Τρελές φράουλες…

Βλέπαμε οικογενειακώς ειδήσεις στην τηλεόραση, τις υστερίες για τα γριπιασμένα κοτόπουλα…
Ο πατέρας βάζει τα γέλια.
- ευκαιρία να φάμε φτηνό κοτόπουλο, θα ρίξουν τις τιμές!
- δεν φοβάσαι; Λέω εγώ
- μπούρδες, πολύ φασαρία για το τίποτα… για να πουλήσουν κανένα εμβόλιο και για νάχουν να λένε στις ειδήσεις!

Γυρίζει στη μάνα μου:
- θυμάσαι τότε με το Τσερνομπίλ; Είχε βγει βρώμα ότι οι φράουλες είχαν ραδιενέργεια και τις δίνανε σχεδόν τζάμπα, είχαμε τρελαθεί να τρώμε φράουλες!

(μου ρίχνει μια ενημέρωση για το Τσερνομπίλ, κάτι είχα ακούσει αλλά δεν ήξερα λεπτομέρειες)

- μου δίνατε και μένα από αυτές τις φράουλες; Ρωτάω εγώ. (ήμουν1-2 χρονών)
- φυσικά! μου λένε, στη φρουτόκρεμα!!!
- ρε, πάτε καλά; Ωραίους γονείς έχω, μέσα στην υπευθυνότητα! Γι αυτό βγήκα λίγο ‘κουνημένη’; Από τη ραδιενέργεια που με ταΐζατε;
- άντε ρε, κι εμείς τι πάθαμε που φάγαμε τόνους από φράουλες; Χώρια οι μαρμελάδες που φτιάξαμε και είχαμε για καιρό!
- μπα, του λέω, μήπως τα μαλλιά σου από τότε άρχισαν να πέφτουν;

Ο πατέρας πιάνει τη φαλάκρα του, έκφραση απορίας, προσπαθεί να θυμηθεί, το σκέφτεται σοβαρά…

Στα νιάτα του ήταν μαλλιάς και ροκάς, τώρα (στα 53) είναι φαλάκρας και ροκάς... του έχουν μείνει κάτι υπόλοιπα μαλλιών στα πλάγια και πίσω.
Μαζεύει ότι υπόλοιπο τρίχας υπάρχει και κάνει μια κοτσιδούλα…

- Α, μπα, λέει ο πατέρας, είχαν αρχίσει να αραιώνουν πιο πριν…