Tuesday, January 31, 2006

Κανένας ονειροκρίτης;

Μόλις ξύπνησα από το εξής όνειρο:
Ήμουν σε μεγάλο επιβατικό πλοίο… μεγάλο όμως… κάτι σαν τον Τιτανικό… και με ανάλογη διακόσμηση… πολυτελή τεραστία σαλόνια και πολύ ψηλά ταβάνια…
Ήταν σαν μετά από πάρτυ… γκαρσόνια με άσπρες στολές και μπουφέδες με διάφορα…λίγοι επιβάτες…τσιμπάω κάτι γλυκά…
Ανεβαίνω στο κατάστρωμα…
Κούναγε πολύ, κρατιόμουνα από κάπου για να ισορροπήσω…
Βρέθηκα μπροστά στην πλώρη... μπροστά μπροστά… (όπως ο Ντι Καπριο στον Τιτανικό με την άλλη, πως τη λένε…)
Το πλοίο πήγαινε να περάσει από ένα πολύ στενό πέρασμα, ίσα που θα χώραγε…
Μεγάλοι βράχοι δεξιά κι αριστερά…
Το πέρασμα μου φαινόταν επικίνδυνο…
Η θάλασσα ήταν σχετικά ήρεμη και διαφανής, μπορούσα να δω βράχια κάτω από την επιφάνειά της …
Είχα αγωνία αν το πλοίο καταφέρει να περάσει από αυτό το στενό.

Παρ’ όλη την αγωνία, το όλο θέαμα ήταν εξαιρετικά ωραίο, καταπληκτικό…
Ξύπνησα όταν το πλοίο ήταν ακριβώς στην είσοδο του στενού…

Σιχαίνομαι να χάνω την συνέχεια στα όνειρα…

Η εκδίκηση της βέσπας

Η βέσπα μου αρρώστησε, την παραμέλησα κι μάλλον έπαθε κρυοπαγήματα.
Όλη την περασμένη βδομάδα την είχα παρατήσει μέσα στα χιονιά και την παγωνιά… που να κυκλοφορώ με τέτοιο κρύο… πήγαινα με το λεωφορείο…
Είχα φάει και μια τούμπα την τελευταία φορά που την κυκλοφόρησα…
Χθες, Δευτέρα, πήγα να την βάλω μπρος αλλά δεν…
2, 3, 5 φορές δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα …
‘έλα καλή μου’… ‘έλα χρυσή μου’… έλα κούκλα μου’…
μπααα… τίποτα αυτή … ακίνητη και σιωπηλή…
έκανε πείσματα σαν απατημένη γκόμενα….
Είπα στον Θανάση, από το συνεργείο, να πάει να την κοιτάξει αλλά δεν ήρθε ακόμα, 2 μέρες τώρα μ’ έχει γραμμένη…

Sunday, January 29, 2006

Με τι μοιάζουν τα blogs?

Πέρναγα από τον τοίχο μιας μάντρας γεμάτο με κάθε είδους αφίσες, συνθήματα και γκραφιτι, το ένα πάνω στο άλλο το ένα δίπλα στο άλλο… σκυλάδικα, στριπτιζαδικα, κηδείες, συναυλίες, υδραυλικοί, κλειδαράδες…
Σκέφτηκα πως κάπως έτσι πρέπει να μοιάζουν και τα μπλόγκς…

Διάβαζα και είδα φωτογραφίες από τις εφημερίδες του τοίχου που υπήρχαν στην Κίνα… κι αυτό μου έμοιαζε για μπλόγκ… το κολλάς στον τοίχο κι όποιος περνάει ρίχνει και μια ματιά… (ή καμία…)

Μετά έπεσα πάνω σ’ ένα μπλόγκ που μου άρεσε πολύ ο τίτλος του: ‘Μπουκάλια στο πέλαγος’ (http://www.philology.gr/blog/)
Αυτό ταίριαζε πιο πολύ στην εικόνα που είχα για τα μπλόγκς… μπουκάλια με σημειώματα που ταξιδεύουν στη θάλασσα και περιμένουν κάποιον να τα βρει…

Χιλιάδες μπουκάλια… όλων των μεγεθών, σχημάτων και χρωμάτων…
Με φαντάζομαι καθισμένη σε μια βάρκα και να τα ψαρεύω με μια απόχη, τα διαβάζω και τα ξαναπετάω μέσα…
Πολλά έχω αρχίσει να τα ξεχωρίζω… πχ, να, βλέπω να πλησιάζει το μπουκάλι της Lili, αυτό δεν είναι μπουκάλι, μάλλον σαν την νταμιτζάνα του παππού μου μοιάζει… τόσα που γράφει… που να χωρέσουν σ’ ένα μπουκάλι…
Κι άλλα μπουκαλομπλογκ είναι μεγάλα, σαν κυριακάτικες εφημερίδες, έχουν πολλά ένθετα ( κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο, μουσική…)
Διαλέγεις και παίρνεις… από όλα έχει η θάλασσα των μπλόγκς…

Και μετά; Στο μέλλον;
Με τι θα μοιάζουν τα μπλόγκς;
Μπορεί να είναι μπουκάλια αλλά τι θα περιέχουν;
Θα είναι κάτι σαν τα podcast? Όχι πια κείμενα, μόνο ηχογραφήσεις… που να κάθεσαι να γράφεις εσύ και να διαβάζει ο άλλος … τραβάς μια ηχογράφηση και publish post… έφυγε….

(ερώτηση: εκτός από τον Παρι και τον Παναγιώτη, ποιος άλλος φτιάχνει podcast?)

Και μετά;
Η εικόνα; Ανοίγεις την κάμερα και αρχίζεις να λες τα δικά σου… στα ενδιάμεσα τραβάς και καμιά ρουφηξιά από τον φραπέ και φυσάς τον καπνό του τσιγάρου πάνω στην κάμερα… βάζεις κι ότι άλλο οπτικό υλικό θες, τα φορτώνεις κι έφυγε κι αυτό το μπουκάλι… κι αν δεν θες να φαίνεται η μούρη σου, φοράς αποκριάτικη μάσκα…

Και μετά; Και μετά; …Ξέρω ‘ γω….

Saturday, January 28, 2006

Έχουν ηλικία τα blogs?

Τις τελευταίες 2 βδομάδες έχω σεργιανίσει σ’ εκατοντάδες μπλόγκς…
Άλλοι φεύγουν κι άλλοι έρχονται (πολλοί έρχονται…)
Άλλα μπλόγκς έχουν αραχνιάσει κι άλλα είναι γεμάτα ζωντάνια
Κι εγώ έκλεισα 6 μήνες σαν μπλόκισσα (ή μπλοκερού ή μπλόκερ…)
Κι αισθάνομαι ήδη ‘παλιά’…
Αν το μπλόγκ μου ήταν άνθρωπος πόσο χρονών θα ήταν;
Κατέληξα στο αυθαίρετο συμπέρασμα πως (για την Ελλάδα) ένα μπλόγκ 6 μηνών αντιστοιχεί στην ενηλικίωση.
Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν 18-20 χρονών…
Στον ένα χρόνο γίνεται περίπου μεσήλικας…
Από τα δυο και πάνω πάει για παππούς…

Αυτά προς το παρόν και για τα ελληνικά δεδομένα, αν σε 20 χρόνια υπάρχουν ακόμα μπλόγκς το πράγμα αλλάζει…

Monday, January 23, 2006

‘Μην τάξεις σ' Άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι’ (και στον τηλεθεατή χιόνι…)

Δεν μας τα λέτε καλά κύριες και κύριοι των 20.00, αυτή η χιονόσουπα που πέφτει έξω δεν είναι ακριβώς αυτό που μας υποσχεθήκατε…

Ένα χνούδι πάνω στη βέσπα μου βλέπω…
Εγώ είχα παραγγείλει τουλάχιστον μισό μέτρο χιόνι για να μην μπορώ να πάω στη δουλειά… τώρα πρέπει να πάω με λεωφορείο… (σιγά μην ανέβω στη βέσπα)

Απαιτώ να επανορθώσετε: μέχρι το μεσημέρι ν΄ αποκλειστεί από το χιόνι η περιοχή Ν Ιωνίας για να μην μπορούν οι καταναλωτές να έρθουν να μας ζαλίζουν…

Τους είδα αγριεμένους…
Περνάνε έξω από τη βιτρίνα και τους τρέχουν τα σάλια…
Μπήκαν εκπτώσεις και γυαλίζει το μάτι τους επικίνδυνα…
Τους ακούω να ακονίζουν τις πιστωτικές τους κάρτες …
Βοηθειααα…

Άσε κάτω την σακούλα ρε ….

Σε είδα που είχες αρπάξει ένα μάτσο σακούλες στο ταμείο του σούπερ μάρκετ ... και που έβαζες το κάθε ένα προϊόν σε άλλη σακούλα - τζάμπα είναι- σκέφτηκες…

Για κοίτα εδώ…
http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=82017232
«… Υπολογίζεται -υπογραμμίζει- ότι ένα μαρούλι ή ένα μπιφτέκι που έχουν ταφεί μέσα σε πλαστικό χρειάζονται 30-70 χρόνια για να αποσυντεθούν…»

Άσε κάτω την σακούλα….
Πρώτα θα έχει λιώσει το πτώμα σου και μετά η σακούλα που έβαλες τα γαριδάκια….

Sunday, January 22, 2006

που να τρεχεις πρωι πρωι...

Δευτέρα πρωί. 7.20…
Πολύ γκρίζο έξω… και κρύο…
Σκέφτομαι να κάνω την άρρωστη, να μην πάω στο μαγαζί…
Είναι κι η σειρά μου να καθαρίσω την βιτρίνα και να σκουπίσω το πεζοδρόμιο…
Μ’ έχουν πιάσει οι τεμπελιές…
Το βράδυ η μάνα έκανε εμετό κι είχε διάρροια…
Κι εγώ δεν αισθάνομαι καλά…
(λίγο ακόμα Λίτσα, προσπάθησε, πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι άρρωστη… πες το άλλη μια φορά…)
Δεν είμαι καλά… δεν είμαι καλά…
(πιο πειστικά Λίτσα! πιο πειστικά!)
…..

Friday, January 20, 2006

Η Λίτσα πατάει γκάζι …

Ανέβασα ταχύτητα στα 384…
Είναι να μην κολλήσεις το μικρόβιο…
Και επειδή οι λογαριασμοί από την απλή σύνδεση ανεβαίνανε πολύ, μάλλον συμφέρει το sdn… είδα και την πρόσφορα του sdn kit του OTE…

‘Μπαμπά, να το πάρουμε;’ – έχει κολλήσει κι ο μπαμπάς στο internet… μάλλον χρειαζόμαστε 2ο κομπιούτερ… τα βράδια δίνουμε μάχες ποιος θα κάτσει… άσε που αν μάθει για τα μπλόγκς είμαι σίγουρη πως θ’ ανοίξει δικό του… -

Και έτσι πήραμε το sdn (ή asdn? δεν καταλαβαίνω την διαφορά…) … σε 5 μέρες το συνδέσανε… ήρθε κι ο ξάδελφος, ο Κώστας, και το εγκατέστησε ( εγώ κι μπαμπάς είχαμε αποτύχει…)

Ήταν που ήταν η αγαπημένη μου ασχολία το μπλοκοζάπινγκ, τις τελευταίες 3 μέρες το ξεφτίλισα τελείως… ήμουν και κλεισμένη στο σπίτι 3 μέρες από ίωση… ήρθε καπάκι και ο μπλοκοκατάλογος του Βατράχουj95 (http://dontkissthefrog.blogspot.com/) στο Κοινόβιο (http://koinobio.blogspot.com/)
Έκατσα και τον έψαξα όλο! Ζαλίστηκα από τα πολλά μπλόγκς…
Κόλλησα και με το Google Earth… ‘μπαμπά, έλα να δει το σπίτι μας από δορυφόρο, νομίζω πως φαίνονται και τα δέντρα στην μπροστινή αυλή…!’

{Ερώτηση: καταλόγους άλλων μπλόγκς π.χ. του blog.gr που μπορώ να βρω;}

Wednesday, January 18, 2006

Όχι, ακόμα, άνθρωπέ μου…

Είχα πάει στο φαρμακείο της Χρυσούλας για προμήθειες επειδή όλοι στην οικογένεια έχουμε αρρωστήσει, άλλος λίγο άλλος πολύ…
Ανοίγει η πόρτα και πάει να ένας συμπαθητικός 60αρης, πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα ή να πει τίποτα, η Χρυσούλα του βάζει τις φωνές:
‘Όχι! Δεν έχω ακόμα τίποτα!’
‘Καλά, θα έρθω αύριο’ λέει ο 60αρης
‘Ούτε αύριο θα έχω! Ούτε μεθαύριο, ούτε παραμεθαύριο! Δεν υπάρχει ακόμα εμβόλιο για την γρίπη των πουλερικών!’ φωνάζει η Χρυσούλα.
‘ Θα πάω αλλού να ρωτήσω…’ πεισμώνει ο άλλος και φεύγει…

- Μ’ έχουν τρελάνει… μου λέει η Χρυσούλα, όλοι ζητάνε εμβόλιο για τις κότες! Αυτός που είδες έρχεται κάθε ημέρα!

Η Χρυσούλα τρώει στη μάπα κάθε υστερία, πανικό και παράνοια που σερβίρουν τα media για θέματα υγείας… αυτή την εποχή έχει βρει τον μπελά της με την γρίπη των πουλερικών…

Παραπονιέται η Χρυσούλα:
‘… Και να σκεφτείς πως τα τελευταία χρόνια έχει τετραπλασιαστεί η ποσότητα των φαρμάκων για καρκίνους που πουλάω… γι αυτό δεν ακούω να λένε τίποτα…’

Χθες τ’ απόγευμα πέρναγα από το ρέμα του Ποδονίφτη και σ’ ένα από τα σπιτάκια που είναι εκεί υπάρχει ένα κοτέτσι…
Σταμάτησα και κοίταγα τις κοτούλες σαν κάτι το αξιοπερίεργο… σαν απειλή … σαν να είδα εξωγήινους… ξέρω ‘γω… θες δε θες όλο και κάτι σου μένει μ’ αυτά που ακούς…

Και στη γειτονιά μου όλο και κάποιος κόκορας ακουγόταν… τώρα νομίζω πως έχω καιρό ν΄ ακούσω κοκόρια… λες να πέσανε κι αυτά θύματα της κοτογριποϋστεριας;
Θα στήσω αυτί ν’ ακούσω καλύτερα…

Wednesday, January 11, 2006

Κοίτα κάτι μούρες…

Μειώθηκαν, λέει, οι πλαστικές εγχειρήσεις τα τελευταία χρόνια, από 25000 στις 10000 !
Η οικονομική κρίση, λένε…
Ελευθεροτυπία: http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=37959968

Μπα, δεν το πιστεύω ότι φταίει η κρίση.
Για τόσα και τόσα βρίσκουν να ξοδεύουν…

Μάλλον δεν είδαν προκοπή οι ‘εγχειρισμένες/οι’.
Την βιτρίνα την φτιάξανε, το από μέσα όμως;
Απ’ έξω καλλονή (λέμε τώρα…) κι από μέσα μαλάκας… αυτό δεν μπορούν να τ΄ αλλάξουν…
Δεν γίνεται λίφτινγκ στον εγκέφαλο… ούτε ο κάλος μπορεί να κρυφτεί…

Είναι κι η δυσφήμηση που έχει πέσει από τους ήδη ‘φτιαγμένους’
Βλέπουν οι άλλοι τις τσιτωμένες μούρες και τα σιδερωμένα ζόμπι που κυκλοφορούν και τρομάζουν …
- ‘σιγά μη γίνω σαν κι αυτούς’, σκέφτεται, ‘καλά είμαι κι έτσι…’

Sunday, January 08, 2006

Ο καθένας με τον πόνο του…

Κυριακή μεσημέρι, όλη η οικογένεια είναι έτοιμη για φαγητό, είχε έρθει κι ο Μπάμπης.
Μαζί με τον Μπάμπη είχα αναλάβει τη σαλάτα, (κόκκινο και άσπρο λάχανο, μαρούλι ρόκα, μάραθο, μαϊντανό) είμαστε στην κουζίνα επί μισή ώρα και κόβαμε και πλέναμε, τα βάλαμε σε μια μεγάλη πιατέλα και διαφωνούσαμε αν θα πρέπει να τ’ ανακατέψουμε ή ν’ αφήσουμε τον καθένα να κάνει το δικό του μείγμα …
Αποφασίσαμε το δεύτερο και πήρε ο Μπάμπης την πιατέλα να την πάει στην τραπεζαρία.

Στο σημείο αυτό έγινε ο σεισμός!

Επειδή είχαμε πάθει μεγάλη ζημία στο σεισμό του ’99, έπεσε μια ταραχή (τότε ήμουν μόνη στο σπίτι κι είχα φοβηθεί πολύ …)
‘Πάμε έξω’ είπα, βουτάω τη γιαγιά με το καρότσι και βγαίνω, μπροστά ο Μπάμπης μου άνοιγε τις πόρτες μέχρι την αυλή…
Εκεί διαπιστώσαμε πως είμαστε οι μόνοι από την οικογένεια που βγήκαν έξω, εγώ με την γιαγιά κι ο Μπάμπης που κράταγε ακόμα την πιατέλα με την σαλάτα!
Ναι, είχε βγει έξω κρατώντας την σαλάτα!

Βγήκανε και μερικοί γείτονες αλλά καμιά σχέση με το ’99 … έκανε και κρύο, γρήγορα μπήκαμε όλοι μέσα.

Έπεσε ένα ψιλοδούλεμα από τους υπόλοιπους… αλλά κι αυτοί είχαν κάνει τις δικές τους κινήσεις :
Η μάνα μου έτρεξε στην κουζίνα να κρατήσει κλειστά τα ντουλάπια με τα πιατικά και τα ποτήρια (το ’99 είχαν ανοίξει και σπάσει τα περισσότερα…)
Ο πατέρας πήγε να συγκρατήσει τα ράφια με τους δίσκους του ( το ’99 είχε αρκετές απώλειες…)
Ο δε αδελφός μου είχε πάει ν’ ανοίξει την τηλεόραση να δει για τον σεισμό!!
Ο καθένας με το κόλλημα του…

Είδε ο πατέρας μου τον Μπάμπη με την πιατέλα και θυμήθηκε ένα άλλο σεισμό, του ΄81… τον είχε βρει, είπε, σ’ ένα μπαρ και βγήκε έξω κρατώντας ένα ποτήρι βότκα!
Τότε είχε γυρίσει σπίτι με τα πόδια (από την Πλάκα) αποτελειώνοντας το ποτό του και κράτησε ενθύμιο το ποτήρι, ήταν ένα ποτήρι με πολύ χοντρό πάτο…

ΥΓ
Το ποτήρι της βότκας από το σεισμό του ‘81 έσπασε στο σεισμό του ΄99…

Friday, January 06, 2006

Και αν μας κάνουν καμιά πλάκα και φύγουν;

Παρακολουθώ το σήριαλ εδώ και μέρες...
Οι Ραν Ταν Πλαν της αστυνομίας, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα που έγιναν με ξένους μετανάστες, ( Μαξίμ Ζιλίν, Πακιστανοί – ΕΥΠ, Αλβανοί στο Ρέθυμνο…)
Γαμώτο… όλο προβλήματα είναι αυτοί οι ξένοι… γιατί δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας…

Κάνω μια υπόθεση.
Ξυπνάνε, λέει, ένα πρωί όλοι οι ξένοι μετανάστες και, απηυδισμένοι μ’ αυτά που λέγονται εναντίον τους, αποφασίζουν να φύγουν από την Ελλάδα!
Ναι, να φύγουν όλοι, να μας αδειάζουν την γωνία όπως θέλουν διάφοροι Ελληναραδες…

Τι θα γίνει τότε;
Ουουπςςς, την κάτσαμε την βάρκα! Τι κάνουμε τώρα;

Ποιος θα μαζέψει τις ντομάτες και τα πορτοκάλια;
Ποιος θ’ αρμέξει τα πρόβατα και τις γελάδες;
Τα γιαπιά θα ερημώσουν, πολλά σχολεία θα κλείσουν (οι ξένοι μαθητές τα στήριζαν…).
Φεύγουν κι οι κινέζοι! (βολευτείτε τώρα μόνο με Λουι Βουιτον και Ραλφ Λωρεν).
Εκατομμύρια έλληνες τώρα πρέπει ν’ ανακαλύψουν τι σημαίνει μπουγάδα, σκούπα, σιδέρωμα, μαγείρεμα, φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων!

Οι περισσότεροι έλληνες έχουν πάθει μια ταραχή… τα πάντα έχουν παραλύσει εκτός από τις καφετέριες, αυτές, περιέργως, εξακολουθούν να είναι γεμάτες!

Μα πιο πολύ απ΄ όλους έχουν φρικάρει οι επαγγελματίες της ξενοφοβίας, τι θα κάνουν τώρα χωρίς τους ξένους; Θα μείνουν άνεργοι, θα πεινάσουν…

Το τελικό χτύπημα το δίνουν οι ξένες πουτάνες! Ναι, θα φύγουν κι αυτές και θα τους αφήσουν χαρμάνηδες με τον πούλο στο χέρι…
Και μαζί μ’ αυτές φεύγουν κι όλα αυτά τα προικισμένα αλλοδαπά παλικάρια που εξυπηρετούσαν ανάλογα και τις ελληνίδες…
Τι θα κάνουμε τώρα;
Που θα καταντήσουμε; Να πηδιόμαστε μεταξύ μας;
Ανάλογη ανησυχία υπάρχει και στην κοινότητα των gay… είχαν κι αυτοί τα τυχερά τους…

Στο σημείο αυτό ο ελληνικός λαός ξεσηκώνεται!
Στρέφεται ενάντια σ’ αυτούς που ούρλιαζαν να φύγουν οι ξένοι…

Ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης αισθάνονται την οργή του λαού!
Τρέχουν να κλείσουν τα σύνορα!
Όχι για να μην μπουν ξένοι αλλά για να μην φύγουν!...
Τους παρακαλάνε να γυρίσουν πίσω!

«… Ένα αστείο είπαμε ρε παιδιά… ελάτε πίσω… πλάκα κάναμε… μη μας το κάνετε αυτό…»

Ε, μετά ξύπνησα …

Thursday, January 05, 2006

Λίγο ησυχία...

Λίγο ησυχία… Τώρα που κόπασε το τσουνάμι των χριστουγεννιάτικων αγορών φαντάζομαι (και γελάω…) όλους αυτούς να κοιτάνε με τρόμο το γραμματοκιβώτιο τους περιμένοντας τις πρώτες δόσεις από τις πιστωτικές κάρτες και τα εορτοδάνεια…
Ολ’ εδώ πληρώνονται… αλλά μυαλό δεν βάζουνε..
Έρχονται κι οι εκπτώσεις…

Tuesday, January 03, 2006

Παραλειπόμενα μιας δημοσίευσης... ή πως δεν έγινα κομμώτρια!

Δημοσιεύτηκε προχθές στη εφημερίδα τα ΝΕΑ http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18428&m=N83&aa=3
Το κείμενο ήταν βασισμένο σε μια ιστορία που μου διηγήθηκε η γειτόνισσα μου,
η Λιάνα.

Πριν από μέρες είχα λάβει ένα μαίηλ από τον Μιχάλη Μητσό που μου ζητούσε να γράψω κάτι, μέχρι 200 λέξεις, για ένα αφιέρωμα στους μπλοκερς …

Έλα όμως που δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει ένα κείμενο 200 λέξεων…
200 λέξεις είναι αυτές, πολλές μου φάνηκαν, φτάνουν σκέφτηκα… αμ δε…
τελειώνω το γραπτό, το μετράω και μου βγαίνουν κάπου 750 λέξεις!!!
Παθαίνω ταραχή… (απορία: όταν λέμε πχ 200 λέξεις, περιλαμβάνονται και τα άρθρα;)
Κόψε απ΄ εδώ κι απ΄ εκεί τελικά τόφερα στις 200 (και κάτι ψιλά…)

Σκέφτηκα να το βάλω ολόκληρο εδώ που έχω άπλα αλλά δεν το έβρισκα… μάλλον θα το έσβησα… δεν βαριέσαι …

Θέλω όμως να πω λίγα για την Λιάνα που μου είπε αυτή την ιστορία και την σχέση μου με την κομμωτική…
Η Λιάνα, 35 ετών, δουλεύει κομμώτρια σε μεγάλο κομμωτήριο κάπου Χαλάνδρι – Μαρούσι … κάπου εκεί… μένει στη γειτονιά μου..

Όταν ήμουν μικρή, η Λιάνα ήταν το ίνδαλμα μου!
Ήθελα να της μοιάσω (σαν γυναίκα και σαν κομμώτρια…) η Λιάνα είναι φοβερή γκόμενα και καταπληκτική κομμώτρια…
Εγώ δεν κατάφερα να της μοιάσω ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο…

Πήγαινα δημοτικό ακόμα όταν η Λιάνα μας έκανε τα πρώτα μαθήματα κομμωτικής (σ΄ εμένα και την τότε κολλητή μου την Εύη…)

Σαν υποψήφιες κομμώτριες έπρεπε κάπου να κάνουμε την πρακτική μας… τα πρώτα μας ‘θύματα’ ήταν οι κούκλες της Εύης (είχε πολλές) και κάτι σκούπες…

Ήμαστε στην 6η δημοτικού και ψάχναμε ‘θύμα’ να ασκήσουμε την κομμωτική μας τέχνη…
Δυστυχώς οι συμμαθήτριες δεν μας εμπιστευόταν κι έτσι στραφήκαμε στ΄ αγόρια!
Ο πρώτος που βρέθηκε: ήταν ο αδελφός μου !
Κουράστηκα να τον ψήσω αλλά τα κατάφερα, έβαλε όρο να είναι από δίπλα η Λιάνα μην του κάνουμε καμιά στραβή και για να διορθώσει τυχόν ατυχήματα…
Είχε και άλλο σοβαρό λόγο να κάτσει να τον κουρέψω, κράταγε τα λεφτά που του δίνανε για τον κουρέα κι εγώ έκανα την πραχτική μου μαζί με την Εύη.
Απορούσαν οι γονείς που πήγαινε για κούρεμα τόσο συχνά…
Μόνο η γιαγιά ήξερε την συνομωσία αλλά αυτή ήταν ‘δικιά μας’…

Βρέθηκαν κι αλλά αγόρια πρόθυμα … Κι επειδή ήταν εποχή που γκομενίζαμε, όλο και κάποιος ερωτευμένος πιτσιρικάς ήταν διαθέσιμος για κούρεμα… αποφεύγαμε βέβαια να κάνουμε ακρότητες κι έτσι δεν είχαμε δυσαρεστημένους ‘πελάτες’…

Ο ενθουσιασμός μας σαν κομμώτριες δεν κράτησε για πολύ… τα παρατήσαμε… εμένα μου έμεινε η ‘ειδίκευση’ σε ανδρικά κουρέματα.

Από τότε μέχρι σήμερα περιορίζομαι να κουρεύω τους άνδρες της ζωή μου.
Λίγο- πολύ, πρόθυμα ή γκρινιάζοντας όλοι μου κάτσανε να τους κουρέψω τουλάχιστον μια φορά….
Πάντα διστάζανε, ήταν μια δοκιμασία γι αυτούς, εκτός από την έλλειψη εμπιστοσύνης είχαν να υποστούν και την μεγάλη διάρκεια του κουρέματος μου… χρειαζόμουνα 3-4 φορές περισσότερη ώρα απ’ ότι ένας επαγγελματίας, πρέπει να τους έσπαγα τα νεύρα…

Θέλησα να προσθέσω στο ρεπερτόριο μου και το ξύρισμα αλλά εκεί συνάντησα μεγάλη αντίδραση…
Η εικόνα μου να κρατάω ένα ξυράφι μάλλον τους τρομοκρατούσε…
Όλοι εκτός από τον Σπύρο, που ήταν ψιλοφαλάκρας στα 25 του, καθόταν ευχαρίστως και του ξύριζα και το κεφάλι.

Τελευταίο μου ‘θύμα’ είναι, φυσικά, ο Μπάμπης.
Δυσκολεύτηκα αλλά τον κατάφερα, πήρα το Ο.Κ. για το κούρεμα… και για το ξύρισμα προσπάθησα…
Έφτιαξα και ατμόσφαιρα… στην μπανιέρα δυο-δυο… κεριά κι αρώματα… τέτοια πράγματα…
Μόλις όμως έριξα την πρώτη ξυραφιά άρχισε τα μη, τα δεν και τα όχι…
- δεν μ’ αρέσει… έλεγε… - δεν αισθάνομαι άνετα…

Τελικά δεν κατάφερε να χαλαρώσει… πολύ σφιγμένος… τζάμπα πήγε η ατμόσφαιρα… μου την χάλασε την όλη φάση….

Για τους 12+1 μπλογκερς των ΝΕΩΝ…

Σήμερα που έχω ρεπό έριξα μια μάτια στα σχόλια διαφόρων για το αφιέρωμα που κάνανε τα Νέα στα μπλόγκς.
Μια και εγώ έδωσα κείμενο πρέπει να πω ότι ξεχάσανε ν’ αναφέρουν το ποιο σημαντικό απ’ όλα: (εκτός αν δεν το είδα…)

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!

Και δεν είναι εποχές ν’ αρνείσαι τέτοιες πρόσφορες…

eXTReMe Tracker