Τρία προφυλακτικά για τρεις 12χρονες …

Κυριακή πρωί, στο περίπτερο του κυρ Χρήστου για τις κυριακάτικες εφημερίδες.
- καλημέρα Λίτσα.
- καλημέρα κυρ Χρήστο.
Η ίδια σκηνή σχεδόν κάθε μέρα, η πρώτη καλημέρα είναι με τον κυρ Χρήστο τον περιπτερά.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο κυρ Χρήστος και το περίπτερο του ήταν εκεί, τώρα είναι 70 χρονών…
- καλημέρα Λίτσα…
Κάποτε, για τον κυρ Χρήστο, ήμουν το Λιτσάκι, όμως, όταν ήμουν 12 χρονών όταν έγινα η Λίτσα.
Να πως:

Στα 12 μου χρόνια ήμουν κολλητή με τις 2 συνομήλικες μου, την Τάνια και την Εύη.
Αρχές καλοκαιριού, είχαμε τελειώσει το δημοτικό κι αισθανόμαστε πια ‘μεγάλες’… οι καμπύλες μας είχαν αρχίσει να σχηματίζονται, είμαστε αρκετά ζωηρές, πειράζαμε τ’ αγόρια και γενικά αισθανόμαστε αρκετά ‘ξαναμμένες’!
Διαβάζαμε άρθρα και βιβλία για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και ήμαστε σίγουρες πως δεν θ’ αργήσουμε να περάσουμε από την θεωρία στη (σεξουαλική) πράξη!
Γι αυτό το λόγο σκεφτήκαμε πως έπρεπε να λάβουμε τα μέτρα μας, να είμαστε έτοιμες όταν θα συνέβαινε το μοιραίο!
Κι επειδή είχαμε ακούσει διάφορα για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αρρώστιες, θεωρήσαμε φρόνιμο ‘εξοπλιστούμε’…
Έπρεπε να προμηθευτούμε προφυλακτικά!

Τι πιο φυσικό να πάμε να τ’ αγοράσουμε από το περίπτερο του κυρ Χρήστου;
Εμφανιζόμαστε μπροστά στο περίπτερο.
- τι νέα Λιτσάκι;
Ρώτησε ο πάντα ευγενικός και χαμογελαστός κυρ Χρήστος, προσπαθώντας να μαντέψει αν θέλω σοκολάτες ή τσιγάρα για τους γονείς.
- θέλω τρία κουτιά προφυλακτικά!
Είπα με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου…
Ο κυρ Χρήστος έσκυψε λίγο προς το μέρος μου, έκανε σαν να μην είχε ακούσει καλά.
- τι;
- τρία κουτιά προφυλακτικά! Επανέλαβα…
Έπεσε σιγή λίγων δευτερόλεπτων…
- τι τα θέλετε;
- για μας!. Είπα δείχνοντας την Τάνια και την Εύη που στεκόταν λίγο πιο πίσω…
Ο κυρ Χρήστος κοίταξε γύρω του σχεδόν τρομοκρατημένος! Σαν να φοβόταν μήπως μας άκουσε κανείς!
Έσκυψε ακόμα πιο πολύ προς το μέρος μου και είπε με σιγανή αλλά αγριεμένη φωνή:
- α, να χαθείτε απ’ εδώ ρε!!
- μα κυρ Χρήστο…
- τσακιστείτε απ’ εδώ μη βρω κανένα μπελά!!

Ήταν αμετάπειστος… σχεδόν θεωρούσε ότι το να πουλάει προφυλακτικά σε τρεις 12χρονες ισοδυναμούσε με αποπλάνηση ανηλίκου!
Η πρώτη μας απόπειρα ν’ αγοράσουμε προφυλακτικά είχε αποτύχει, επίσης είχαμε φοβηθεί και διστάζαμε να πάμε σ’ άλλο περίπτερο.

Έπρεπε να βρούμε κάποιον να τ’ αγοράσει για λογαριασμό μας.
Συνεδριάσαμε και αποφασίσαμε πως ο πιο κατάλληλος ήταν ο 14χρονος αδελφός μου, ο Φώτης!
Ο Φώτης ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Τάνια και δέχθηκε αμέσως.
Πήγε σε ένα περίπτερο μακριά από τη γειτονιά μας, εμείς τον παρακολουθούσαμε από απόσταση.
Σήκωσε ψηλά το χέρι και μας έδειξε τα προφυλακτικά που αγόρασε, τσιρίξαμε από τη χαρά μας!

Επιτέλους, αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε πια πιτσιρίκια αλλά μπήκαμε στον κόσμο των ‘μεγάλων’…

Εντωμεταξύ προέκυψε άλλο πρόβλημα.
Ο κυρ Χρήστος, ο περιπτεράς, θεώρησε ότι ήταν καθήκον του να ενημερώσει τους γονείς μας ότι οι κόρες τους είχαν ‘περίεργες ανησυχίες’!

Η Εύη έφαγε μερικά χαστούκια από τον πατέρα της, υπέστη εξαντλητική ανάκριση και τέθηκε σε ‘κατ’ οίκον περιορισμό’.
Η Τάνια την γλίτωσε με κάμποσο κήρυγμα και περιορισμό εξόδου.
Οι δικοί μου γονείς αποδείχτηκαν πιο ανοιχτόμυαλοι. Πέρασα κι εγώ από σχετική ανάκριση και την έβγαλα καθαρή με συμβουλές του τύπου ‘μη βιάζεσαι … είναι πολύ νωρίς ακόμα … κλπ κλπ’

Μετά από μερικές μέρες τα περιοριστικά μέτρα ατόνησαν και η ‘αγία τριάδα’ Λίτσα, Εύη, Τάνια, ξαναβρέθηκε μαζί.
Χρειάστηκε να ξαναστείλουμε τον αδελφό μου για αγορά προφυλακτικών γιατί τα προηγούμενα είχαν κατασχεθεί!

Μας μπήκε τότε η ιδέα πως πρέπει να τα τεστάρουμε για ‘να δούμε πως λειτουργούν’!
Δοκιμάσαμε να βάλουμε προφυλακτικό σε οτιδήποτε έμοιαζε με ανδρικό πέος σε στύση: δάχτυλα, γουδοχέρι, φακός, μπουκάλι, χερούλι ξύλινης κουτάλας κλπ…κλπ !!
Δεν μείναμε ευχαριστημένες από τις απομιμήσεις και βαλθήκαμε να τα δοκιμάσουμε πάνω σ’ ένα αληθινό πέος!

Έπρεπε να βρεθεί εθελοντής που, όμως, να μη έχει παραπάνω απαιτήσεις… η ‘αμοιβή’ του θα ήταν το ότι κάποια κοριτσίστικα δάχτυλα θα του φόραγαν ένα προφυλακτικό και φυσικά, θα βοηθούσαν το πέος του να βρεθεί σε ‘στάση όρθια’ !

Και πάλι ο κλήρος έπεσε στον αδελφό μου…
Είχε κάποιες αντιρρήσεις, αλλά η σκέψη ότι τα δάχτυλα της Τάνιας θα ‘περιποιόταν’ τα γεννητικά του όργανα, τον έκαναν να δεχθεί να γίνει το πειραματόζωο μας…
Η Τάνια ανέλαβε το δυσάρεστο έργο να ‘ενεργοποιήσει’ το πέος του αδελφού μου για να το φέρει σε θέση να κάνουμε την δοκιμή!
Δεν της πολυάρεσε αυτός ο ρόλος αλλά θυσιάστηκε στο βωμό της γνώσης και της ενημέρωσης μας …
Η αλήθεια είναι ότι ο αδελφός μου δεν βλεπόταν εκείνη την εποχή, είχε αρχίσει να βγάζει σπυράκια, είχε παχύνει και ήταν πολύ άχαρος, όπως πολλά αγόρια σ΄ αυτήν την ηλικία.
Ήταν ένα μάτσο χάλια, αλλά φαινόταν ο πιο βολικός για να κάνουμε το πείραμα μας χωρίς να μπούμε σε ‘μπελάδες’!

Έβαλα τον αδελφό μου να κάνει μπάνιο (ήταν και βρομύλος) κι έκατσε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα με κατεβασμένο παντελόνι και αρκετή δόση τρακ.
Η Τάνια δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει να τον φέρει στο ‘ύψος’ του.
Με το που άρχισε να βγάζει το προφυλακτικό από την θήκη του, ο αδελφός ήταν ‘έτοιμος’!
Παραήταν όμως βιαστικός!
Εκσπερμάτωσε πάνω στα χέρια της Τάνιας, πριν προλάβει να του βάλει το προφυλακτικό!
Η Τάνια, ουρλιάζοντας από αηδία, έτρεξε να πλύνει τα χέρια της.
Ο αδελφός μου μάζεψε το παντελόνι του κι έφυγε κι αυτός τρέχοντας.
Έτσι έμεινε το πείραμα μισοτελειωμένο…

Μετά ο αδελφός μου φέρθηκε ανόητα, άρχισε να διαδίδει ότι η Τάνια ‘του τον έπαιξε’!
Η Τάνια του το ανταπέδωσε διαδίδοντας ότι το πέος του ήταν τόσο μικρό όσο το μικρό της δαχτυλάκι!
Για καιρό μετά οποίος ήθελε να κοροϊδέψει το αδελφό μου τον έλεγε ‘ο δαχτυλάκης’!! Μερικές φορές αναγκάστηκε να κατεβάσει το παντελόνι του για να αποδείξει ότι το ‘δαχτυλάκης’ δεν ήταν αλήθεια…

Την χρήση του προφυλακτικού την μάθαμε κατ ευθείαν στην πράξη 2-3 χρόνια αργότερα…

Όσο για τον κυρ Χρήστο, τον περιπτερά, για να εκδικηθούμε που μας κάρφωσε στους γονείς, του κάναμε μποϋκοτάζ και για πολλούς μήνες δεν ξαναπατήσαμε στο περίπτερο του.
Ψωνίζαμε από αλλού και περνούσαμε επιδειχτικά από μπροστά του!
Όταν μετά από καιρό ξαναπήγα, δεν με ξαναείπε Λιτσάκι, είχα γίνει η Λίτσα…

Tο έπος του μίνι, του τακουνιού και του ταμπούρλου!

Στο γυμνάσιο και το λύκειο δεν είχα χάσει σχεδόν ούτε μια ευκαιρία να παρελάσω, είχα κι ένα παραπάνω λόγο:
Ήμουν η ‘επίσημη’ τυμπανίστρια του σχολείου! Βάραγα το ταμπούρλο μαζί με άλλους δυο - τρεις, εγώ η ήμουν η πιο μόνιμη!

Η σχέση μου με τα κρουστά ήταν το αποτέλεσμα της αποτυχημένης προσπάθειας του πατέρα μου να μάθει μουσική εμένα και τον αδελφό μου.
Ο πατέρας στα νιάτα του γρατζούναγε μια ηλεκτρική κιθάρα αλλά δεν προχώρησε πολύ.
Φαίνεται του είχε μείνει απωθημένο και βάλθηκε να μας μυήσει στη μουσική. Στην αρχή έφερε σπίτι ένα αρμόνιο αλλά δεν δείξαμε ενδιαφέρον.
Μετά προσπάθησε με κιθάρα (ηλεκτρική και κλασσική), ούτε αυτό είχε αποτέλεσμα.
Στο τέλος δανείστηκε ένα ντραμς γιατί με έβλεπε που βάραγα ρυθμικά διάφορα κατσαρολικά κι επιφάνειες…
Ούτε και με τα κρουστά είδα προκοπή…

Μου έμεινε μόνο το τύμπανο που βάραγα στις παρελάσεις, αυτό μου άρεσε. Εκτός από τις κοπάνες από τα μαθήματα (για ‘πρόβες’ με τους άλλους τυμπανιστές) διαπίστωσα επίσης πως ‘ανέβαζε’ τις μετοχές μου στα μάτια του ανδρικού κοινού!!!

Στις παρελάσεις την μεγαλύτερη πλάκα την είχε το ενδυματολογικό των μαθητριών.
Οι οδηγίες για την στολή ήταν σαφείς: μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο, μαύρο παπούτσι.
Οι μαθήτριες όμως δίνανε τις δικές τους εκδοχές σε σχέση με την απόχρωση και το μήκος της φούστας, το είδος του παπουτσιού, το ύψος του τακουνιού και το βάθος του ντεκολτέ!

Το αποκορύφωμα ήταν όταν ήμουνα στην 1η λυκείου. Ήταν 25η Μαρτίου και είχε προηγηθεί ένα αλαλούμ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Ο λυκειάρχης είχε δώσει αυστηρές οδηγίες για την ομοιόμορφη και ‘σεμνή’ εμφάνιση των μαθητριών.
Πριν από την έναρξη της παρέλασης ήρθε να κάνει επιθεώρηση!
Παραλίγο να πάθει 15 εγκεφαλικά με αυτό που αντίκρισε!

Όλες είχαμε βάλει τα δυνατά μας να κάνουμε τ’ ακριβώς αντίθετα από τις οδηγίες του.
Η πρώτη που είχε περιφρονήσει τις οδηγίες του ήταν η γυμνάστρια!
Ήταν καινούργια στο σχολείο και το έπαιζε ‘γκόμενα’, έμοιαζε με μια βελτιωμένη εκδοχή της Κατερίνας Στανίση!
Την ημέρα της παρέλασης ήρθε φορώντας κόκκινες ψηλοτάκουνες μπότες, κόκκινο δερμάτινο μέχρι το γόνατο και από μέσα ροζ μίνι φούστα και ροζ μπλουζάκι με αβυσσαλέο ντεκολτέ!
Ο λυκειάρχης της έδωσε οδηγίες να κουμπώσει το δερμάτινο για να μη φαίνεται το μίνι και το ντεκολτέ και να παρακολουθεί διακριτικά την παρέλαση από την άκρη του δρόμου…
Μετά ασχολήθηκε με τις μαθήτριες, προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα …

Από παπούτσια υπήρχαν όλα τα είδη, ανοιχτά, κλειστά, μπότες, γόβες, με ή χωρίς τακούνι, μαύρα, γκρι, σκούρο μπλε και σκούρο πράσινο…
Για τα παπούτσια δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα γι αυτό ασχολήθηκε με το μήκος της φούστας.
Κι εδώ υπήρχε μεγάλη ποικιλία, εκτός από τις διάφορες αποχρώσεις του μπλε, σε άλλες το μήκος ήταν μέχρι το γόνατο και σε άλλες ίσα που κάλυπτε την κιλότα! (οι περισσότερες)
Ο λυκειάρχης προσπάθησε να πείσει μερικές να ‘κατεβάσουν’ της φούστες ώστε να μην είναι υπερβολικά μίνι!
Μαζεύτηκαν και τ΄ αγόρια και διάφοροι περίεργοι και έσπαγαν πλάκα αλλά ο λυκειάρχης δεν καταλάβαινε τίποτα.
Επέβαλε σε όλες να κουμπώσουν τα πουκάμισα μέχρι το πάνω κουμπί και πήγε στην εξέδρα των επισήμων.

Όταν άρχισε η παρέλαση όλες οι οδηγίες πήγαν περίπατο, οι φούστες ανέβηκαν, τα ντεκολτέ ξεκουμπώθηκαν και η γυμνάστρια, με ανοιχτό το δερμάτινο, έκανε κανονική παρέλαση!
Είδα το πρόσωπο του λυκειάρχη να έχει γίνει κατακόκκινο!

Το κοινό καταχειροκρότησε την εμφάνιση μας, ακούστηκαν επιφωνήματα θαυμασμού και σφυρίγματα …μερικές μαθήτριες ξεθάρρεψαν και κουνούσαν το χέρι στον κόσμο η δε γυμνάστρια είχε ένα πλατύ χαμόγελο!!

ΠΑΡΕΛΑΣΗ...

Σήμερα παρέλασα και πάλι…
Μπορεί να έχω τελειώσει το σχολείο εδώ και δυο χρόνια αλλά σήμερα έσπρωχνα το καρότσι της γιαγιάς που έκανε παρέλαση με το σύλλογο Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης!
Πέρυσι μπορούσε να το οδηγεί μόνη της και τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να περπατάει.

Υπήρχαν χρονιές που σχεδόν όλη η οικογένεια έκανε παρέλαση:
Εγώ κι ο αδελφός μου με το σχολείο, η γιαγιά με τους αντιστασιακούς και η μάνα με το σύλλογο Κρητικών.
Έμενε μόνος ο πατέρας στο κοινό για να χειροκροτεί την υπόλοιπη οικογένεια που παρέλαυνε.

Μετά εγώ κι ο αδελφός τελειώσαμε το σχολείο, η μάνα βαρέθηκε κι έμεινε μόνη η γιαγιά να παρελαύνει …
Από σήμερα παρελαύνω κι εγώ σαν συνοδός της!

Τις παρελάσεις με το σχολείο τις θυμάμαι σαν ευκαιρία για χαβαλέ, σήμερα όμως ήμουν συγκινημένη…

Νυχτομαγειρέματα

Χθες το βράδυ, κάπου μεταξύ 2-3 μετά τα μεσάνυχτα , αφού τελείωσα τα μπλοκογραφήματα και τα μπλοκοζάπινγκ, μου ήρθε μια όρεξη για γλυκό και επειδή δεν υπήρχε τίποτα παρόμοιο στο σπίτι, έφτιαξα ένα κέικ.
Με τα κέικ αυτοσχεδιάζω, βάζω ότι βρω, συνήθως τα κάνω με διάφορα φρούτα, αν το κέικ βγει πετυχημένο είναι μάλλον δύσκολο να το επαναλάβω γιατί δεν ξέρω τι δόσεις έχω βάλει.
Αυτό το τελευταίο το έκανα με μήλα, δεν ήταν ακριβώς κέικ, κάτι μεταξύ κέικ και μηλόπιτας μου βγήκε… δεν ήταν τέλειο αλλά τρωγόταν μια χαρά…
Η υπόλοιπη οικογένεια έμεινε ευχαριστημένη που είχε στο πρωινό αυτή την κεικομηλόπιτα… έχουν δει και ‘χειρότερα’ νυχτερινά μαγειρικά μου κατορθώματα … πχ ξέρεις τι είναι 6-7 το πρωί να ξυπνάς και να ‘ευωδιάζει’ το σπίτι σουτζουκάκια σμυρνέικα!!

Όλοι στην οικογένεια ξέρουμε να μαγειρεύουμε καλά, άνδρες και γυναίκες, βέβαια την γιαγιά Ευαγγελία δεν την έφτανε κανείς.

Η γιαγιά, εδώ και πάνω από 50 χρόνια είχε την συνήθεια να μαζεύει συνταγές, αυτές που της άρεσαν τις αντέγραφε (καλλιγραφικά αλλά ανορθόγραφα) σε τετράγωνα χαρτάκια και τα κορνίζωνε!
Φυσικά κρέμαγε και δικές της συνταγές.
Ένα μεγάλο μέρος από τους τοίχους της κουζίνας ήταν καλυμμένο από μικρές κορνίζες με τις συνταγές της γιαγιάς! Από τη μια μεριά τα γλυκά και από την άλλη τα φαγητά…
Όχι πως τις συμβουλευόταν, τις ήξερε απ΄ έξω.
Με τον καιρό στα περισσότερα κάδρα-συνταγές το χαρτί είχε κιτρινίσει, οι κορνίζες είχαν χάσει το αρχικό χρώμα και μερικές είχαν αλλοιωθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσες καν να τις διαβάσεις.

Καθόμαστε στην κουζίνα και κοιτάζαμε τους τοίχους με τις καδραρισμένες συνταγές, λέγαμε: να φτιάξουμε αυτό… εκείνο… το άλλο…
Άλλοι έχουν βιβλία με συνταγές μαγειρικής, εμείς είχαμε τοίχους με συνταγές!

Οι τοίχοι με τις συνταγές υπήρχαν μέχρι το σεισμό του 1999.
Ο σεισμός ξήλωσε όλα σχεδόν τα πλακάκια της κουζίνας, έπεσαν κάτω μαζί με τα καδράκια συνταγών, είχαν σπάσει και διάφορα μπουκάλια και πιατικά, ποτήρια κλπ…
Όλο το πάτωμα της κουζίνας είχε καλυφθεί με ένα στρώμα πολτού από σπασμένα γυαλικά, ζάχαρη, αλεύρι, λάδι, κρασί, ρύζια και κατεστραμμένες κορνίζες!!
Μόνο 4 κάδρα με συνταγές διασώθηκαν…
(δυο για αρνάκι, μια για κολοκυθόπιτα και μια για μπακλαβά...)

ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ …

Νάμαι πάλι εδώ, κοντεύει 2 η ώρα το βράδυ, ‘άντε κοιμήσου κορίτσι μου’ ακούω να μου λέει μια φωνή … μπααα… νωρίς είναι ακόμα, άλλωστε έχω κοιμηθεί το μεσημέρι.
Πάντα κοιμάμαι τα μεσημέρια, το τι είναι ‘μεσημεριανός ύπνος’ για μένα είναι κάτι το πολύ σχετικό.
Συνήθως για ‘μεσημέρι’ κοιμάμαι 6-9 ή 9-12 το βράδυ!!!
Μετά βρικολακιάζω…

Ο ύπνος κι εγώ δεν έχουμε καλές σχέσεις, δηλαδή δεν έχουμε σχέσεις διαρκείας, έχουμε σχέσεις διακεκομμένες…
Σπάνια έχω κοιμηθεί 8 συνεχόμενες ώρες, τα τελευταία χρόνια μάλλον καθόλου…

Από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το απόγευμα οι ρυθμοί μου χαλαρώνουν, οι στροφές μου πέφτουν… αν δεν κοιμηθώ, που συνήθως δεν μπορώ λόγω δουλειάς, τότε σέρνομαι, έχω τα περισσότερα νεύρα και κάνω τις μεγαλύτερες μαλακίες …

Από πάντα είχα την εντύπωση πως μου λείπει ύπνος, αλλά όταν είχα την ευκαιρία να κοιμηθώ δεν κοιμόμουνα!
Ένας από τους λόγους που σταμάτησα τον αθλητισμό ήταν γιατί δεν άντεχα την πρωινή προπόνηση 6-8! Ήταν φρίκη, ειδικά το χειμώνα με τα σκοτάδια και το κρύο.
Στο σχολείο έλεγα να έρθει σαββατοκύριακο να κοιμηθώ, μπααα… 8-9 το πρωί ήμουν ξύπνια, ότι ώρα και να είχα κοιμηθεί, το ίδιο και στις διακοπές. Τόχω καημό να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μεσημέρι – απόγευμα…

Παρ’ ολ’ αυτά κοιμάμαι εύκολα και παντού αλλά λίγο.
Έχω κοιμηθεί άπειρες φορές στο λεωφορείο, στο θρανίο και στο σινεμά.
Ειδικά στο σινεμά ρίχνω ένα τεταρτακι ύπνου, ξυπνάω, ρωτάω να μου πούνε τι έγινε στην ταινία και συνεχίζω να την παρακολουθώ…

Στο σχολείο με είχαν μάθει και δεν με ενοχλούσαν, ήμουν και μάλλον καλή μαθήτρια, ‘ξενύχτησα γιατί διάβαζα κυρία…’ ήταν η συνηθισμένη δικαιολογία.!
Όταν κοιμόμουν στο σχολείο, οι φωνές των μαθητών και των καθηγητών ανακατευόταν στον ύπνο μου και έβλεπα περίεργα όνειρα … άλλες φορές αν και κοιμισμένη δεν έχανα τελείως την επαφή με την πραγματικότητα ή το όνειρο που έβλεπα ήταν σχετικό με το μάθημα!
Μου έχει τύχει να με ρωτήσει καθηγητής, επειδή με είδε κοιμισμένη, να ξυπνήσω και ν’ απαντήσω σωστά! Είχε και χιούμορ, μετά μου είπε ότι μπορώ να συνεχίσω τον ύπνο μου…

Με είχε σούρει η ξαδέλφη η Τότα σ’ ένα θέατρο, όπως συνήθως, ήμουν κουρασμένη και την έπεσα για ένα γρήγορο υπνάκο.
Ξύπνησα ακούγοντας κάποιον να ουρλιάζει πάνω από το κεφάλι μου, ήταν ένας ηθοποιός από το έργο! Ευτυχώς δεν φώναζε σε μένα, το έργο ήταν τέτοιο που οι ηθοποιοί παίζανε και ανάμεσα στο κοινό.
Όμως ντράπηκα πολύ… αν ήμουν ηθοποιός δεν θα ήθελα κάποιος από το κοινό να κοιμάται.

Έχω κοιμηθεί και στην Επίδαυρο! (πάλι με την Τότα ήμουνα)
Όλη τη μέρα την είχαμε περάσει με βόλτες, μπάνιο, ήλιος και ουζάκια…
Το βράδυ, όταν ήρθε η ώρα της παράστασης, δεν μου είχαν μείνει και πολλές δυνάμεις. Πήγα στις πάνω κερκίδες που ήταν άδειες ,τυλίχτηκα με ένα μπουφάν και… καληνύχτα… με νανούριζαν οι κραυγές των ηθοποιών, ξύπνησα στο χειροκρότημα του τέλους…

Εκτός από την στάση λεωφορείου έχω χάσει (λόγω ύπνου) και την στάση σε πλοίο!
Ταξίδευα μόνη και πήγαινα να συναντήσω μια παρέα στη Νάξο.
Είχαμε φύγει από Πάρο και πηγαίναμε για Νάξο, ήμουν ξαπλωμένη σ’ ένα καναπέ και διάβαζα ένα περιοδικό, αυτό ήταν το τελευταίο που θυμάμαι…
Μετά ξύπνησα, ρωτάω πότε φτάνουμε Νάξο, ‘τωωωρα η Νάξος, κοντεύουμε για Σαντορίνη!’ μου λένε…

Στο γήπεδο δεν έχω κοιμηθεί ακόμα, δεν βολεύει, αν είναι βαρετό το ματς, χαζεύω τριγύρω, έτσι έχω χάσει μερικά γκολ…

ΟΥΦΦΦ … ΗΡΕΜΗΣΑ…

ΑΕΚ – ΠΑΟ 3-0… Στανιάραμε, ήρθαμε στα ίσια μας…
Αν χάναμε και την τρίτη φορά που πήγα γήπεδο φέτος ήμουν έτοιμη να ξαναρχίσω το τσιγάρο!

Τρίτη και τυχερή ...
Στην αρχή ανησύχησα… πάλι παίζαμε καλύτερα και πάλι ο Λάκης κι ο Σοάρες αρχίσανε να βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη!
Να δεις που θα την πιούμε πάλι στο τέλος σκεφτόμουνα…

Ευτυχώς που κάποιος είπε στους παίχτες της ΑΕΚ ότι ο αγώνας κρατάει 90’ και όχι 80’… (όπως με Ολυμπιακό και Ζενιτ που χάσαμε μετά το 80’)

Συγγνώμη…

Το βράδυ προσπαθούσα ν’ ανεβάσω ένα ποστ και δεν ανέβαινε με τίποτα, μετά από ώρες ξανακοιτάω και το είδα να έχει εμφανιστεί 3 φορές!
Έσβησα τις δυο, όμως μαζί με τα ποστ Έσβησα και κάποια σχόλια, δεν θυμάμαι ποιων, (το ένα ήταν του Πάνου), συγνώμη…

Τρελές φράουλες…

Βλέπαμε οικογενειακώς ειδήσεις στην τηλεόραση, τις υστερίες για τα γριπιασμένα κοτόπουλα…
Ο πατέρας βάζει τα γέλια.
- ευκαιρία να φάμε φτηνό κοτόπουλο, θα ρίξουν τις τιμές!
- δεν φοβάσαι; Λέω εγώ
- μπούρδες, πολύ φασαρία για το τίποτα… για να πουλήσουν κανένα εμβόλιο και για νάχουν να λένε στις ειδήσεις!

Γυρίζει στη μάνα μου:
- θυμάσαι τότε με το Τσερνομπίλ; Είχε βγει βρώμα ότι οι φράουλες είχαν ραδιενέργεια και τις δίνανε σχεδόν τζάμπα, είχαμε τρελαθεί να τρώμε φράουλες!

(μου ρίχνει μια ενημέρωση για το Τσερνομπίλ, κάτι είχα ακούσει αλλά δεν ήξερα λεπτομέρειες)

- μου δίνατε και μένα από αυτές τις φράουλες; Ρωτάω εγώ. (ήμουν1-2 χρονών)
- φυσικά! μου λένε, στη φρουτόκρεμα!!!
- ρε, πάτε καλά; Ωραίους γονείς έχω, μέσα στην υπευθυνότητα! Γι αυτό βγήκα λίγο ‘κουνημένη’; Από τη ραδιενέργεια που με ταΐζατε;
- άντε ρε, κι εμείς τι πάθαμε που φάγαμε τόνους από φράουλες; Χώρια οι μαρμελάδες που φτιάξαμε και είχαμε για καιρό!
- μπα, του λέω, μήπως τα μαλλιά σου από τότε άρχισαν να πέφτουν;

Ο πατέρας πιάνει τη φαλάκρα του, έκφραση απορίας, προσπαθεί να θυμηθεί, το σκέφτεται σοβαρά…

Στα νιάτα του ήταν μαλλιάς και ροκάς, τώρα (στα 53) είναι φαλάκρας και ροκάς... του έχουν μείνει κάτι υπόλοιπα μαλλιών στα πλάγια και πίσω.
Μαζεύει ότι υπόλοιπο τρίχας υπάρχει και κάνει μια κοτσιδούλα…

- Α, μπα, λέει ο πατέρας, είχαν αρχίσει να αραιώνουν πιο πριν…

ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ...

Σήμερα έμεινα μόνη στο σπίτι, (μαζί με την γιαγιά) και ανάρρωνα, αισθάνομαι πολύ καλύτερα.
Είχα και κέφι για μαγείρεμα, 2 μέρες δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα.
Έκατσα και έφτιαξα μουσακά και γαλατομπούρεκο!
Τα είχα πεθυμήσει και τα δυο.

Το μεσημέρι με τον ήλιο πήρα τη γιαγιά με το καροτσάκι της και βγήκαμε στην αυλή.
Η γιαγιά, μετά το δεύτερο εγκεφαλικό, είναι σχεδόν ανάπηρη.
Δεν μπορεί να μιλήσει και μόνο το δεξί της χέρι μπορεί να κουνήσει, ούτε πόδια …
Το ηλεκτρικό καροτσάκι της το είχαμε πάρει όταν έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό πριν ένα χρόνο περίπου.
Τότε μπορούσε λίγο να περπατήσει και να μιλήσει.

Ο πατέρας ήθελε να της πάρουμε ηλεκτρικό καροτσάκι για να κινείται μόνη της, η μάνα μου δεν ήθελε, κόστιζε πολύ έλεγε και η γρια (78 χρονών) δεν θα τα κατάφερνε να οδηγήσει το καρότσι.
Όμως ο πατέρας πάτησε πόδι και η γιαγιά απέκτησε αυτοκινούμενο όχημα!
Τώρα που το σκέφτομαι, οι μόνες φορές που ο πατέρας έβαλε βέτο, σε οικονομικά θέματα, ήταν για το καροτσάκι της γιαγιάς και την δική μου βέσπα! Και στα δυο η μάνα ήταν αντίθετη!

Τελικά η γιαγιά τα κατάφερε μια χαρά με το καροτσάκι, φτιάξαμε μια ράμπα στο ισόγειο και έβγαινε έξω στη γειτονιά.
Είχε γίνει ξεφτέρι στο χειρισμό του, μόνο σούζες δεν έκανε με το ηλεκτρικό καροτσάκι…
Μια φορά, μάλιστα, είχε βγει στην εθνική και πήγαινε για Πειραιά!
Ήθελε, είπε, να επισκεφτεί μια φίλη της! Ξέμεινε όμως από μπαταρία και την έφερε πίσω η τροχαία!

Μετά έκατσα με τις ώρες και χάζευα τα μπλόγκς
Καιρό είχα ν’ αφιερώσω τόση ώρα στα μπλόγκς, δεν έχω χρόνο…
Από τότε που ανακάλυψα τα μπλόγκ έχω περιορίσει πολύ την τηλεόραση, προτιμώ το μπλοκοζαπινγκ!
Έχω την εντύπωση πως από τον Ιούλιο και μετά έχουν εμφανιστεί πολλοί καινούργιοι μπλοκερς μαζεμένοι (μαζί κι εγώ φυσικά)
Μέτρησα αυτούς που έχω στα links και στα favorites, είναι πάνω από 400! Και συνεχώς εμφανίζονται καινούργιοι…

Το βράδυ ήρθε η θεια Πόπη και τσάκισε ότι είχε μείνει από μουσακά και γαλατομπούρεκο… μου παράγγειλε, για αύριο, μια από τα ίδια!
- Την Κυριακή πάλι θεία… αύριο θα είμαι στη δουλειά, τέρμα η αναρρωτική…

Βόλτες με τη θεια κι αρρώστια …

Κυριακή βράδυ άρχισα να μην αισθάνομαι καλά, Δευτέρα ήμουν χάλια, έφυγα από την δουλειά, πυρετός, αδυναμία … Τρίτη δεν πήγα στο μαγαζί, ούτε Τετάρτη θα πάω.
Σιχαίνομαι την αρρώστια, καλύτερα στο μαγαζί παρά κρεβατωμένη…

Σάββατο βράδυ και Κυριακή όλη μέρα τριγύριζα με την θεια Πόπη από το Οχάιο.
Έχασα και τον αγώνα της ΑΕΚ (δεν θέλω σχόλια και υπονοούμενα)

Την Κυριακή η θεια με ξεπάτωσε, την ανέβασα στη βέσπα και αρχίσαμε την γύρα … Αγ. Νικόλαος Αχαρνών, πλατειά Αμερικής, Μουσείο, Πλάκα, Παγκράτι, Κολωνάκι…
Μπορεί να είναι 60 χρονών (και καπνίστρια) αλλά το λέει η καρδούλα της.
Αφού συνάντησε όλους τους συγγενείς και πήγε δυο βδομάδες Κρήτη, αποφάσισε θελε να δει όλα τα μέρη που είχε ζήσει στην Αθήνα, τα σπίτια που έμενε με την οικογένεια της.
Με τρώει κι εμένα η περιέργεια, μαθαίνω μια άλλη πλευρά της ιστορίας της οικογένειας μου που δεν την ήξερα…

Χάρηκε που τα ζαχαροπλαστεία ‘Σαράι’ και ‘Χαρά’ ήταν ακόμα στη θέση τους.
Το κακό ήταν πως επέμενε να χτυπάει τα κουδούνια των σπιτιών που είχε ζήσει!
- κάτσε ρε θεια… πως χτυπάς στα σπίτια αγνώστων κυριακάτικα!
Ξέρεις τι είναι να σου χτυπάνε την πόρτα και να βλέπεις μια τρελοαμερικανα που να λέει:
- χάι! Να μπω να δω; Εμένα εδώ πριν 40 χρόνια!

Σε δυο περιπτώσεις μας κλείσανε την πόρτα στα μούτρα!
Όμως η θεια δεν κώλωνε…
Τελικά σ’ ένα ημιυπόγειο στο Παγκράτι μας άνοιξε μια οικογένεια Νιγηριανών και μας άφησαν να μπούμε, μας έκαναν και το τραπέζι!
Είχαν δυο παιδιά, από αυτά τα γλυκούλικα στρουμπουλά μαυράκια.
Η θεια έψαξε όλο το σπίτι για να βρει ίχνη από την διαμονή της, μέχρι και το ντουλαπάκι κάτω από τον νεροχύτη άνοιξε!
Φυσικά δεν βρήκε τίποτα.

Εντωμεταξύ οι νιγηριανοί νομίζανε πως, με την θεια, βρήκανε άκρη για να μεταναστεύσουν στην Αμερική!
Πιο πολύ πλάκα είχαν οι διάλογοι που γινόταν σε νιγηριανοελληνικη, αμερικανοελληνικη, ελληνοελληνικη και νιγηριανοαγγλικη διάλεκτο!
Η θεια, μετά από 35 χρόνια απουσίας από την Ελλάδα, ναι μεν έχει ξεχάσει μερικά ελληνικά (πετάει διάφορες αμερικανιές) αλλά και τα αγγλικά τα μιλάει με ελληνική προφορά και μάλιστα Κρητική!
Μόνο τα Κρητικά δεν ξέχασε, όταν βρεθεί με Κρητικό τα θυμάται σαν να μην έφυγε ποτέ από την Κρήτη!

Προς το βράδυ κάτσαμε για καφέ στο Κολωνάκι.
Κατάλαβα και κάτι παραπάνω για την φοβία που έχει για την τρομοκρατία (τώρα έχει ξεθαρρέψει)
Δεν έφτανε η πλύση εγκεφάλου από τα αμερικανικά ΜΕ, αυτή είχε και ένα παραπάνω λόγο να φοβάται, εξ αιτίας του τρόπου ζωής της:
Στα 35 χρόνια που έζησε με τον άντρα της τον Μπιλ, τα 25γυριζανε όλο τον κόσμο σε Αμερικανικές βάσεις και πρεσβείες.
Μόνο τα 10 τελευταία χρόνια ήταν στις ΗΠΑ.
Και που δεν πήγε… Φιλιππίνες, Κορέα, Τουρκία, Ειρηνικός, Φιλανδία, Ισραήλ, Περού, Χιλή… (μήπως ο Μπιλ ήταν της CIA;)
Σε πολλές από αυτές τις χώρες οι ντόπιοι δεν γουστάρανε και πολύ τους αμερικανούς, τους κοιτάζανε με μισό μάτι.
Οι εκεί αμερικάνοι ζούσαν μαντρωμένοι στα στρατόπεδα των βάσεων ή σε ειδικά κτίρια των πρεσβειών, ψωνίζανε από ειδικά μαγαζιά και κάνανε παρέα μόνο μεταξύ τους!
Τους συμβουλεύανε δε να μην έχουν πολλά πολλά με τους ‘ιθαγενείς’!
Ειδικά σε κάτι χώρες όπως οι Φιλιππίνες και το Περού έτρεμαν από τον φόβο τους!
Υπερδύναμη μεν, αλλά οι ψυχίατροι δεν τους προλαβαίνανε και τα ψυχοφάρμακα ταπαιρναν με τις χούφτες!

Ουφ, 3 η ώρα, πρωί Τετάρτης, κουράστηκα αλλά μάλλον αισθάνομαι καλύτερα…

Η ΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΗ …

Πριν από 3 βδομάδες ήρθε η θεια Πόπη (Πηνελόπη) από το Ντέυτον του Οχάιο, ΗΠΑ.

Η θεια Πόπη είναι 60 ετών, αδελφή της μάνας μου, από άλλο πατέρα.
Στα νιάτα της ήταν ηθοποιός και χορεύτρια. Ήταν (και είναι) ωραία γυναίκα.
Από 13 ετών έπαιζε σε παιδικό θέατρο, έκανε μπαλέτο και εμφανίστηκε και στα χορευτικά μερικών ελληνικών ταινιών στα τέλη του ’60.
Μετά γνώρισε ένα Αμερικάνο αξιωματικό της αεροπορίας, (στις επικοινωνίες) τον Μπιλ, παντρεύτηκε και έφυγε.
Πρώτη φορά την γνωρίζω, είχε 35 χρόνια να έρθει στην Ελλάδα.

Πριν τρεις μήνες έμεινε χήρα, τσίμπησε την σύνταξη, (3000$ το μήνα παρακαλώ!) και σκέφτεται να μείνει μόνιμα εδώ.
Εγώ δεν την βλέπω να μένει για πολύ γιατί εντωμεταξύ έχει γίνει πολύ αμερικάνα, μα παρά πολύ αμερικάνα!! Έχει αποχτήσει και προφορά και αυτό αγαθό, χαζοχαρούμενο αμερικάνικο στυλακι…
Τόσο πολύ που, φαίνεται, την πήραν πρέφα οι πορτοφολάδες και τις πρώτες μέρες της κλέψανε στο Μοναστηράκι 400€ μέσα από την τσάντα!
Προσπαθώ να της κάνω φροντιστήριο για να μη φαίνεται τόσο πολύ αμερικάνα και δίνει στόχο…

Η θεια Πόπη είναι άνθρωπος περιβόλι, όπως οι περισσότεροι στην οικογένεια, επιπλέον αυτή έχει γίνει και αμερικανικό περιβόλι!
Ήρθε στην Ελλάδα φοβισμένη, επηρεασμένη από τα αμερικανικά ΜΜΕ, νόμιζε πως παντού θα πέφτουν βόμβες και ότι σε κάθε γωνία την περιμένει ένας τρομοκράτης να της την πέσει!
Το πρώτο βράδυ έσκασε μια εξάτμιση και σχεδόν κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι! Αν χτύπαγε ο αέρας καμιά πόρτα αυτή πεταγόταν έντρομη …
Τόσο πολύ αμερικάνα … Τώρα κατάλαβα πόσο πλύση εγκεφάλου τους έχουν κάνει… ή μήπως της έχει λασκάρει καμιά βίδα …

Η θεια Πόπη είναι φανατική οπαδός του Μπούς!! Έχει γραφτεί και μέλος του ρεπουμπλικανικού κόμματος!
Εκεί που καθόμαστε στο τραπέζι βγάζει, με υπερηφάνεια, και μας δείχνει μια φωτογραφία του Μπούς με το αυτόγραφο του! Της την είχαν στείλει όταν γράφτηκε μέλος του κόμματος!
Έφαγε, βέβαια, τα σχετικά φάσκελα και ηρέμησε… αφού είχε τσακωθεί (για τον Μπούς!) και με ένα ταξιτζή και την πέταξε έξω από το αμάξι του…
Κατά τα αλλά έχει κάνει ευτυχισμένους αρκετούς ταξιτζήδες, επειδή της φαίνονται φτηνά τα ταξί, όσο και να κάνει η κούρσα, αυτή τους αφήνει 15-20 € φιλοδώρημα! Το είδα και τρελάθηκα…

Είναι, μάλλον, και ψωναρα…
Έθαψε τον άντρα της στο ‘διάσημο’ νεκροταφείο του Άρλιγκτον, όπου είναι θαμμένοι διάφοροι σπουδαίοι (Κένεντυ κλπ…)
Και ναι μεν ο σύζυγος ετάφη στο Άρλιγκτον αλλά η θεια Πόπη ΔΕΝ πήγε στη κηδεία του!!
Τον έθαψε δι αλληλογραφίας ! (περίπου)
Δηλαδή, έστειλε το πτώμα από το Οχάιο στη Ουάσιγκτον, έγινε η ταφή με τιμές, στρατιωτικό απόσπασμα, τρομπέτες, σημαίες κλπ και αυτής της στείλανε φωτογραφίες και βίντεο από την τελετή!!!
Στην κηδεία του άντρα της δεν πήγε αλλά έχει να μας δείχνει τις φωτογραφίες από την κηδεία του!!
(η βίδα που λέγαμε;)

Οι παλαβομάρες της δεν σταματάνε εδώ…
Γενικά έχει κόλλημα με τα νεκροταφεία, τώρα Θέλει να μεταφέρει τα οστά του πατέρα της και να τα θάψει στη Ιερουσαλήμ!
(πάλι δι αλληλογραφίας…)
Έμαθε, λέει, ότι υπάρχει ένα μέρος στους «Αγίους Τόπους» όπου πληρώνεις, σου θάβουν οποίον δικό σου θες και σου φυτεύουν κι ένα δέντρο πάνω από τον τάφο!
Κάτι μου βρωμάει εδώ…
Μάλλον οι Εβραίοι έχουν βρει ένα έξυπνο τρόπο να φυτεύουν δέντρα…
Και τους πληρώνεις και φτιαχνουν και δάση…

ΑΝΗΣΥΧΩ …

Ένα χρόνο στην ίδια δουλειά…
Δέκα μήνες στην ίδια σχέση …

Ατομικό ρεκόρ διάρκειας και μονογαμίας…
(τουλάχιστον από μέρους μου, για τον άλλο ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρη/ος…)

Αρχίζω να αισθάνομαι παντρεμένη!
(όχι πως ξέρω πως είναι, αλλά λέμε τώρα …)
Δεν μ’ αρέσει …
Τόση σιγουριά πια… ανησυχώ…

BIG ΜΑΜΟΘΡΕΦΤΑ…

Έριξα και μια ματιά στο big mother!

Κάτι μαντράχαλοι και κάτι μουλάρες κλεισμένοι σ’ ένα σπίτι με τις μαμάδες τους…
Αηδία.
Ούτε σαν πλάκα δεν το άντεξα …
Για μια στιγμή σκέφτηκα τον εαυτό μου μαζί με την μάννα μου κλεισμένοι στο big mother!
Ο χειρότερος εφιάλτης που μπορώ να φανταστώ…

Εσείς φαντάζεστε τον εαυτό σας εκεί με τις μαμάδες σας;

ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ …

Πέρασα ένα ‘συναρπαστικό’ σαββατόβραδο.

Είχα ρίξει τους απογευματινούς μου ύπνους και ήμουν πολύ ορεξάτη.
Ξεκινάμε, με τον Μπάμπη, για ένα σινεμά, κατ αρχήν, και μετά βλέπουμε… είχα όρεξη για χοροπηδάδικο…
Είχα δει ότι το χρώμα του Μπάμπη δεν ήταν και πολύ εντάξει αλλά δεν έδωσα σημασία.

Στο δρόμο ο Μπάμπης αρχίζει να βογκάει, πόναγε η κοιλιά του, μάλλον είχε λίγο πυρετό και το χρώμα του είχε γίνει προς το πεθαμενί!
Ο Μπάμπης δεν είναι απ’ αυτούς που κάνει φασαρία για το τίποτα, μάλλον τα πράγματα ήταν σοβαρά.
Έτσι, αντί για σινεμά, βρεθήκαμε στο Ιπποκράτειο που εφημέρευε!

Πέρασε μιάμιση ώρα μέχρι να τον δει γιατρός, αν και υπήρχε σειρά με νούμερα, μπαίνανε διάφοροι εκτός σειράς, τα γνωστά …
Είπα στον Μπάμπη να κάνει τον άρρωστο του θανατά, να πέσει κάτω, να χτυπιέται και να φωνάζει από τους πόνους, μήπως και μας λυπηθούν και μας βάλουν μέσα, αλλά ντρεπόταν να το παίξει και έτσι περιμέναμε παρακολουθώντας τα νούμερα που είχαν κολλήσει και δεν λέγανε να προχωρήσουν.
Νόμιζα πως οι γιατροί την είχαν κοπανήσει, ρώτησα έναν σεκιουρητά αν οι γιατροί μας έχουν ξεχάσει και μαζεύτηκαν σε κανένα δωμάτιο να δουν το ματς (ήταν η ώρα του αγώνα της εθνικής)…

Στο μεταξύ η κατάσταση του Μπάμπη βελτιωνόταν θεαματικά. Οι πόνοι περάσανε, μάλλον κι ο πυρετός και το χρώμα έφερνε προς το πιο ζωντανό…

Πήρα ένα καροτσάκι, ανέβηκε ο Μπάμπης και τον έκανα βόλτες, μετά ανέβηκα κι εγώ και μ΄ έσπρωχνε ο Μπάμπης (είχε γίνει περδίκι)…
Είπαμε να φύγουμε αλλά τελικά αποφασίσαμε, αφού ήρθαμε, να κάτσουμε να το φχαρηστηθούμε … δεν ξέρεις τι γίνεται…

Τελικά μπαίνουμε, περιλαβαίνει τον Μπάμπη μια λεπτή, πρασινομάτα γιατρίνα, είχε και ωραία μακριά δάχτυλα… τα πρόσεξα γιατί τον ψαχούλευε αρκετή ώρα… τούφεξε, δεν πρέπει να έχει παράπονο, τον φρόντισε καλά…
Υπήρχε κι ένας ωραίος, αξύριστος, γιατρός αλλά δεν έτυχε σε μας, οι υπόλοιποι γιατροί και γιατρίνες ήταν για τα μπάζα, το έχω προσέξει, οι περισσότεροι γιατροί δεν λένε από εμφάνιση… μήπως το έχουν πάθει από το πολύ διάβασμα;

Μετά μας έστειλαν για υπερηχογράφημα.
Πάλι τυχερός ο Μπάμπης, εκεί ήταν μια ωραία ακτινολόγος, βαμμένη ξανθιά, αλλά ωραία!
Του έβαλε κάτι αλοιφές και τον έλεγε ‘αγόρι μου’!
‘πάρε αναπνοή αγόρι μου, κάτσε έτσι αγόρι μου…’ πολύ θάρρος πήρε η βαμμένη, μη την ξεμαλλιάσω τώρα εκεί μέσα…
Πλάκα κάνω… η ξανθιά ήταν εντάξει, μου έδειχνε και στην οθόνη διάφορα: ‘αυτό είναι το συκώτι, αυτό είναι εκείνο, αυτό το άλλο …’
Δεν καταλάβαινα τίποτα, μια θολούρα έβλεπα… αλλά για να το λέει έτσι θα ήταν…

Το υπερηχογράφημα δεν έδειξε τίποτα το ανησυχητικό, έμενε να περιμένουμε να βγουν τ’ αποτελέσματα από την γενική αίματος και η βιοχημική, αυτά θ’ αργούσαν κανένα δίωρο και βαλε…

Συμβουλή για όσους βρεθούν στα επείγοντα του Ιπποκράτειου:
Μην περιμένετε να σας φέρουν τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων, πηγαίνετε να τα πάρετε μόνοι σας, αλλιώς θ’ αργήσουν.
Τα εργαστήρια είναι στο β’ όροφο στο κτίριο απέναντι από τα επείγοντα όπως βλέπεις την εσωτερική αυλή.

Περιμένοντας, ακούσαμε τα ιατρικά ιστορικά διαφόρων, σε αυτούς τους χώρους αφορμή για κουβέντα ζητάνε, σου τα λένε όλα, από την χολή του παππού μέχρι το ζάχαρο της θειας τους…
Και κουβέντα να μη σου πιάσουν, πάλι τ΄ ακούς υποχρεωτικά γιατί φωνάζουν στα κινητά δίνοντας αναφορά σε φίλους και συγγενείς …

Παίρνω τα αποτελέσματα του αίματος, ξανάπαμε στην πρασινομάτα, συνεδριάζει με μια άλλη, τα βρίσκουν όλα εντάξει, λένε στον Μπάμπη να κάνει λίγη δίαιτα και να σταματήσει να τρώει μαλακίες και μας διώχνουνε.

Φέρνω τον Μπάμπη σπίτι μου, του φτιάχνω ρυζάκι και πέφτουμε στο κρεβάτι. Τον πήρε ο ύπνος ενώ του κρατούσα την κοιλίτσα που έκανε γρου – γρου. Μου ήρθε κι η όρεξη για τρελίτσες αλλά είπα να μην τον ταλαιπωρήσω τον ‘άρρωστο’…

Κατέβηκα κάτω κι έριξα ένα μπλοκοζαπινγκ για παρηγοριά …

ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ...

Δανία – Ελλάς 1-0
Όχι, ΔΕΝ είχα πάει στη Δανία …
Άλλος θα ήταν ο γκαντέμης …

ΖΖΖΖΖΖ…..

Κοιμάμαι, νιώθω, μες τον ύπνο μου, ν’ αγκαλιάζω το κεφάλι του Μπάμπη.
Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει.
Ψάχνω να το βρω να το κλείσω, (μπορεί να είπα και στον Μπάμπη να το κλείσει, δεν θυμάμαι…)
Αισθάνομαι άβολα, περίεργα…
Το κεφάλι του Μπάμπη είναι λείο, γυαλιστερό !
(πότε έγινε φαλάκρας;)
Ανοίγω τα μάτια.
Αυτό που αγκαλιάζω δεν είναι κεφάλι, είναι το κράνος της βέσπας!
Αυτό που χτυπάει δεν είναι ξυπνητήρι, είναι το κινητό μου!
Κι εγώ δεν είμαι στο κρεβάτι μου…
Βρίσκομαι μέσα σ΄ ένα λεωφορείο! Ναι, κοιμόμουνα στο κάθισμα λεωφορείου αγκαλιά με το κράνος!
Το κινητό εξακολουθεί να χτυπάει, το ανοίγω…
Είναι η Τζένη που ρωτάει γιατί έχω αργήσει να πάω στο μαγαζί!
Δυο Πακιστανοί στέκονται δίπλα και χαμογελούν μεταξύ τους…

Τι όνειρο κι αυτό, σκέφτομαι… εφιάλτης!!!

Κι όμως, δεν είναι όνειρο… είναι η πραγματικότητα!
Στ΄ αλήθεια βρίσκομαι στο λεωφορείο κρατώντας το κράνος και οι Πακιστανοί εξακολουθούν να χαμογελούν…

Κοιτάζω που βρίσκεται το λεωφορείο, είναι μακριά από την Νέα Ιωνία που έπρεπε να κατεβώ… Χαλάνδρι … και πάει για Αγ Παρασκευή!!
Βλέπω το ρολόι, έπρεπε να βρίσκομαι στο μαγαζί από ώρα…
Με πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο …

Αρχίζω να θυμάμαι…

Τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι ελάχιστα.
(όχι, πάντως, γιατί έχω αϋπνίες…)
Ειδικά χθες το ξεφτίλισα, 1 ώρα ύπνο, τι ύπνο δηλαδή, κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
Το πρωί βγαίνω από το σπίτι κουτουλώντας, αδύνατον να οδηγήσω την βέσπα, θα στουκάρω σίγουρα…
Πάω να πάρω το λεωφορείο. Με λίγη τύχη δεν θ’ αργήσω πολύ …
Στο δρόμο για την στάση καταλαβαίνω πως κουβαλάω και το κράνος, που να γυρίζω πίσω, θα το πάρω μαζί μου.
Βρίσκω κάθισμα στο λεωφορείο και κλείνω τα μάτια …
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε…

Τι τόθελα και έλεγα για την Τζένη που άργησε 1 ώρα προχθές, σήμερα ήταν η σειρά μου.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί παρά πολλά συνοικιακά κομμωτήρια ονομάζονται ‘Η Σούλα’ ή ‘Η Λίτσα’ ;
Έχω δει αρκετά…
Κοντά στη γειτονιά μου υπάρχει μια ‘Σούλα’ και μια ‘Λίτσα’, σήμερα στη Νέα Ιωνία είδα πως άνοιξε και άλλη μια ‘Λίτσα’…

Μήπως έχω κάνει κάποιο λάθος στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό;

ΚΑΙ ΟΙ ΠΩΛΗΤΡΙΕΣ ΚΡΥΩΝΟΥΝ …

Αν έχετε περάσει από εμπορικό δρόμο πρωί, λίγο πριν ανοίξουν τα μαγαζιά, θα έχετε δει τους υπαλλήλους να στέκονται και να περιμένουν να έρθουν τ’ αφεντικά ν’ ανοίξουν.
Το χειρότερο στην αναμονή είναι όταν κάνει κρύο το χειμώνα και πιο πολύ κρύο το κάνει το πρωί…

Σήμερα το πρωί, το αφεντικό μας η Τζένη, μας έστησε σχεδόν για μια ώρα έξω από το μαγαζί μέχρι να έρθει ν΄ ανοίξει!
Την είχε πλακώσει το στρώμα, την πήρα τηλέφωνο για να ξυπνήσει!
Τόσο πολύ δεν μας είχε ξαναστήσει, συνήθως, όταν αργεί, μας στήνει 15΄-20΄. Όταν αργεί της λέω πως, για τιμωρία, πρέπει αυτή να καθαρίσει πεζοδρόμιο και τζαμαρία! Κάνει πως δεν ακούει…
Ας μου δώσει τα κλειδιά, μετά από ένα χρόνο δεν μ΄ εμπιστεύεται;
Θα το σκεφτεί, λέει …

Κι εγώ δυσκολεύομαι στο πρωινό ξύπνημα αλλά έρχομαι στην ώρα μου. Τώρα με την βέσπα έχω κερδίσει τουλάχιστον μισή ώρα ύπνο.
Όταν ερχόμουν με το λεωφορείο δεν μπορούσα να υπολογίσω καλά τον χρόνο και πήγαινα στο μαγαζί από λίγο έως αρκετά νωρίτερα.

Το χειμώνα με το κρύο είναι το πρόβλημα…
Πέρυσι, ένα πρωί με πολύ κρύο, είχαμε έρθει πιο νωρίς εγώ, η Γιώτα το φυτό, και η Μαρίνα που δουλεύει στο κυλοτάδικο παραδίπλα.
Προβλεπόταν να φάμε τουλάχιστον μισή ώρα ξεπάγιασμα… στεκόμαστε τουρτουρίζοντας και σιχτιρίζαμε την ατυχία μας…

Εκεί που αρχίζαμε να γινόμαστε παγοκολώνες, σταματάει μπροστά μας μια μπεμβέ, κατεβάζει το τζάμι και φαίνεται ένα τυπάκος από μέσα να μας λέει κλείνοντας το μάτι και χαμογελώντας:
- δεν μπαίνετε μέσα ρε κορίτσια, να ζεσταθεί το κοκαλάκι σας!

Αυτό μας έλειπε, δεν μας έφτανε το χάλι μας, είχε όρεξη και για καμάκι ο μαλάκας μέσα στο κρύο πρωί- πρωί…
Είχαμε τα νεύρα μας και τον στολίσαμε με διάφορα κοσμητικά και ας ήταν και νοστιμούλης…

Ο τύπος γκαζώνει και φεύγει, μετά από λίγο ξανάρχεται!
Κατεβάζει το τζαμί και μας δείχνει ένα δίσκο με τρεις αχνιστούς καφέδες!!
- εκτός από καλοριφέρ, κερνάω και καφέ! Μας λέει απτόητος…

Κοιταχτήκαμε, οι τρεις ξεπαγιασμένες, βάλαμε τα γέλια…
΄δε γαμιέται΄ λέμε, και μπουκάρουμε στη μπεμβέ, τι θα πάθουμε, τρεις γαϊδούρες είμαστε…

Μερικές γυναίκες δεν θέλουν και πολλά για να είναι ευχαριστημένες…
(αν την πετύχεις την κατάλληλη στιγμή και κάνεις την σωστή κίνηση…)

Όχι μόνο μπήκαμε αλλά η Μαρίνα ‘του έκατσε’, σε λίγες μέρες τα φτιάξανε, γίνανε ζευγάρι!
Μάνθο τον λέγανε και ήταν νοστιμούλης είπαμε…
Και της Γιώτας της γυάλισε αλλά πρόλαβε η Μαρινα.

Κι επειδή η Μαρίνα είναι κωλοπετσωμένη γκόμενα, απαίτησε και κατάφερε να την φέρνει με το αμάξι κάθε πρωί και να περιμένει μέχρι ν΄ ανοίξει το κυλοτάδικο που δούλευε!
Ο Μάνθος ήταν γλεντζές και ξενύχτης, πολλές φορές ερχόντουσαν κατ΄ ευθείαν από τα μπουζούκια … τους πέφτανε οι γαρδένιες από τα μαλλιά και τα ρούχα!!

Χωνόμαστε κι εμείς στη μπεμβέ και γλιτώναμε τα πολλά κρύα…

Η σχέση του Μάνθου και της Μαρίνας κράτησε όσο κράτησε ο χειμώνας.
Μόλις έπιασε η άνοιξη και έφτιαξε ο καιρός, η Μαρινα τον παράτησε και τάφτιαξε με ένα μηχανόβιο!!

Σύμπτωση ήταν; … δεν ξέρω …

ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ...

Λίγο ακόμα και θ’ αρχίσω να πιστεύω πως είμαι γρουσούζα…

ΑΕΚ – Ολυμπιακός 1- 3

Δυο φορές πήγα ΑΕΚ αυτή τη βδομάδα και στις δυο…
τον πούλο…

Είχαμε και τον μπάρμπα Κώστα να μας δουλεύει …

ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ ΛΙΤΣΑ …

Έχω μια συμπάθεια στους γέρους.
Ίσως, επειδή οι γονείς δουλεύανε, μεγάλωσα με παππού και γιαγιά και με είχανε χαλαρή χωρίς πολύ καταπίεση.
Ίσως επειδή είμαι καλή ακροάτρια και μπορώ να κάθομαι να τους ακούω να λένε τα δικά τους…
Κάθε ηλικιωμένο τον βλέπω θετικά, με καλό μάτι… μπορεί κάποιοι να βγαίνουν κωλόγεροι και κωλόγριες αλλά αυτό δεν μου χαλά την γενική εικόνα.

Κάθε Πέμπτη, στην ‘έξοδο’ που έχω για την λαϊκή, κάθομαι και στο καφενείο του κυρ Λάμπρου, εκεί συχνάζουν κυρίως παππούδες και παίζουμε κανένα τάβλι …

Την πιο πλάκα την έχει ο μπάρμπα Κώστας, φοβερή μούρη, 85 χρονών, γαύρος και κομουνιστής… όπως λέει κι ίδιος: ‘είμαι κουμουνιστής και ολυμπιακός από το 1930, από 10 χρονών !!’
Έχει στο πέτο του το σήμα του Ολυμπιακού και μια καρφίτσα με το κεφάλι του Λένιν!

Ο μπάρμπα Κώστας έχει ένα παράπονο: 6 χρόνια έχει να πάει να δει τον Ολυμπιακό, του το έχουν απαγορεύσει!
Την τελευταία φορά που πήγε τον βγάλανε σηκωτό με το 166! Μόλις που την γλίτωσε, καρδιά …
Όταν παίζει ο Ολυμπιακός είναι υπό επιτήρηση από τα παιδιά και τα εγγόνια του, μήπως ξεφύγει και πάει γήπεδο! Δεν τον βαστάνε και τα πόδια του να πάει μακριά…
Και στο καφενείο υπό παρακολούθηση είναι! Κάθε τόσο περνάει κανένα εγγόνι του να δει αν καπνίζει ή πίνει ούζο, μόνο πορτοκαλάδα!

Ο μπάρμπα Κώστας είναι ο πιο κωλόφαρδος ταβλαδόρος που έχω δει!
- έλα ρε συντρόφισσα χανουμάκι να σου ρίξω μερικές στ΄ αυτιά!
Μου λέει ανοίγοντας το τάβλι …
Μου βρίζει τον Λυμπερόπουλο, του στολίζω κι εγώ κανένα Γεωργάτο…
‘πάρτα μωρή άρρωστη .. φύσα ρε …’


Ιστορίες … με τα πόδια Ν. Ιωνία – Πειραιάς για την Ολυμπιακάρα… ονόματα … Μουρατης, Ρωσιδης, Σιδερης, Υβ … μου δείχνει πως έφτιαχνε καπέλο για τον ήλιο με τον Ριζοσπάστη (τον σφυροδρέπανο να είναι μπροστά!) … θύρα 7 με τα χουλιγκάνια … πως την γλίτωσε τότε που είχαμε πατήσει την ΑΕΚ αλλά σκοτώθηκαν τόσα παλικάρια …

Εδώ και καιρό μ’ έψηνε να τον πάρουμε μαζί με τον Μπάμπη στο επόμενο ματς Ολυμπιακού – ΑΕΚ!

Τελικά τα κατάφερε να με πείσει!
‘Την Κυριακή έχουμε αγώνα Λίτσα’ μου είπε μόλις με είδε προχθές.
‘μου το υποσχέθηκες!’

Δεν ξέρω πως θα καταφέρει να φύγει από το σπίτι του, αλλά έχουμε δώσει ραντεβού να τον πάρουμε με το αυτοκίνητο του Μπάμπη
Εγώ κρατάω υποσχέσεις μου.
Κι αυτός υποσχέθηκε να κάτσει φρόνιμα στο γήπεδο, ούτε η πίεση να του ανέβει, ούτε η καρδιά του να τον πιάσει…

Θα δούμε…