ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ …

Πέρασα ένα ‘συναρπαστικό’ σαββατόβραδο.

Είχα ρίξει τους απογευματινούς μου ύπνους και ήμουν πολύ ορεξάτη.
Ξεκινάμε, με τον Μπάμπη, για ένα σινεμά, κατ αρχήν, και μετά βλέπουμε… είχα όρεξη για χοροπηδάδικο…
Είχα δει ότι το χρώμα του Μπάμπη δεν ήταν και πολύ εντάξει αλλά δεν έδωσα σημασία.

Στο δρόμο ο Μπάμπης αρχίζει να βογκάει, πόναγε η κοιλιά του, μάλλον είχε λίγο πυρετό και το χρώμα του είχε γίνει προς το πεθαμενί!
Ο Μπάμπης δεν είναι απ’ αυτούς που κάνει φασαρία για το τίποτα, μάλλον τα πράγματα ήταν σοβαρά.
Έτσι, αντί για σινεμά, βρεθήκαμε στο Ιπποκράτειο που εφημέρευε!

Πέρασε μιάμιση ώρα μέχρι να τον δει γιατρός, αν και υπήρχε σειρά με νούμερα, μπαίνανε διάφοροι εκτός σειράς, τα γνωστά …
Είπα στον Μπάμπη να κάνει τον άρρωστο του θανατά, να πέσει κάτω, να χτυπιέται και να φωνάζει από τους πόνους, μήπως και μας λυπηθούν και μας βάλουν μέσα, αλλά ντρεπόταν να το παίξει και έτσι περιμέναμε παρακολουθώντας τα νούμερα που είχαν κολλήσει και δεν λέγανε να προχωρήσουν.
Νόμιζα πως οι γιατροί την είχαν κοπανήσει, ρώτησα έναν σεκιουρητά αν οι γιατροί μας έχουν ξεχάσει και μαζεύτηκαν σε κανένα δωμάτιο να δουν το ματς (ήταν η ώρα του αγώνα της εθνικής)…

Στο μεταξύ η κατάσταση του Μπάμπη βελτιωνόταν θεαματικά. Οι πόνοι περάσανε, μάλλον κι ο πυρετός και το χρώμα έφερνε προς το πιο ζωντανό…

Πήρα ένα καροτσάκι, ανέβηκε ο Μπάμπης και τον έκανα βόλτες, μετά ανέβηκα κι εγώ και μ΄ έσπρωχνε ο Μπάμπης (είχε γίνει περδίκι)…
Είπαμε να φύγουμε αλλά τελικά αποφασίσαμε, αφού ήρθαμε, να κάτσουμε να το φχαρηστηθούμε … δεν ξέρεις τι γίνεται…

Τελικά μπαίνουμε, περιλαβαίνει τον Μπάμπη μια λεπτή, πρασινομάτα γιατρίνα, είχε και ωραία μακριά δάχτυλα… τα πρόσεξα γιατί τον ψαχούλευε αρκετή ώρα… τούφεξε, δεν πρέπει να έχει παράπονο, τον φρόντισε καλά…
Υπήρχε κι ένας ωραίος, αξύριστος, γιατρός αλλά δεν έτυχε σε μας, οι υπόλοιποι γιατροί και γιατρίνες ήταν για τα μπάζα, το έχω προσέξει, οι περισσότεροι γιατροί δεν λένε από εμφάνιση… μήπως το έχουν πάθει από το πολύ διάβασμα;

Μετά μας έστειλαν για υπερηχογράφημα.
Πάλι τυχερός ο Μπάμπης, εκεί ήταν μια ωραία ακτινολόγος, βαμμένη ξανθιά, αλλά ωραία!
Του έβαλε κάτι αλοιφές και τον έλεγε ‘αγόρι μου’!
‘πάρε αναπνοή αγόρι μου, κάτσε έτσι αγόρι μου…’ πολύ θάρρος πήρε η βαμμένη, μη την ξεμαλλιάσω τώρα εκεί μέσα…
Πλάκα κάνω… η ξανθιά ήταν εντάξει, μου έδειχνε και στην οθόνη διάφορα: ‘αυτό είναι το συκώτι, αυτό είναι εκείνο, αυτό το άλλο …’
Δεν καταλάβαινα τίποτα, μια θολούρα έβλεπα… αλλά για να το λέει έτσι θα ήταν…

Το υπερηχογράφημα δεν έδειξε τίποτα το ανησυχητικό, έμενε να περιμένουμε να βγουν τ’ αποτελέσματα από την γενική αίματος και η βιοχημική, αυτά θ’ αργούσαν κανένα δίωρο και βαλε…

Συμβουλή για όσους βρεθούν στα επείγοντα του Ιπποκράτειου:
Μην περιμένετε να σας φέρουν τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων, πηγαίνετε να τα πάρετε μόνοι σας, αλλιώς θ’ αργήσουν.
Τα εργαστήρια είναι στο β’ όροφο στο κτίριο απέναντι από τα επείγοντα όπως βλέπεις την εσωτερική αυλή.

Περιμένοντας, ακούσαμε τα ιατρικά ιστορικά διαφόρων, σε αυτούς τους χώρους αφορμή για κουβέντα ζητάνε, σου τα λένε όλα, από την χολή του παππού μέχρι το ζάχαρο της θειας τους…
Και κουβέντα να μη σου πιάσουν, πάλι τ΄ ακούς υποχρεωτικά γιατί φωνάζουν στα κινητά δίνοντας αναφορά σε φίλους και συγγενείς …

Παίρνω τα αποτελέσματα του αίματος, ξανάπαμε στην πρασινομάτα, συνεδριάζει με μια άλλη, τα βρίσκουν όλα εντάξει, λένε στον Μπάμπη να κάνει λίγη δίαιτα και να σταματήσει να τρώει μαλακίες και μας διώχνουνε.

Φέρνω τον Μπάμπη σπίτι μου, του φτιάχνω ρυζάκι και πέφτουμε στο κρεβάτι. Τον πήρε ο ύπνος ενώ του κρατούσα την κοιλίτσα που έκανε γρου – γρου. Μου ήρθε κι η όρεξη για τρελίτσες αλλά είπα να μην τον ταλαιπωρήσω τον ‘άρρωστο’…

Κατέβηκα κάτω κι έριξα ένα μπλοκοζαπινγκ για παρηγοριά …