Tο έπος του μίνι, του τακουνιού και του ταμπούρλου!

Στο γυμνάσιο και το λύκειο δεν είχα χάσει σχεδόν ούτε μια ευκαιρία να παρελάσω, είχα κι ένα παραπάνω λόγο:
Ήμουν η ‘επίσημη’ τυμπανίστρια του σχολείου! Βάραγα το ταμπούρλο μαζί με άλλους δυο - τρεις, εγώ η ήμουν η πιο μόνιμη!

Η σχέση μου με τα κρουστά ήταν το αποτέλεσμα της αποτυχημένης προσπάθειας του πατέρα μου να μάθει μουσική εμένα και τον αδελφό μου.
Ο πατέρας στα νιάτα του γρατζούναγε μια ηλεκτρική κιθάρα αλλά δεν προχώρησε πολύ.
Φαίνεται του είχε μείνει απωθημένο και βάλθηκε να μας μυήσει στη μουσική. Στην αρχή έφερε σπίτι ένα αρμόνιο αλλά δεν δείξαμε ενδιαφέρον.
Μετά προσπάθησε με κιθάρα (ηλεκτρική και κλασσική), ούτε αυτό είχε αποτέλεσμα.
Στο τέλος δανείστηκε ένα ντραμς γιατί με έβλεπε που βάραγα ρυθμικά διάφορα κατσαρολικά κι επιφάνειες…
Ούτε και με τα κρουστά είδα προκοπή…

Μου έμεινε μόνο το τύμπανο που βάραγα στις παρελάσεις, αυτό μου άρεσε. Εκτός από τις κοπάνες από τα μαθήματα (για ‘πρόβες’ με τους άλλους τυμπανιστές) διαπίστωσα επίσης πως ‘ανέβαζε’ τις μετοχές μου στα μάτια του ανδρικού κοινού!!!

Στις παρελάσεις την μεγαλύτερη πλάκα την είχε το ενδυματολογικό των μαθητριών.
Οι οδηγίες για την στολή ήταν σαφείς: μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο, μαύρο παπούτσι.
Οι μαθήτριες όμως δίνανε τις δικές τους εκδοχές σε σχέση με την απόχρωση και το μήκος της φούστας, το είδος του παπουτσιού, το ύψος του τακουνιού και το βάθος του ντεκολτέ!

Το αποκορύφωμα ήταν όταν ήμουνα στην 1η λυκείου. Ήταν 25η Μαρτίου και είχε προηγηθεί ένα αλαλούμ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Ο λυκειάρχης είχε δώσει αυστηρές οδηγίες για την ομοιόμορφη και ‘σεμνή’ εμφάνιση των μαθητριών.
Πριν από την έναρξη της παρέλασης ήρθε να κάνει επιθεώρηση!
Παραλίγο να πάθει 15 εγκεφαλικά με αυτό που αντίκρισε!

Όλες είχαμε βάλει τα δυνατά μας να κάνουμε τ’ ακριβώς αντίθετα από τις οδηγίες του.
Η πρώτη που είχε περιφρονήσει τις οδηγίες του ήταν η γυμνάστρια!
Ήταν καινούργια στο σχολείο και το έπαιζε ‘γκόμενα’, έμοιαζε με μια βελτιωμένη εκδοχή της Κατερίνας Στανίση!
Την ημέρα της παρέλασης ήρθε φορώντας κόκκινες ψηλοτάκουνες μπότες, κόκκινο δερμάτινο μέχρι το γόνατο και από μέσα ροζ μίνι φούστα και ροζ μπλουζάκι με αβυσσαλέο ντεκολτέ!
Ο λυκειάρχης της έδωσε οδηγίες να κουμπώσει το δερμάτινο για να μη φαίνεται το μίνι και το ντεκολτέ και να παρακολουθεί διακριτικά την παρέλαση από την άκρη του δρόμου…
Μετά ασχολήθηκε με τις μαθήτριες, προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα …

Από παπούτσια υπήρχαν όλα τα είδη, ανοιχτά, κλειστά, μπότες, γόβες, με ή χωρίς τακούνι, μαύρα, γκρι, σκούρο μπλε και σκούρο πράσινο…
Για τα παπούτσια δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα γι αυτό ασχολήθηκε με το μήκος της φούστας.
Κι εδώ υπήρχε μεγάλη ποικιλία, εκτός από τις διάφορες αποχρώσεις του μπλε, σε άλλες το μήκος ήταν μέχρι το γόνατο και σε άλλες ίσα που κάλυπτε την κιλότα! (οι περισσότερες)
Ο λυκειάρχης προσπάθησε να πείσει μερικές να ‘κατεβάσουν’ της φούστες ώστε να μην είναι υπερβολικά μίνι!
Μαζεύτηκαν και τ΄ αγόρια και διάφοροι περίεργοι και έσπαγαν πλάκα αλλά ο λυκειάρχης δεν καταλάβαινε τίποτα.
Επέβαλε σε όλες να κουμπώσουν τα πουκάμισα μέχρι το πάνω κουμπί και πήγε στην εξέδρα των επισήμων.

Όταν άρχισε η παρέλαση όλες οι οδηγίες πήγαν περίπατο, οι φούστες ανέβηκαν, τα ντεκολτέ ξεκουμπώθηκαν και η γυμνάστρια, με ανοιχτό το δερμάτινο, έκανε κανονική παρέλαση!
Είδα το πρόσωπο του λυκειάρχη να έχει γίνει κατακόκκινο!

Το κοινό καταχειροκρότησε την εμφάνιση μας, ακούστηκαν επιφωνήματα θαυμασμού και σφυρίγματα …μερικές μαθήτριες ξεθάρρεψαν και κουνούσαν το χέρι στον κόσμο η δε γυμνάστρια είχε ένα πλατύ χαμόγελο!!