ΖΖΖΖΖΖ…..

Κοιμάμαι, νιώθω, μες τον ύπνο μου, ν’ αγκαλιάζω το κεφάλι του Μπάμπη.
Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει.
Ψάχνω να το βρω να το κλείσω, (μπορεί να είπα και στον Μπάμπη να το κλείσει, δεν θυμάμαι…)
Αισθάνομαι άβολα, περίεργα…
Το κεφάλι του Μπάμπη είναι λείο, γυαλιστερό !
(πότε έγινε φαλάκρας;)
Ανοίγω τα μάτια.
Αυτό που αγκαλιάζω δεν είναι κεφάλι, είναι το κράνος της βέσπας!
Αυτό που χτυπάει δεν είναι ξυπνητήρι, είναι το κινητό μου!
Κι εγώ δεν είμαι στο κρεβάτι μου…
Βρίσκομαι μέσα σ΄ ένα λεωφορείο! Ναι, κοιμόμουνα στο κάθισμα λεωφορείου αγκαλιά με το κράνος!
Το κινητό εξακολουθεί να χτυπάει, το ανοίγω…
Είναι η Τζένη που ρωτάει γιατί έχω αργήσει να πάω στο μαγαζί!
Δυο Πακιστανοί στέκονται δίπλα και χαμογελούν μεταξύ τους…

Τι όνειρο κι αυτό, σκέφτομαι… εφιάλτης!!!

Κι όμως, δεν είναι όνειρο… είναι η πραγματικότητα!
Στ΄ αλήθεια βρίσκομαι στο λεωφορείο κρατώντας το κράνος και οι Πακιστανοί εξακολουθούν να χαμογελούν…

Κοιτάζω που βρίσκεται το λεωφορείο, είναι μακριά από την Νέα Ιωνία που έπρεπε να κατεβώ… Χαλάνδρι … και πάει για Αγ Παρασκευή!!
Βλέπω το ρολόι, έπρεπε να βρίσκομαι στο μαγαζί από ώρα…
Με πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο …

Αρχίζω να θυμάμαι…

Τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι ελάχιστα.
(όχι, πάντως, γιατί έχω αϋπνίες…)
Ειδικά χθες το ξεφτίλισα, 1 ώρα ύπνο, τι ύπνο δηλαδή, κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
Το πρωί βγαίνω από το σπίτι κουτουλώντας, αδύνατον να οδηγήσω την βέσπα, θα στουκάρω σίγουρα…
Πάω να πάρω το λεωφορείο. Με λίγη τύχη δεν θ’ αργήσω πολύ …
Στο δρόμο για την στάση καταλαβαίνω πως κουβαλάω και το κράνος, που να γυρίζω πίσω, θα το πάρω μαζί μου.
Βρίσκω κάθισμα στο λεωφορείο και κλείνω τα μάτια …
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε…

Τι τόθελα και έλεγα για την Τζένη που άργησε 1 ώρα προχθές, σήμερα ήταν η σειρά μου.