ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ …

Νάμαι πάλι εδώ, κοντεύει 2 η ώρα το βράδυ, ‘άντε κοιμήσου κορίτσι μου’ ακούω να μου λέει μια φωνή … μπααα… νωρίς είναι ακόμα, άλλωστε έχω κοιμηθεί το μεσημέρι.
Πάντα κοιμάμαι τα μεσημέρια, το τι είναι ‘μεσημεριανός ύπνος’ για μένα είναι κάτι το πολύ σχετικό.
Συνήθως για ‘μεσημέρι’ κοιμάμαι 6-9 ή 9-12 το βράδυ!!!
Μετά βρικολακιάζω…

Ο ύπνος κι εγώ δεν έχουμε καλές σχέσεις, δηλαδή δεν έχουμε σχέσεις διαρκείας, έχουμε σχέσεις διακεκομμένες…
Σπάνια έχω κοιμηθεί 8 συνεχόμενες ώρες, τα τελευταία χρόνια μάλλον καθόλου…

Από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το απόγευμα οι ρυθμοί μου χαλαρώνουν, οι στροφές μου πέφτουν… αν δεν κοιμηθώ, που συνήθως δεν μπορώ λόγω δουλειάς, τότε σέρνομαι, έχω τα περισσότερα νεύρα και κάνω τις μεγαλύτερες μαλακίες …

Από πάντα είχα την εντύπωση πως μου λείπει ύπνος, αλλά όταν είχα την ευκαιρία να κοιμηθώ δεν κοιμόμουνα!
Ένας από τους λόγους που σταμάτησα τον αθλητισμό ήταν γιατί δεν άντεχα την πρωινή προπόνηση 6-8! Ήταν φρίκη, ειδικά το χειμώνα με τα σκοτάδια και το κρύο.
Στο σχολείο έλεγα να έρθει σαββατοκύριακο να κοιμηθώ, μπααα… 8-9 το πρωί ήμουν ξύπνια, ότι ώρα και να είχα κοιμηθεί, το ίδιο και στις διακοπές. Τόχω καημό να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μεσημέρι – απόγευμα…

Παρ’ ολ’ αυτά κοιμάμαι εύκολα και παντού αλλά λίγο.
Έχω κοιμηθεί άπειρες φορές στο λεωφορείο, στο θρανίο και στο σινεμά.
Ειδικά στο σινεμά ρίχνω ένα τεταρτακι ύπνου, ξυπνάω, ρωτάω να μου πούνε τι έγινε στην ταινία και συνεχίζω να την παρακολουθώ…

Στο σχολείο με είχαν μάθει και δεν με ενοχλούσαν, ήμουν και μάλλον καλή μαθήτρια, ‘ξενύχτησα γιατί διάβαζα κυρία…’ ήταν η συνηθισμένη δικαιολογία.!
Όταν κοιμόμουν στο σχολείο, οι φωνές των μαθητών και των καθηγητών ανακατευόταν στον ύπνο μου και έβλεπα περίεργα όνειρα … άλλες φορές αν και κοιμισμένη δεν έχανα τελείως την επαφή με την πραγματικότητα ή το όνειρο που έβλεπα ήταν σχετικό με το μάθημα!
Μου έχει τύχει να με ρωτήσει καθηγητής, επειδή με είδε κοιμισμένη, να ξυπνήσω και ν’ απαντήσω σωστά! Είχε και χιούμορ, μετά μου είπε ότι μπορώ να συνεχίσω τον ύπνο μου…

Με είχε σούρει η ξαδέλφη η Τότα σ’ ένα θέατρο, όπως συνήθως, ήμουν κουρασμένη και την έπεσα για ένα γρήγορο υπνάκο.
Ξύπνησα ακούγοντας κάποιον να ουρλιάζει πάνω από το κεφάλι μου, ήταν ένας ηθοποιός από το έργο! Ευτυχώς δεν φώναζε σε μένα, το έργο ήταν τέτοιο που οι ηθοποιοί παίζανε και ανάμεσα στο κοινό.
Όμως ντράπηκα πολύ… αν ήμουν ηθοποιός δεν θα ήθελα κάποιος από το κοινό να κοιμάται.

Έχω κοιμηθεί και στην Επίδαυρο! (πάλι με την Τότα ήμουνα)
Όλη τη μέρα την είχαμε περάσει με βόλτες, μπάνιο, ήλιος και ουζάκια…
Το βράδυ, όταν ήρθε η ώρα της παράστασης, δεν μου είχαν μείνει και πολλές δυνάμεις. Πήγα στις πάνω κερκίδες που ήταν άδειες ,τυλίχτηκα με ένα μπουφάν και… καληνύχτα… με νανούριζαν οι κραυγές των ηθοποιών, ξύπνησα στο χειροκρότημα του τέλους…

Εκτός από την στάση λεωφορείου έχω χάσει (λόγω ύπνου) και την στάση σε πλοίο!
Ταξίδευα μόνη και πήγαινα να συναντήσω μια παρέα στη Νάξο.
Είχαμε φύγει από Πάρο και πηγαίναμε για Νάξο, ήμουν ξαπλωμένη σ’ ένα καναπέ και διάβαζα ένα περιοδικό, αυτό ήταν το τελευταίο που θυμάμαι…
Μετά ξύπνησα, ρωτάω πότε φτάνουμε Νάξο, ‘τωωωρα η Νάξος, κοντεύουμε για Σαντορίνη!’ μου λένε…

Στο γήπεδο δεν έχω κοιμηθεί ακόμα, δεν βολεύει, αν είναι βαρετό το ματς, χαζεύω τριγύρω, έτσι έχω χάσει μερικά γκολ…