ΜΠΡΡΡPPPP !!!

Μπρρρ !!
Πολύ την φοβάμαι την επίσκεψη σε οδοντογιατρό!
Δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω ούτε εξαγωγή ούτε σφράγισμα ούτε τίποτα τέτοιο, μόνο κανένα καθαρισματάκι που και που…
Παρόλα αυτά χέζομαι από τον φόβο μου!

Έχω μια πολύ συμπαθητική οδοντίατρο, είναι και ωραία γυναίκα, (με 4 παιδιά!) αλλά ούτε κι αυτή έχει καταφέρει να με ηρεμήσει.
Είχα καταντήσει αηδία … Από τον Μάιο προσπαθούσα να πάω και σήμερα τα κατάφερα!

Και να πεις ότι δεν αντέχω στον πόνο … αντέχω!
Έχω σπάσει πόδι, πλευρό (2 φορές, πολύ πόνος), και έχω βγάλει τον ώμο (εκεί να δεις πόνο!) και, όταν έκανα αθλητισμό, πάθαινα όλα αυτά που τυχαίνουν συνήθως στους αθλητές.
Σ΄ όλα αυτά ήμουν πολύ παλικάρι, όπως μου είπε και ο γιατρός που μου έβαλε στη θέση του τον ώμο μου.

Στο οδοντιατρείο όμως κάτι παθαίνω, με το που μου λέει ‘άνοιξε το στόμα’ λούζομαι στον ιδρώτα, δεν κάνω πλάκα, κυριολεκτικά γίνομαι μούσκεμα, σαν να με μπουγελωσαν!

Η οδοντογιατρός μου τοχει πάρει προσωπικά, νομίζει πως δεν την εμπιστεύομαι … μου λέει σήμερα:
- κι αν χρειαστείς καμιά εξαγωγή ή σφράγισμα; τι πρέπει να σου κάνω, ολική αναισθησία;
- μόνο; Πρέπει να με δέσεις και στην καρέκλα αλλιώς δεν κάθομαι με τίποτα!!

Ουφ … πάω να ξαναπλύνω τα δόντια μου…

ΑΥΣΤΗΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ !!!

Συνέβη κι αυτό, με είχαν προειδοποιήσει…
Μου κόλλησε άσχημα ένας αλφαρομέος – T Spark νομίζω ήταν -

Όλη τη βδομάδα πήγαινα σπίτι – δουλειά – σπίτι με την βέσπα, σχεδόν κανένα πρόβλημα. Άκουγα, στο δρόμο, και καμιά μαλακία που μου πετάγανε, δεν έδινα σημασία … λέγανε και κανένα ωραίο…

Σάββατο, μετά τη δουλειά, πάω στο Νέο Ηράκλειο στον Κώστα, τον ξάδελφο, τον αδελφό της Τότας, για να με βοηθήσει στα λίνγκς.
Πάω μέσα από κάτι στενά να κόψω δρόμο.

Η αλήθεια είναι πως πήγαινα ανάποδα σ΄ αυτό το δρομάκι, μπαίνει απότομα ο αλφαρομέος, φρενάρουμε, πήγαινα σιγά…
Βγάζει χέρι και κεφάλι από το παράθυρο, είναι η περίπτωση του χοντρός-γλίτσας-μαλάκας, (υπάρχουν κι οι συμπαθητικοί χοντροί).
Κάνει χυδαία χειρονομία, κουνιέται μπρος πίσω…

- έλα μου, έλα μου …

του στυλ, έλα, πέσε, ακούμπησε πάνω στο καυλί-αυτοκίνητο μου.

Φταίω και δεν μιλάω, στροφή επί τόπου, γυρίζω πίσω, μ΄ ακολουθεί…
Βρίσκω μπροστά σταματημένο ένα τεράστιο τζιπ, δεν χωράω να περάσω, στενός δρόμος.
Ο αλφαρομέος κορνάρει πίσω.

- έλα μου … άσε το πατίνι, να σε πάω εγώ …
- άντε μωρή καθιστή κουράδα, του λέω …

Τα παίρνει, έρχεται σιγά και ακουμπάει το πίσω της βέσπα μου με την μπροστινή πινακίδα του που προεξέχει, τραντάζομαι!

- ρε μαλάκα, κόφτο!

Γελάει, συνεχίζει το ίδιο!
Κατεβαίνω από τη βέσπα, την στηρίζω στο πόδι της, βγάζω κράνος, ο χοντρομαλάκας συνεχίζει τα ίδια…

- Σ΄ αρέσει; Σ΄ αρέσει; Λέει !

Συνεχίζει ν΄ ακουμπάει την σταματημένη βέσπα που πάει να πέσει!

- σ΄ αρέσει; Σ΄ αρέσει που στον ακουμπάω;

Πόσο μαλάκας μπορεί να γίνει κάποιος!

ΠΑΑΑΑΦΦΦ!
ΤΟΥ ΚΟΠΑΝΑΩ ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΣΤΟ ΚΑΠΟ! – βαθούλωμα-
- σ΄ αρέσει που στον κοπανάω ε; του φωνάζω…

Γίνεται άσπρος, πάει να βγει αλλά δεν μπορεί, έχει παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δεν χωράει ν΄ ανοίξει τελείως την πόρτα.
Είναι τάπας, σαν κεφτές, κι έχει βυζιά! Ψευδίζει από την ταραχή του!

- θα θα σου γαγαμή … θα θα σου σου γαγαγα … θα γαγαμήμή ..

Ώσπου ν΄ αποφασίσει τι θα μου γαμήσει, του κοπανάω το κράνος στο καπό άλλες δυο φορές! Το βαθούλωμα γίνεται λακκούβα!

- φύγε ρε, θα σου σπάσω το κεφάλι (το εννοούσα!)

Ένας τύπος, από μια κάβα δίπλα, είδε τη φάση, παίρνει το μέρος μου.

- Άντε δίνε του ρε καραγκιόζη... Του λέει

Σηκώνω το κράνος πάνω από το παρμπρίζ!

- θα στο σπάσω!
- μήήήή! Τσιρίζει ο κουραδοκεφτές …

Κάνει όπισθεν και φεύγει σφαίρα …
Τα νεύρα μου …

Πολύ με χαλάνε κάτι τέτοιοι, συνδυασμός, ακριβό αυτοκίνητο και μαλάκας οδηγός είναι για πολλές σφαλιάρες και κλωτσιές.

Ένα καλοκαίρι δούλευα σε καφετέρια στη Ν. Φιλαδέλφεια.
Τους έβλεπα να παρκάρουν τις αμαξαρες τους και να αράζουν όλες τις ώρες της μέρας.
Απορούσα, πότε δουλεύουνε αυτοί; Με τι λεφτά αγοράζουν τ΄ αμάξια τους; Ποτέ δεν κατάλαβα … άσε τις γκόμενες που σέρνανε… κάτι απερίγραπτες…
Χυδαίοι τύποι, η χειρότερη δουλειά που έχω κάνει.
Σχεδόν νομίζανε ότι μαζί με τον καφέ που τους σερβίρω, είμαι υποχρεωμένη να τους πάρω και μια πίπα!

ΑΥΣΤΗΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ :
Από την Δευτέρα κυκλοφορώ κι οπλοφορώ!
Έβαλα στην τσάντα μου ένα γαλλικό κλειδί 8’’ …
Οποίος μου την μπαίνει άσχημα θα τον κοπανάω!!
Καπό, παρμπρίζ, φανάρι, παράθυρο, καθρέφτης, κεφάλι, ότι προλάβω, κι όποιον πάρει ο χάρος!!
Ειδικά τους μαλακές με τ΄ ακριβά αυτοκίνητα … (τι να κάνω, με πιάνει το ταξικό μου!!)
Κυρίως τις ώρες που σχολνάνε τα μαγαζιά, τότε είμαι πιο επικίνδυνη, είμαι κουρασμένη κι έχω τα νεύρα μου!

Και κυρίως αύριο το απόγευμα που έχω να πάω και σε οδοντίατρο!!

Επιτέλους … έβαλα τα links

Είχα προσπαθήσει 2-3 φορές να βάλω μόνη μου τα λίνγκς αλλά το είχα κάνει το μπλόγκ καλοκαιρινό! Τα παράτησα…
Περίμενα να γυρίσει η ξαδέρφη η Τότα από τις διακοπές, που ξέρει απ΄ αυτά, αλλά αυτή χάθηκε κάπου στην Κρήτη.
Ερωτεύτηκε ένα Μαλτέζο! Που στο καλό τον βρήκε τον Μαλτέζο;
Εγώ ούτε την Μάλτα στο χάρτη δεν μπορώ να βρω, νόμιζα πως η Μάλτα είναι στην Ισπανία (από γεωγραφία δεν …)
Ο Μαλτέζος έχει κάποια υποτροφία για ένα χρόνο στο πανεπιστήμιο Κρήτης και μάλλον η Τότα θα βγάλει τον χειμώνα εκεί, ήδη ψάχνει για δουλειά, της τηλεφωνώ:

- ποτέ θα γυρίσεις Τότα;
- ποτέ!
- κι η σχολή σου;
- δε γαμιέται η σχολή!
- θέλω βοήθεια στο μπλόγκ μου.
- δεν γαμιέται και το μπλόγκ σου! Θ΄ αφήσω εγώ τον Ματέο (ο Μαλτέζος) να πάω για πουρνάρια; Πες το στον Κώστα (ο αδελφός της), θα του μιλήσω…

Ο Κώστας, ο αδελφός της Τότας, είναι κομπιουτεράς. Τον είχα σκεφτεί αλλά δίσταζα, δεν ήξερα αν θα έπρεπε να του έχω εμπιστοσύνη ή θα μάθει όλο το σοι ότι έχω μπλόγκ.
Έπειτα τον λυπόμουνα, δουλεύει σε τράπεζα και τον έχουν σαπίσει στη δουλειά, 10-12 ώρες την ημέρα είναι πίσω από κομπιούτερ, να πάω να του φορτωθώ κι εγώ;
Τελικά πήγα στο σπίτι του Κώστα, μου ξηγήθηκε πολύ εντάξει και να το αποτέλεσμα, νομίζω πως κατάλαβα πώς να το κάνω και μόνη μου (νομίζω…)

Όταν έφτιαχνα τη λίστα με τα λίνγκς είχα πρόβλημα.
Κοιτάζω στα ‘αγαπημένα’ και βλέπω πως είχα μαζέψει καμιά 200αρια μπλόγκς! 7 φακέλους είχα φτιάξει… όποιο έβρισκα το πέταγα μέσα …

Μα καλά, πόσα μπλόγκ υπάρχουνε; Ξέρει κάνεις;

Είπα να βάλω καμιά 20αρια αλλά, βάλε και τούτον, βάλε κι εκείνη, μαζεύτηκαν 70!
Άλλους τους βλέπω συχνά, άλλους όχι, όλοι όμως κάποια στιγμή μου κάνανε κλικ σε κάτι, βρήκα κάτι ενδιαφέρον …

Άλλο θέμα:
Για τις διακοπές σταματάω να γράφω, έπαθα κατάθλιψη που τα θυμάμαι! Όταν ήμουν διακοπές είχα αρχίσει να νοσταλγώ την Αθήνα, τώρα νοσταλγώ τις διακοπές!
Νομίζω πως δεν ξέρω τι θέλω!
Δεν είμαι καθόλου καλά…

Διακοπές 6. Η νταντά και άλλα ερωτικά …

Πρώτη μέρα στην απόμερη παραλία, ξυπνάω πρωί – πρωί, όπως πάντα, ρίχνω τις βόλτες μου και τις βουτιές μου και αράζω στην αιώρα. Όλοι οι άλλοι κοιμούνται.

Μετά από ώρα πρώτοι βγαίνουν από τη σκηνή τους οι 18αχρονοι ‘ερωτευμένοι’ Πέτρος και Χρύσα, έρχονται και μου ζητάνε καφέ.
Τι έγινε; Όποτε θέλουν κάτι θα έχουν όρεξη για παρέα;
Πίνουν καφέ μαζί μου, έκανα λάθος, είναι καλά παιδιά, από Λάρισα. Κάνανε πολλές μανούβρες και είπαν πολλά ψέματα στους δικούς τους για να μπορέσουν να πάνε μόνοι διακοπές για λίγες μέρες (γι αυτό κοιτάνε να το φχαριστηθούν!), χθες ήταν η πρώτη τους μέρα, (έτσι εξηγείται η πολλή καύλα!), ήρθαν εδώ στην ερημιά μην τους δει κανένας γνωστός!

Έχουν άγχος για τ΄ αποτελέσματα των εξετάσεων. Μου εξηγούν πως δήλωσαν τις σχολές και πως υπολογίζουν την βαθμολογία για να καταφέρουν να βρεθούν μαζί σε καμιά Αθήνα ή Θεσσαλονίκη…
Δεν πολυκατάλαβα, ελπίζω να ξέρουν τι κάνουν και να μη βρεθεί ο ένας στη Θράκη κι ο άλλος στην Κρήτη!
Είναι περίπτωση πρώτου μεγάλου έρωτα: νομίζουν πως θα περάσουν μαζί όλη την υπόλοιπη ζωή τους!
Τι να πω εγώ;
Ας τον τρελό στην τρέλα του και τον καψούρη στην καύλα του!

Ξυπνάνε και η Πόπη με την Νίκη, όχι γιατί θέλανε να ξυπνήσουν αλλά γιατί, εκεί που στήσανε την σκηνή, τους βάρεσε ο ήλιος και βράσανε!
Έχουν το μαύρο τους το χάλι (από τα τσιπούρα που κατεβάσανε), πίνουν ένα καφέ, φέρνουν τα σλιπινγκ μπαγκ στη σκιά και ξαναπέφτουν για ύπνο!

Ήρθανε και δυο καινούργιοι να κατασκηνώσουν στην παραλία μας.
Ο Πάνος (40αρης) με την κορούλα του την Αννούλα, 8 ετών, (χωρίς μαμά, κι αυτός χωρισμένος)
Γίναμε σύνολο 8 άτομα στην παραλία.

Η Αννούλα ήρθε και κόλλησε δίπλα μου και δεν έφευγε με τίποτα!
Από τους 7 μεγάλους εμένα βρήκε…

Μάλλον φαινόμουνα η μόνη που τεμπέλιαζα. Οι μεν Πέτρος και Χρύσα ήταν απασχολημένοι ο ένας με τον άλλο, ο Μπάμπης μπαινόβγαινε στην θάλασσα και ψάρευε, ο δε μπαμπάς της, ο Πάνος, έδειξε αμέσως ενδιαφέρον για τις Πόπη και Νίκη! Αλλά κι αυτών γυάλισε το μάτι τους μόλις είδαν τον Πάνο, ξέχασαν τι λέγανε για τους άνδρες χθες βράδυ κι άρχισαν να πλατσουρίζουν, χαχανίζοντας, κι οι τρεις μαζί!

Με είδε, φαίνεται, η Αννούλα να χαζεύω ξαπλαρισμένη στην αιώρα και σκέφτηκε πως έχω μοναξιές κι αποφάσισε να γίνουμε φιλενάδες!

Στην αρχή μου πήρε την αιώρα! Τι να κάνω; Κατέβηκα από την αιώρα, ανέβηκε η Αννούλα κι άρχισε να κάνει κούνια …
Μετά παίξαμε φιδάκι, σκιτσογραφίες και λέγκο!

Είχε κουβαλήσει και ένα σωρό κούκλες, (Sindy και άλλες τέτοιες μαλακισμένες… ). Και θα έπρεπε να τις ντύνουμε και ξεντύνουμε!
Εδώ της το ξέκοψα: εγώ κούκλες δεν παίζω!
Ποτέ δεν έπαιζα με κούκλες, ούτε μου παίρνανε κούκλες ούτε κι εγώ ζητούσα … προτιμούσα να παίζω μπάλα με τ΄ αγόρια, ήμουν αγοροκόριτσο που λένε … οι μόνες κούκλες που είχα ήταν ένα αρκουδάκι κι ένα σκυλάκι που είχε ξεμείνει από την λαμπάδα από τα βαφτίσια μου!

Αντί για κούκλες άρχισα να της μαθαίνω τάβλι!
Στην αρχή διασκέδαζα με την Αννούλα, ήταν πολύ χαριτωμένη, άρχισα να σκέφτομαι πως καλά θα ήταν να είχα ένα τέτοιο παιδάκι … μ΄ έπιασε το μητρικό μου … αλλά μου πέρασε γρήγορα!
- καλά τα πας με την μικρή ε; Είπε ο Μπάμπης.
- ναι, καλά τα πάω αλλά μη σου μπαίνουν ιδέες!

Η Αννούλα ήταν πολύ ομιλητική, γλωσσού, δεν σταμάτησε να μιλάει, με ζάλισε …
Αφού μου είπε για τους έρωτες της και τις καταχτήσεις της στο σχολείο, άρχισε να κουτσομπολεύει τους γονείς της!
Για το πώς η μαμά της τής είχε βρει ένα άλλον ωραίο μπαμπά, που τον παντρεύτηκε και της κάνανε αδελφάκι! Ενώ ο μπαμπάς της ακόμα δεν της έχει βρει μια δεύτερη μαμά … είναι αναποφάσιστος … συνεχώς τις αλλάζει… (εντάξει, τόπιασα το σκηνικό!)

Κοιτάζω τον Πάνο που σαλιάριζε με τις Νίκη και Πόπη, της λέω:
- δεν πας να δεις αν σ΄ αρέσει καμιά απ΄ αυτές για δεύτερη μαμά;
Τίποτα το άτιμο … δεν ξεκόλλαγε από δίπλα μου!
Ξαναπαίξαμε σκιτσογραφίες και λέγκο, χτίσαμε κι ένα σπιτάκι με χαλίκια! Αργά το μεσημέρι, ζαλισμένη, είπα να κοιμηθώ λίγο, τίποτα … ήρθε και με σκούνταγε …
- σήκω Λίτσα να παίξουμε!
Τι το έφερες, ρε άνθρωπε, το παιδί εδώ στην ερημιά, δεν το πήγαινες κάπου να βρει κι άλλα παιδάκια…

Βρήκα τον μπελά μου! Μα καλά, δεν κουράζονται ποτέ αυτά τα μούλικα;
Το έχω παρατηρήσει και με κάτι ξαδελφάκια μου, είναι ικανά να σε βγάλουν νοκ αουτ! Ζουζουνίζουν όλη μέρα!

Κάποτε ο Πάνος φιλοτιμήθηκε να με ρωτήσει:
- μήπως σ΄ ενοχλεί η μικρή;
- εμένα; όχι καλέ… μόνο που σε λίγο θα το πνίξω!

Την πήρε κοντά του, ουφ ανάσανα, να κοιμηθώ λίγο για μεσημέρι …
Μάλλον το επάγγελμα του γονιού πρέπει να είναι σ΄ αυτά που λένε ‘βαρέα ανθυγιεινά’! καθόλου δεν μ΄ αρέσει …

Μόλις ξύπνησα άρχισε πάλι τα ίδια … Πήγε βράδυ για να ξεραθεί από την κούραση η Αννούλα.

Ο Πάνος έβαλε την Αννούλα στην σκηνή τους να κοιμηθεί και μετά τρύπωσε στην σκηνή της Πόπης και Νίκης!!!

Πολύ ενδιαφέρον αυτό! Δεν χάνουν ούτε στιγμή οι άνθρωποι …
και καλά κάνουν !!

- καλά, αυτός … και με τις δυο; Παρατήρησε ο Μπάμπης…
- Μπράβο ρε Μπάμπη, όλα τα πιάνεις … είδες οι ‘λεσβίες’ που έλεγες χθες βράδυ;

Διακοπές 5. ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ …

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ 5ον .
Την 5η μέρα των διακοπών μας μετακομίσαμε.
Ο Μπάμπης έμαθε για μια απόμερη παραλία με πολύ ψάρι.
- πάμε; - και δεν πάμε…

Ξαναφορτώνουμε το Λίντλ, το Καρφούρ και το Πράκτικερ που είχαμε κουβαλήσει και ξεκινάμε …
Οι πληροφορίες λέγανε πως η παραλία είναι 30’-45’ λεπτά προς βορά, σε χωματόδρομο…
Εμείς κάναμε πάνω από 4 ώρες να τη βρούμε γιατί χαθήκαμε, χαζεύαμε, ‘ψωνίσαμε’ κι από ένα περιβόλι… τελικά δεν ήμαστε σίγουροι αν βρήκαμε την παραλία που μας είπαν, αλλά κι αυτή που βρήκαμε καλή ήταν.

Μπλέξαμε σε κάτι καρόδρομους … σ΄ ένα σημείο κατέβηκα για να ελαφρύνει τ΄ αμάξι γιατί ‘έβρισκε’ από κάτω.
‘να δεις που σε λίγο θα με βάλει να σπρώχνω, εγώ δεν σπρώχνω Μπάμπη, εσύ να σπρώξεις που το φόρτωσες έτσι…’
Που πας ρε Καραμήτρο, με το φορτωμένο Ιμπιζα σε δρόμο που είναι για τρακτέρ, άντε και για 4Χ4…
Μετά πιάσαμε μια ανηφόρα, ωραία η διαδρομή, δέντρα, νερά, αλλά…
- Μπάμπη, αυτός ο δρόμος μόνο ανεβαίνει, πάμε για το βουνό, η θάλασσα ξεμακραίνει !
- ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει!
Μπράβο σιγουριά ο Μπάμπης! Δεν υπήρχε και ψυχή να ρωτήσουμε…

Κάναμε στάση σε ένα περιβόλι και το ‘ξαλαφρώσαμε’, γεμίσαμε ένα καφάσι με ντομάτες, πιπεριές, αγγούρια και καλαμπόκια, πήραμε και δυο καρπούζια! Ευτυχώς δεν φάνηκε κάνεις με κανένα δίκαννο…

Μετά μας πιάσανε οι τύψεις για τον ‘φτωχό αγρότη που κλέψαμε’… είμαστε και ψυχοπονιάρηδες γαμώτο …
Καρφώσαμε 10 ευρώ στην πόρτα της παράγκας και φύγαμε ελπίζοντας να τα βρει αυτός που πρέπει… στο δρόμο έκανα λογαριασμό…

- Μπάμπη, μας κλέψανε! Πολλά του δώσαμε! Τα υπολογίζω σε τιμές λαϊκής, (κάθε Πέμπτη ψωνίζω από την λαϊκή της Ν. Ιωνίας για την Τζένη, καλύτερα να κάνω βόλτες στη λαϊκή παρά νάμαι στο μαγαζί)
6-7 ευρώ φτάνανε (χώρια τα μεταφορικά που γλίτωσε)…
- γύρνα πίσω να πάρουμε τα ρέστα σε καρπούζια …

Άσε καλύτερα, και που να τα βάλουμε, ήδη το καφάσι δεν χώραγε πουθενά, το κράταγα αγκαλιά και τα καρπούζια ήταν στα πόδια μου …

Λίγο πιο πέρα βρήκαμε μια συκιά, σκαρφαλώσαμε και την ρημάξαμε,
στο τζάμπα αυτή τη φορά, ήταν παρατημένη, τα σύκα πέφτανε κάτω ή τα τρώγανε τα πουλιά.

Συνεχίσαμε τον δρόμο, ανηφόρα, τελειώνουν τα περιβόλια κι αρχίζουν οι καστανιές, τελειώνουν οι καστανιές κι αρχίζουν τα έλατα …
- Μπάμπη, νομίζω πως πιάσαμε Ελβετία! Και το κινητό δεν έχει σήμα, αν πάθουμε κάτι δεν θα μας βρούνε …
Τίποτα αυτός, φαινόταν μάλιστα να το διασκεδάζει, μάλλον είναι πιο παλαβός απ ΄ότι νόμιζα … δεν βαριέσαι, μήπως βιαζόμαστε;
- Μένουμε και στο βουνό ένα βράδυ, τι έγινε … την πέφτουμε κάτω από ένα δέντρο …
- λες να έχει λύκους;
- Α, μπα … τους λύκους τους φάγανε οι άνθρωποι !
- όταν ερχόμαστε από Χαλκίδα, κάτι είδα για μια φάρμα με αγριογούρουνα…
- έχει αγριογούρουνα η Εύβοια;
- μπορεί, ξέρω ΄γω …
- έχουμε και το ψαροντούφεκο …
Πολύ πήρε πάνω του ο Μπάμπης με το ψαροντούφεκο, αφού τσάκισε όλα τα θαλασσινά, θέλει να βάλει χέρι και στα ζώα του βουνού…

Σύντομο ανέκδοτο: κυνήγι αγριογούρουνου με ψαροντούφεκο!
Λέγοντας τέτοιες μαλακίες πέρναγε η ώρα και γνωρίζαμε την ορεινή Εύβοια

Λύκους δεν είδαμε, ούτε αγριογούρουνα, είδαμε όμως πρόβατα, και ένα άνθρωπο, τον Μάρκο, (= Αλβανός βοσκός)
Κάναμε μια χαρά που είδαμε κάποιον επιτέλους …
Κι ο Μάρκος όμως ενθουσιάστηκε που μας είδε!
Είχε 2 βδομάδες να δει άνθρωπο, τον είχαν ξεχάσει εκεί πάνω, του τέλειωσαν, εδώ και 2 μέρες, τα τσιγάρα και χαρμάνιασε! Είχε αρχίσει να καπνίζει άχυρα! Ήταν έτοιμος να παρατήσει το κοπάδι για να βρει τσιγάρα!

Έτρεξε κοντά μας φωνάζοντας: - τσιγάρο, τσιγάρο!!
Του δώσαμε καμπόσα τσιγάρα (είχαμε προμήθειες)
Κάναμε ανταλλαγή προϊόντων!!
Του δώσαμε και τα καρπούζια και αρκετά από τα λαχανικά
- ‘αγοράσαμε’ άλλα στην επιστροφή - τα ρέστα που λέγαμε …
Μας έδωσε μισό αρνί!! μαζί με το κεφαλάκι (η αδυναμία μου)!!
Θα μας έδινε το αρνί και για ένα πακέτο τσιγάρα αλλά δεν είμαστε τέτοιοι τύποι …

Αργά το μεσημέρι βρήκαμε μια παραλία, δεν ξέρω αν ήταν αυτή που ψάχναμε αλλά που να τρέχεις τώρα… καλή ήταν κι αυτή… είμαστε μόνοι σ΄ όλη την παραλία …
Αραδιάσαμε πάλι το πλαστικό νοικοκυριό μας και βαλθήκαμε να κάνουμε μια φωτιά να ψήσουμε τ΄ αρνί.

Σε λίγο ήρθε κι ένα νεαρό ζευγάρι με μηχανή, 18αρηδες, ο Πέτρος κι η Χρύσα.
- ωραία, θα έχουμε παρέα…
Αυτοί όμως προτιμούσαν να μείνουν μόνοι τους, στήσαν την σκηνή όσο πιο μακριά, από μας, γινόταν, φαινόταν πολύ ερωτευμένοι, όλη την ώρα ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ήταν, δεν ξεκόλλαγαν με τίποτα … μέσα κι έξω από την θάλασσα!

Ευτυχώς ήρθαν και δυο κοπελιές, η Νίκη και η Πόπη, 30αρες, αυτές ήταν πιο κοινωνικές, είχαν μαζί τους και 2 μπουκάλια τσίπουρο!
Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να φάμε μόνοι μας το αρνί
(ο Μπάμπης ήταν ικανός να το φάει και μόνος του!)
Μόλις νύχτωσε είχε γίνει το φαΐ, πέσαμε με τα μούτρα.
Το μύρισαν οι ερωτευμένοι (Πέτρος και Χρύσα) και ήρθαν κι αυτοί,
τους είχε κόψει η πείνα, το περίμενα, του είχα δει να τρώνε μια κονσέρβα ντολμαδάκια στα δυο!
Ήταν όμως αγενείς, ήρθαν, φάγανε και φύγανε!
Δεν θέλανε την παρέα μας, είχαν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλο!
Τι να πω … Μες στον έρωτα και την καύλα είναι… συχωρούνται …

Νίκη και Πόπη πλακωθήκανε στα τσιπούρα και άρχισαν να λένε το δράμα τους … τα είχαν με τους άντρες (μόλις χωρισμένες κι οι δυο!)
Άρχισαν να βρίζουν όλους τους άντρες γενικώς …
Ο Μπάμπης τα πήρε, μουρμούρισε ‘βρωμολεσβίες’ και πήγε για ύπνο.

Έμεινα εγώ ν΄ ακούω για αποτυχημένες σχέσεις τουλάχιστον των 10 τελευταίων ετών. Ούτε ένας άντρας σωστός δεν τους είχε τύχει!
Όλο με άχρηστους, ανώμαλους, μαλάκες, εγωιστές, μαμάκηδες, ανώριμους και περίεργους μπλεκόντουσαν!
- κι εγώ έχω ατυχήσει ρε κορίτσια, αλλά δεν κάνω έτσι …
- είσαι μικρή ακόμα …
- μα ούτε ένας της προκοπής; Τέτοια γκαντεμιά;
- τίποτα, ούτε ένας!
- Γι αυτό ήρθαμε εδώ στην ερημιά, ούτε να τους βλέπουμε …

Πήγα για ύπνο προβληματισμένη, μετά από όσα άκουσα, εκτίμησα τον Μπάμπη περισσότερο, κοιμόταν, τον πήρα αγκαλιά …

Διακοπές 4. ΞΑΠΛΕΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ. 4ον
Τις περισσότερες μέρες τις πέρασα από ξάπλα σε ξάπλα.
Σερνόμουν από την αιώρα στο στρώμα της σκηνής κι από την ψάθα της παραλίας στο στρώμα θαλάσσης.

Ο Μπάμπης, αντίθετα, δεν στάθηκε ούτε στιγμή, όλη μέρα τριγύριζε, ψάρευε, κουβάλαγε νερό και πάγο για τα ψάρια, τα καθάριζε και τα ‘ψηνε, συγύριζε, έφτιαχνε διάφορες κατασκευές για το ψήσιμο και για την σκηνή… μέχρι και μπουγάδα έβαζε!! κουραζόμουν μόνο που τον έβλεπα…
Μερικοί εννοούν τις διακοπές σαν ξεπάτωμα, εγώ όχι, ξάπλα και πάλι ξάπλα.
Σ΄ αυτό ήμουν ξεκάθαρη.
Πέρυσι είχα κάνει μια χαρά διακοπές με ένα σλιπινγκ μπαγκ και 5 ρούχα.
Φέτος ο Μπάμπης είχε κουβαλήσει το Λίντλ, το Καρφούρ και το Πράκτικερ μαζί!

Έριχνα βέβαια και καμιά 100στη απλωτές στη θάλασσα, να μην σκουριάσω τελείως, έκανα και μια πρωινή βόλτα.
Η πρωινή βόλτα ήταν πολύ πρωινή.

Νόμιζα πως θα κοιμόμουν μέχρι το μεσημέρι, αλλά όχι, είχα μοιράσει τον ύπνο μου στα δυο. 4-5 ώρες το βράδυ και 3-4 το μεσημέρι.
Στις 5.30 με 6 το πρωί πεταγόμουν πάνω! Άναβα φωτιά- μ΄αρέσει η μυρωδιά του ξύλου- ξάπλωνα στην αιώρα μου και έπινα τον καφέ βλέποντας να χαράζει μέσα στην ησυχία.
Εκτός από τους ήχους του δασούς το μόνο που ακουγόταν ήταν το ροχαλητό του ενός από τους γείτονες ( του Μηνά του ράτσα! 20 μέτρα απείχε η σκηνή του κι όμως ακουγόταν! Πως τον άντεχε η Λένα μέσα στην ίδια σκηνή, κουφή είναι;)
Με βλέπανε και τα 3 σκυλιά των απέναντι (του Τάσου και της Μαρίας) κι ερχόταν να μου κάνουν παρέα κουνώντας τις ουρές τους, ήταν πανέμορφα τ΄ άτιμα, ξέχασα τι ράτσα μου είπαν πως είναι, θυμάμαι μόνο πως είναι απ΄ αυτά που έχουν οι Εσκιμώοι να σέρνουν τα έλκηθρα.

Μετά ξεκίναγα την βόλτα μου, ξυπόλυτη στα βότσαλα, μεγάλη παραλία, πάνω από χιλιόμετρο (;) έριχνα και την πρώτη βουτιά της ημέρας στο κρύο νερό.

Στο γυρισμό έβρισκα και κάτι μουσουλμάνες, (αυτές με τις μαντίλες και τα ράσα) κάνανε μπάνιο ντυμένες! Φοράγανε παντελόνι, σακάκι μέχρι το μπούτι και μαντίλι στο κεφάλι! μπορεί να φόραγαν και κάλτσες, δεν πρόσεξα …
Πηγαίνανε, φαίνεται, πρωί πρωί να μη τις δούνε και πολλοί …
Είχαν φτιάξει κι ένα παραβάν όπου βγάζανε τα βρεγμένα και βάζανε τα ράσα! Τα παιδιά και οι άντρες τους ήταν, κανονικά, με μαγιό, μόνο αυτές τις είχαν κουκουλώσει!!

Ξαναξάπλωνα στην αιώρα μου, είχα φέρει μερικά σι ντι και βιβλία αλλά σχεδόν ούτε που τ΄ άγγιξα.
Προτιμούσα να κοιτάζω τη φύση χωρίς να σκέφτομαι τίποτα…
Μπορεί άραγε κάποιος να μη σκέφτεται τίποτα;
Μάλλον όχι … όλο κάποια μαλακία (ή σοφία) μου πέρναγε από το μυαλό…

Διακοπές 3. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΨΑΡΙ !

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ. 3ον
Δεν το περίμενα, ήταν έκπληξη:
Ο Μπάμπης έπιανε ψάρια! Πολλά ψάρια, μικρά και μεγάλα!
Σκεφτόμουνα πως ή ο Μπάμπης ξέρει να ψαρεύει ή τα ψάρια είναι ηλίθια!

Τελικά συνέβαινε το πρώτο, πήγαινε για ψαροντούφεκο από μικρός, μαζί μ΄ ένα θειο του,
δεν το ήξερα. Ρίχνει κι ένα κιούρτο, καμπόσα παγιδεύονται κι εκεί μέσα…

-καμάκωσα μια Λίτσα, μου λέει μια μέρα!
- τι έκανε λέει;
Που να ξέρω ότι υπάρχει ψάρι που το λένε Λίτσα!
Ήταν μεγάλο, με τεραστία ουρά και νόστιμο, αυτό έλειπε, Λίτσα και να μην είναι νόστιμη, γίνεται; Δεν γίνεται!

Μεσημέρι, βράδυ τρώγαμε ψάρι, δίναμε και στους γείτονες.
Μας πήρε μυρωδιά και ένας γάτος –γάταρος-, ερχόταν κάθε μέρα και περίμενε το μερίδιο του… ήταν πολύ αλανιάρης γάτος, τεράστιος, σχεδόν αγριόγατος, έκλεβε και τα κρακεράκια από τους σκύλους των απέναντι.
Πήγε ο ένας σκύλος να του ρίχτει, αλλά ο γάτος του τραβάει μια γρατσουνιά και του κατέβασε τα μούτρα, ο σκύλος έφυγε κλαίγοντας!
Πρώτη φορά είδα γάτο να κυνηγάει σκύλο!
Μπροστά έτρεχε ο σκύλος (σαν τον Ραν Ταν Πλαν), πίσω ο γάτος και πιο πίσω ο Τάσος
(ο γείτονας) προσπαθούσε να σώσει τον σκύλο του από τα νύχια του γάτου!

Ο γάτος ερχόταν και καθόταν σ΄ ένα κλαδί δίπλα στην αιώρα μου, κοιταζόμαστε με νόημα …
Λίγο πριν φύγουμε ήρθε και μας άφησε, μπροστά στη σκηνή, ένα τεράστιο αρουραίο!
Ο Μπάμπης φρίκαρε.
- μας ανταποδίδει την περιποίηση, του λέω, το ξέρω από τις δικές μας γάτες.

Την τέταρτη μέρα ψαροφαγίας επαναστάτησα.
- δεν θέλω άλλο ψάρι, νομίζω πως θα βγάλω λέπια!
Πήγαμε στην ψησταριά, χτύπησα τέσσερις πίτες σουβλάκι και ήρθα στα ίσια μου … λιγουρευόμουν και κάτι λαδερά που είχε, αλλά κρατήθηκα!

Καλό το ψάρι αλλά κι η λίγδα άλλο πράγμα….

Διακοπές 2. ΓΥΜΝΙΣΜΟΣ …

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ. 2ον.
- να πάμε στους γυμνιστές! Λέω, την δεύτερη μέρα.
- γιατί; Ρωτάει καχύποπτος ο Μπάμπης.
- θέλω να μαυρίσω ολόκληρη, χωρίς άσπρες γραμμές από το μαγιό.
- όλοι έτσι είναι.
- εγώ δεν θέλω να έχω ασπρουλιάρικο κώλο και βυζί!
- δεν με πειράζει.
- πειράζει εμένα, να έρθεις να μαυρίσει κι ο δικός σου κώλος…
- όχι! – ναι! –όχι! –ναι! –όχι! –ναι! –όχι!
- θα πάω μόνη μου! – πήγαινε!

Ξεκινάω μόνη για την παραλία των γυμνιστών.
Μετά από λίγο ο Μπάμπης με πλευρίζει με το αυτοκίνητο…
- έρχομαι κι εγώ!
Δεν του πήγαινε να με αφήσει μόνη σε μια παραλία με τσίτσιδους!

Φτάνουμε στην παραλία των γυμνιστών, ο Μπάμπης θέλει να πάμε στην άκρη κοντά στα βράχια γιατί εκεί θα έχει ψάρι να ψαρέψει.
(κουβαλάει και το ψαροντούφεκο)
Ψέματα, θέλει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο μακριά από τους πολλούς γυμνιστές!
Τέλος πάντων, καθόμαστε στην άκρη σαν τους ψωριάρηδες…

Τσιτσιδώνομαι, ο Μπάμπης όχι…
- τι περιμένεις να γδυθείς;
- είναι υποχρεωτικό;
- όχι, αλλά θα είσαι ο μόνος μαλάκας με μαγιό στην παραλία.
- βλέπω άλλους δυο να φοράνε μαγιό!
- ναι; σύνολον τρεις οι μαλακές!
- νομίζω πως είναι γεμάτο πούστηδες εδώ πέρα!
(γεγονός, ο Μπάμπης πάσχει από πουστοφοβία!)
- καλά το κατάλαβες! Αν πρόσεξες μάλιστα, περιμένουν πώς και πώς να βγάλεις το μαγιό για να αξιολογήσουν τον κώλο σου!
- τι;
- άσε μας ρε Μπάμπη … αν συνεχίσεις έτσι, μόλις βγάλεις το μαγιό, όλη η παραλία θα χειροκροτήσει!!

Τελικά το βγάζει, κάθεται κάτω με τα γόνατα διπλωμένα!!
- έτσι δεν θα μαυρίσει ο κώλος σου…
- όπως θέλω θα κάθομαι…

Σταματάω ν΄ ασχολούμαι με τα κολλήματα του Μπάμπη, μετά από λίγο παίρνει το ψαροντούφεκο και βουτάει, μετά από 5΄ βγαίνει.
- δεν μπορώ να ψαρεύω γυμνός!
- γιατί; - έτσι, δεν αισθάνομαι άνετα!

Παίρνει το μαγιό στο χέρι, βουτάει γυμνός, βάζει το μαγιό μέσα στη θάλασσα!
Όταν επιστρέφει σταματάει στα ρηχά, βγάζει το μαγιό και βγαίνει γυμνός κρατώντας το μαγιό στο χέρι!

Τι να πω; Τι άλλο θα δουν τα μάτια μου!
Σταμάτησε να ντρέπεται τους ανθρώπους και άρχισε να ντρέπεται τα ψάρια; Ή φοβάται μήπως, τα ψάρια, του δαγκώσουν τα παπάρια!!

Όσο ο Μπάμπης κυνήγαγε τσιπούρες στην θάλασσα, εδώ στην ξηρά, δίπλα μου, ήρθαν και κάτσανε δυο θεϊκά μελανούρια!
Ήταν δυο παιδαράδες, με τα γλυκά προσωπάκια τους, με το μαυρισμάτακι τους, με τους ωραίους κοιλιακούς… όλα τέλεια πάνω τους!!
Στήσανε μια τέντα και άρχισαν να αλείφουν ο ένας τον άλλο με διάφορα… (είχαν κουβαλήσει τον μισό Χόντος!).
Ήταν και ζευγάρι!
Μάλλον το ποσοστό των ομοφυλόφιλων ήταν μεγάλο σ΄ αυτή τη παραλία.
Εξακολούθησα να τους κοιτάζω, ήταν χάρμα οφθαλμών κι οι δυο τους.
Νομίζω πως οι ‘αδελφές’ προσέχουν πιο πολύ τον εαυτό τους από τους στρέιτ άνδρες.

Πιάσαμε κουβέντα, (Κώστας και Μάνος), ήταν πολύ διασκεδαστικοί και περιποιητικοί. Μου φτιάξανε φραπέ, μου φέρανε και παγωτό!

Θυμήθηκα τον Γιωργάκη, ο Γιωργάκης ήταν ‘αδελφή’ και κολλητός μου στο λύκειο, κάναμε φοβερές πλάκες, τι να γίνεται τώρα… χάθηκε κάπου στην Ευρώπη …(πρέπει να γράψω γι΄ αυτόν)

Ο Κώστας και ο Μάνος ήταν μεγάλα πειραχτήρια και κουτσομπόληδες, ‘θάψαμε’ όλη την παραλία!
Ο Μάνος είναι αισθητικός, μου την ‘έπεσε’ για το δέρμα μου
- χάλια είσαι! πως τ΄ άφησες έτσι …!
Ήταν έτοιμος να μου ρίξει ένα καθαρισμό προσώπου! Ήθελε να με αλείψει και με κάτι λάδια…
- άσε μη βγει ο Μπάμπης και μας δει… και κρατάει και ψαροντούφεκο!!

Βγαίνει ο Μπάμπης από την θάλασσα με τον γνωστό τρόπο: το μαγιό στο χέρι! Έχει πιάσει ένα χταπόδι.

Αρχίζουν ο Κώστας κι ο Μάνος τα δικά τους:
- ααχ … πω πω … καλέ, τι μεγάλο που είναι (το χταπόδι) … και τι καμάκι που έχεις … και αλλά τέτοια!
Ο Μπάμπης φρικάρει αλλά κάνει τον αδιάφορο και τον υπεράνω, είμαι έτοιμη να σκάσω στα γέλια αλλά κρατιέμαι.

Τις επόμενες ώρες που κάτσαμε εκεί ο Μπάμπης την έβγαλε μέσα στην θάλασσα, στο τέλος παπάριασε, τον λυπήθηκα και είπα να φύγουμε.
Στην επιστροφή μου την πετάει:
- καλα, πουστομαγνήτη εχεις;

ΔΙΑΚΟΠΕΣ 1, ΒΟΥΤΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ. 1ον
Πήγαμε στην άλλη άκρη της παράλιας, εκεί κοντά είναι ένα μικρό νησάκι oπου μαζεύεται πολύ ψάρι, όπως έμαθε ο Μπάμπης, δίπλα είναι και η παραλία των γυμνιστών.
Στην άκρη της παράλιας υπάρχουν ψηλά βράχια απ΄ όπου μερικοί έριχναν βουτιές.
Θέλει κι ο Μπάμπης να βουτήξει, ανεβαίνουμε, είναι 7-8 μέτρα ύψος, μπορεί παραπάνω, μπορεί παρακάτω, πάντως ψηλά!
Βουτάει ο Μπάμπης, ξανανεβαίνει και καμαρώνει.
Με πιάνει το ανταγωνιστικό μου, θέλω να πηδήξω κι εγώ!
- όχι, μου λέει, είναι επικίνδυνο! Πεισμώνω.
Κοιτάζω κάτω, παρά είναι ψηλά, έχω ψιλοχεστεί από τον φόβο μου αλλά δεν το δείχνω.
Θυμάμαι τότε που είχα πάει με μια παρέα για bungee jumping και, επειδή κώλωσα και δεν πήδηξα, είχα φάει μεγάλο κράξιμο!

Αφού είπα πως θα βουτήξω, θα βουτήξω!!
Το παίζω ψύχραιμη (η καρδούλα μου το ξέρει).
Σκέφτομαι πέρυσι που έβλεπα τις καταδύσεις στους ολυμπιακούς, ήταν κάτι Κινέζες που δώσανε τα ρέστα τους, λες να κάνω κι εγώ κανένα ακροβατικό;
‘άσε ρε Λίτσα τα κόλπα, σκέφτομαι, και κοιτά να σωθείς από το ρεζιλίκι’
Έχουν μαζευτεί και 5-6 άλλοι βουτηχτές και μου βαράνε παλαμάκια!
(όπως στους αθλητές στο ύψος και μήκος)
Δεν με παίρνει να κάνω πίσω… είμαι η μόνη γυναίκα, εδώ παίζεται η τιμή και η υπόληψη του φύλου μου!

Πώς να βουτήξω; Κεφάλι ή πόδια; Δύσκολη απόφαση.
Νομίζω πως πήδηξα και ακόμα δεν είχα αποφασίσει τι να κάνω… κάτι στο ενδιάμεσο πρέπει να έκανα! Δεν θυμάμαι …

ΠΛΑΑΑΑΑΦΦΦΦΦ! ΕΠΕΣΑ!

Βουλιάζω, Βουλιάζω, Βουλιάζω …
Ανεβαίνω, ανεβαίνω, ανεβαίνω …
Αυτό το ανέβασμα μου φάνηκε αιώνας! Θέλω ν΄ αναπνεύσω, δεν μπορώ … με πιάνει φόβος, πανικός… φτάνω στην επιφάνεια, ααααχχχ… ανάσα.
Ακούω χειροκροτήματα από πάνω αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου καλά!

Η καρδιά μου πάει να σπάσει κι η αναπνοή μου είναι ακανόνιστη… δυσκολεύομαι ν’ αναπνεύσω…
Πάω να πιαστώ από το βράχο μέχρι να συνέλθω, ο βράχος όμως είναι λείος, δεν έχει πιασίματα, απλά ακουμπάω… φοβάμαι, πρώτη φορά φοβάμαι έτσι στη θάλασσα…
Πάει Λίτσα, αυτό ήταν εδώ θα μείνεις…
‘Έχετε γεια βρυσούλες’ όπως τραγούδαγα και σε μια σχολική παράσταση που έκανα την Σουλιώτισα…

Είμαι έτοιμη να φωνάξω ‘βοήθεια, πνίγομαι!!’ όμως κρατιέμαι!
Τρομάρα μου, τώρα με έπιασαν οι ντροπές και το φιλότιμο;
Δεν θα φωνάξω! Δεν θα τους δώσω την χαρά να έρθουν να με σώσουν!
Θα τα καταφέρω μόνη μου!
Η παραλία είναι κοντά αλλά μου φαίνεται αδύνατον να κολυμπήσω μέχρι εκεί…
Βλέπω πως έχω χάσει και το σουτιέν από το μαγιό μου, είμαι και topless!
Μικρό το κακό, εδώ θα χάσω και το κώλο μου, χάνομαι ολόκληρη!

Σωτηρία!!
Πλησιάζουν δυο πιτσιρίκια μ΄ ένα στρώμα θάλασσας,
Τους φωνάζω, έρχονται, πιάνομαι από το στρώμα, ανακούφιση, αλλά εξακολουθώ να δυσκολεύομαι στην αναπνοή και η καρδιά μου παίζει ταμπούρλο… δίνω παραγγελία
- πάμε έξω γιατί … βιάζομαι!
(δεν μου πήγαινε να τους πω ότι πνίγομαι!)
Τα παιδιά έχουν βατραχοπέδιλα και φτάνουμε γρήγορα στην παραλία.
Ξαπλώνω στα βότσαλα, ευτυχία …

Αναρωτιέμαι τι να έπαθα. Ίσως δεν έπεσα σωστά και χτύπησα στη επιφάνεια της θάλασσας. Νομίζω και ότι, πάνω στο άγχος, μου πριν πέσω, ξέχασα να πάρω βαθιά αναπνοή και βρέθηκα στη θάλασσα χωρίς αέρα ή και τα δυο μαζί ή απλώς δεν είμαι για τέτοιου είδους κατορθώματα. (ή να κόψω το κάπνισμα, υπολόγιζα να το κάνω σε καμιά 20αρια χρόνια …)
Κρίμα, δεν θα γίνω σαν τις Κινέζες καταδύτριες!!

Έρχεται ο Μπάμπης, - είσαι κάτασπρη, έχασες και το μαγιό;
Άσε καλύτερα, μη σου πω τώρα το τι πήγα να χάσω …!!!

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ...

Την πρώτη μέρα διακοπών, ξάπλωσα στην αιώρα και χάζευα τα πλατανόφυλλα από πάνω μου, σκεφτόμουνα ότι θα μπορούσα να μείνω για πάντα εδώ…

Τις δυο τελευταίες μέρες άρχισα να νοσταλγώ την πόλη… τις εικόνες της, τους ήχους της, τους ανθρώπους της…
Σχεδόν με ανακούφιση έβλεπα τον δρόμο να μας οδηγεί μέσα στην πόλη και να βουλιάζουμε μέσα της… μέχρι και το μαγαζί με τις κατίνες νοστάλγησα!

Και το μπλόγκ μου νοστάλγησα… (έχω κρατήσει σημειώσεις…)
Τι να κάνω… είμαι παιδί της πόλης, μ΄ αρέσει …

Γιατρέ μου, μήπως δεν είμαι καλά;

ΦΕΥΓΩ !!

Δευτέρα πρωί

Στο μαγαζί δεν πατάει ψυχή.
- άντε να το κλείσουμε το ρημάδι, Τζένη μου, να πάμε και εμείς διακοπές.
- σώπα Λίτσα, ξέρω εγώ …
Ξεράδια ξέρει, την έχει πιάσει το πείσμα, έλεγε ότι θα έχουμε κόσμο μέχρι την Παρασκευή στις 12 του μήνα αλλά από την περασμένη βδομάδα έχουν αραιώσει, να δεις που θα μας κρατήσει τζάμπα μέχρι την Παρασκευή.
Την προηγούμενη βδομάδα, με τον καύσωνα, οι πιο πολλοί έμπαιναν να δροσιστούν με το αιρ κοντισιον παρά να δουν και να ψωνίσουν!

Έχω όρεξη για πειράγματα.
- Τζένη μου, να βάλουμε κανένα καλάθι ή χαρτόκουτο με προσφορές,
ότι πάρεις 5 ευρώ, μπας και τσιμπήσουμε κανένα πελάτη;
Επίτηδες το λέω, ξέρω ότι την ενοχλεί, νομίζει ότι υποβαθμίζεται το μαγαζί!
- χαρτόκουτο; Φρικάρει η Τζένη, - Κινέζικο θα το κάνουμε εδώ;
- έτσι κι αλλιώς από Κινέζο θα την βρούμε!!

Αν θες να εκνευρίσεις ιδιοκτήτη ρουχάδικου άρχισε να του λες για τα Κινέζικα μαγαζιά! Δεν κοίταξα τώρα τελευταία αν φύτρωσε κανένας Κινέζος εδώ κοντά για να το πω στη Τζένη να της ανέβει η πίεση!
Εγώ κάνω καμιά βόλτα από τα Κινέζικα, πέρυσι το φθινόπωρο είχα πάρει μαύρο κοντό μπουφανάκι με 10 ευρώ, δεν φαινόταν φτηνιάρικο.
Το βλέπει η Τζένη, - που το πήρες; - δώρο από Ιταλία!! Λέω εγώ!
Της κάνω τεστ επαγγελματισμού, - πόσο θα τόβαζες στη βιτρίνα;
Το κοιτάει, ψάχνει ραφές, φόδρα, το μυρίζει! (η Τζένη έχει μύτη)
- δεν είναι και Α΄ ποιότητα, αλλά 100 ευρώ θα το πούλαγα άνετα!!
- καταλάβατε τώρα τι ψωνίζετε;… (μερικές φορές…)
Το μπουφανάκι το φόραγα όλο το χειμώνα. Βέβαια, εκεί προς την άνοιξη, άρχισε να χάνει το χρώμα, να φεύγουν κάτι ραφές και γενικά άρχισε να τα φτύνει. Έβγαλα όμως το χειμώνα με 10 ευρώ μπουφάν, ήταν και ζεστό…

Μπαίνει στο μαγαζί ο Ηλίας, ο γκόμενος της Τζένης. Είναι η πρώτη μέρα της άδειας του, φέρνει και μας κερνάει παγωτίνια, τέλεια… αρχίζω τα δικά μου:
- άντε κύριε Ηλία, πάρτε την Τζένη να φύγετε να κάνουμε κι εμείς κανένα μπάνιο…
(ο Ηλίας μου κάνει σε κύριος, η Τζένη όχι, δεν την λέω ποτέ κυρία Τζένη, η Γιώτα την λέει κυρία κι ας είναι 3 χρόνια μεγαλύτερη - Τζένη 24, Γιώτα 27-)
- θα φύγουμε, έτσι Τζένη; Λέει ο Ηλίας.
Καταλαβαίνω πως υπάρχει μια διαφωνία μεταξύ τους, κι ο Ηλίας βιάζεται να φύγει. Ρίχνει μια μάτια στο μαγαζί, ρωτάει.
- πως πάνε οι δουλειές;
Αρπάζω την ευκαιρία, μη χάσω …
- ούτε τα έξοδα του αιρ κοντισιον δεν βγάζουμε και θέλει να μείνουμε μέχρι την Παρασκευή!!
- ναι; - ναι!!
- δεν ξέρει τι λέει. Πετάγεται σαν σκατό η Τζένη, ο Ηλίας όμως έχει καταλάβει.
- είδες που σου τα έλεγα Τζένη;
Συνεχίζω εγώ τα δικά μου:
- μόνο ένα τάβλι μας λείπει να περνάει η ώρα, να πούμε και στο παπουτσάδικο από δίπλα και στα εσώρουχα παρακάτω, να κάνουμε ένα τουρνουά ταβλιού!

Η Τζένη μουτρώνει, ο Ηλίας αρχίζει να μας λέει το δράμα του.
Πως έκατσε και δούλευε όλο το σαββατοκύριακο για να μην αφήσει εκκρεμότητες, πήγε από την δουλειά του και 2 ώρες το πρωί… σε κάτι πετρέλαια δουλεύει, στην ΒΡ νομίζω ή κάτι τέτοιο, έχει κάνει και Αραβία.
Ο Ηλίας είναι τύπος τζέντλεμαν, κύριος, ήρεμος, 35αρης, έχει έρθει με σορτσάκι, κοιτάζω τα πόδια του, μ΄ αρέσουν.
Είναι γυμνασμένα, ίσια, έχω αδυναμία στα πόδια, θέλω να είναι καλοφτιαγμένα. Με βλέπει που κοιτάζω, δεν κωλώνω, γιατί δηλαδή, μόνο οι άντρες θα κοιτάζουν τα πόδια των γυναικών; Είναι και τριχωτός…

Βασικά, δεν μ΄ αρέσουν οι μαλλιαροί αλλά τέλος πάντων… έχω σταματήσει να λέω τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει στους άνδρες γιατί όλο ανάποδα μου βγαίνουν…
Π.χ. λέω: δεν μ΄ αρέσουν οι τριχωτοί και όλο με κάτι αρκουδιάρηδες μπλέκω!
Δεν μ΄ αρέσουν οι κοντοί και κοντεύω 8 μήνες με τον Μπάμπη που είναι 1,72, όχι ακριβώς κοντός αλλά με το 1,70 το δικό μου, αν φορέσω τακούνι ή καμιά περίεργη σόλα, ο Μπάμπης με κοιτά από κάτω...
Δεν μ΄ αρέσουν οι φαλακροί, αλλά ο Σπύρος στα 25 του είχε χάσει τα μισά του μαλλιά και ξυριζόταν γουλί, είχε πλάκα να χαϊδεύω τον γλόμπο του!
Προτιμώ τους γυμνασμένους αλλά όλο και κάποιο παραπάνω ψαχνό βρίσκω να έχω δίπλα μου!
Δεν μ΄ άρεσαν οι μαλλιάδες αλλά ο πρώτος μου γκόμενος, ο Μιχάλης, είχε μισό μέτρο μαλλί που ανέμιζε όταν πήδαγε άλμα εις ύψος.
Τον θυμήθηκα τώρα που πήρα τη βέσπα και που βλέπω αγώνες από το Ελσίνκι.
Στο στίβο, οι ωραιότεροι άντρες (και γυναίκες) είναι στο άλμα εις ύψος.
Στα ομαδικά αθλήματα οι ωραιότεροι (άνδρες και γυναίκες) είναι στο βόλεϊ.
Στο μόνο που είμαι σταθερή είναι πως δεν μου αρέσει το σιδέρωμα!

Χτυπάει το κινητό του Ηλία. Είναι από τη δουλειά του.
Ο Ηλίας αρχίζει να βρίζει σαν λαχαναγορίτης!
- μαλάκες, άχρηστοι, ανίκανοι, 2 ώρες λείπω …
Πάει περίπατο ο ήρεμος τζέντλεμαν, αγνώριστος …
Σε λίγο ξαναχτυπάει το κινητό του, πάλι βρισίδι… πάει στο αυτοκίνητο και φέρνει το λαπ τοπ του, ανεβαίνει στο πατάρι και αρχίζει να δουλεύει!!
Αυτό κράτησε καμιά ώρα: κινητό – βρίσιμο, κινητό – βρίσιμο!!
Είχε πλάκα, εμείς οι 3, κάτω κωλοβαράγαμε κι ο Ηλίας στο πατάρι δούλευε!
Ακουγόταν διάφορα … ‘είμαι σε άδεια ρε … βγάλτε τα πέρα μόνοι σας …’
Στο τέλος κατεβαίνει έξαλλος, θα γυρίσει στο γραφείο του!!
Φαίνεται να τα έχει πάρει άσχημα, δείχνει την Τζένη με το δάχτυλο.
- την Τετάρτη φεύγουμε, τελείωσε, δεν θα με τρελάνουν αυτοί!!!
- καλά Ηλία μου… ψιθυρίζει η Τζένη!

Πετάγομαι πάνω ενθουσιασμένη.
- μπράβο, take five του λέω!!
Ο Ηλίας ανταποκρίνεται και μου κολλάει αλλά πέντε!!

Αυτό είναι άνδρας με πυγμή!! Μ΄ αρέσει, είχα παρεξηγήσει την ηρεμία του, νόμιζα πως η Τζένη είχε το πάνω χέρι στη σχέση τους του, λάθος, όταν ο Ηλίας αγριεύει, η Τζένη το παίζει κότα…

Μπάμπη ετοιμάσου, φεύγουμε την Τετάρτη!!


Τρίτη πρωί

Κάνουμε τις τελευταίες ετοιμασίες στο μαγαζι για να κλείσουμε.
Ανοίγει η πόρτα και ποιος μπαίνει;
Ο Κωστάκης, ο μαλλιάς!!
Δεν μπήκε τυχαία, μ΄ έψαχνε!
- τι ώρα σχολνάς; - τότε… - θα είμαι εδώ …
Πάνω που είχα αρχίσει να τον ξεχνάω, πως με βρήκε;
Σιγά το δύσκολο, μήπως κρατάω το στόμα μου κλειστό; Θα του τα είχα πει με όλες τις λεπτομέρειες…
Δεν πήρε τηλέφωνο, ήρθε ο ίδιος!

Το μεσημέρι με περίμενε απ΄ έξω.
- να κάτσουμε κάπου; Πάμε στο πεζόδρομο, στο σταθμό του τρένου.
- σε σκεφτόμουνα. - ναι, αλλά σιωπή…
Μου σκάει την ιστορία: θέλει να πάμε μαζί διακοπές!
Του έχουν δώσει ένα σπίτι στην Κρήτη.

Τώώώώρα, άργησες, δώσαμε, δώσαμε …που έλεγε και η γιαγιά μου
Ο Μπάμπης ήδη φορτώνει το αυτοκίνητο…

Ας τόλεγε πριν 4-5 μέρες που τα είχα πάρει με τον Μπάμπη, τότε παιζόταν!! Τώρα μου πέρασε …

Φεύγω.
Υποψίες: Τι έγινε; Ξέμεινε από παρέα την τελευταία στιγμή και σκέφτηκε εμένα;

Το βράδυ πάω από του Μπάμπη, κάνει ακριβώς αυτό που φοβόμουνα, έχει τιγκάρει το αυτοκίνητο με διάφορες μαλακίες. Γέμισε το πορτ μπαγκαζ, τα πίσω καθίσματα και φορτώνει την σχάρα!
Κάμπινγκ είπαμε να πάμε, όχι να κάνουμε μετακόμιση… θα είμαστε σαν αυτούς που κορόιδευα, που κουβαλάνε το μισό τους σπίτι στις διακοπές…

Έχει καταστρώσει το πρόγραμμα: Εύβοια: Χιλιαδού, Βλαχιά, Αγ Άννα.
Ας πάμε όπου ναναι, το μόνο που θέλω είναι δυο δέντρα ν΄ απλώσω την αιώρα μου και να μην το κουνήσω απ΄ εκεί !!
- και μην νομίζεις πως θα στήνω και ξεστήνω όλα τα άχρηστα που κουβαλάς, μόνος σου θα τα κάνεις, εγώ μ΄ ένα σακίδιο και το σλιπινγκ μπακγ είμαι!

Ο Μπάμπης έχει πάει 3 φορές για ψαροντούφεκο και νομίζει πως είναι και ο πρώτος ψαροντουφεκάς!!
Έχει πάρει και μισό τσουβάλι κάρβουνο για το ψήσιμο!
- πλάκα μου κάνεις, δεν θα βρούμε ξύλα;
- δεν είναι το ίδιο… - καλααα…
Έχει σκοπό να ρημάξει τα ψάρια της Ευβοίας!!

Θα πέσει πολύ γέλιο!

Τέλος
Τα ξανάλεμε γύρω στις 20 Αυγούστου…

Hit the road Λίτσα!!

Παρασκευή βράδυ.

Γυρίζω από τη δουλειά και η κούκλα με περιμένει έτοιμη και γυαλιστερή !
Η βέσπα ντε! (μεταχειρισμένη) … ευχαριστώ φάδερ …
Πρέπει να της βρω ένα όνομα ( καμιά ιδέα;…)
Κάνω ένα γρήγορο μπανάκι, την καβαλάω και φεύγω.

Hit the road Λίτσα!! … Tο hit the road …το έβαζε ένας ντι τζέυ όταν έκλεινε το μπαρ για να μας διώξει, δεν έβγαζα τι λένε οι στίχοι αλλά νόμιζα πως είναι κάτι φευγάτο, ταξιδιάρικο … αλλά κι όταν έμαθα τι λένε οι στίχοι, δεν άλλαξα γνώμη,
ας λένε ότι θέλουν… σήμερα το τραγούδι είναι γραμμένο για την Λίτσα που κάνει την πρώτη βόλτα με την βέσπα της.
Hit the road Λίτσα!!Σε ελεύθερη απόδοση ‘κοπάνα την Λίτσα!... πάρε δρόμο!’
Το βλέπω και λίγο συμβολικά, κοπάνα την μακριά απ΄ όλες τις μαλακίες…

Αρχίζω την γύρα, στην τύχη και όπου με βγάλει … Λιόσια, Καματερό, Μεταμόρφωση, Ηράκλειο, Πεύκη. Κάπου εκεί χάθηκα, βγάζω το κράνος, δεν το έχω συνηθίσει.
Από μακριά ακούγονται βροντές και αστραπές, ε όχι τώρα τέτοια....
Πούστη θεέ! Συγνώμη, δεν ξαναβρίζω αλλά κι εσύ μην αρχίσεις να ρίχνεις καρέκλες τώρα και μου χαλάσεις την βόλτα.

Καταφέρνω να βγω στο Μαρούσι, σταματάω να φάω ένα πύραυλο, πάλι ξέχασα να φάω σήμερα. Κάθομαι πάνω στη βέσπα και χαζεύω. Πολύς κόσμος, κοιτάζω τα διάφορα μοτό που είναι παρκαρισμένα.

Θυμάμαι το πρώτο μηχανάκι που ανέβηκα.
Το πρώτο μηχανάκι πηγαίνει μαζί με τον πρώτο γκόμενο (συνήθως), ο Μιχάλης. Γνωριστήκαμε στις προπονήσεις, εγώ 14, αυτός 17, ψηλός, λεπτός, έκανε άλμα εις ύψος. Είχε πάρει ένα μεταχειρισμένο παπί, Yamaha δίχρονο.
Πολύ νευρικό, φοβερή επιτάχυνση, το έπαιρνα και γούσταρα να την βγαίνω μπροστά στα φανάρια. Με το πράσινο γκάζωνα κι άφηνα πίσω τις άλλες μηχανές, μετά βέβαια με φτάνανε, αλλά κοιτάζανε μ΄ απορία την πιτσιρίκα που τους πήρε το κεφάλι στο φανάρι.

Με πλησιάζει ένα νεαρό ζευγάρι, είναι η Αθηνά, συμμαθήτρια.
- γεια σου Λίτσα, - γεια
Ποτέ δεν είμαστε φίλες, μάλλον το αντίθετο…
- πως από τα μέρη μας;
(Από ποτέ μωρή έγινες Μαρουσιώτισα; Στους Αγίους κι εσύ δεν μεγάλωσες;)
Από τότε που παντρεύτηκε τον Τάκη πριν 6 μήνες, λέει, συστάσεις, Τάκης, Λίτσα.
- δεν έβρισκα το τηλέφωνο σου να σε καλέσω στο γάμο!
(Ναι καλά… έψαξες πολύ να το βρεις!!)
Σφίγγεται στο μπράτσο του Τάκη με ένα ύφος σαν να λέει: ‘μακριά! Αυτός είναι δικός μου, μην τολμήσει καμιά σας να τον πλησιάσει!’
Το έχω παρατηρήσει, είναι μερικές που κυριολεκτικά κρεμιόνται πάνω στους γκόμενους, δεν τους αφήνουν με τίποτα, είτε στο όρθιο, είτε στο περπατητό, ακόμα κι όταν κάθονται! Είναι κολλημένες πάνω τους και τις σέρνουν οι άλλοι οι μαλάκες σαν τις σιδερένιες μπάλες που έχουν οι κατάδικοι στο Λούκυ Λούκ!

- Μόνη σου είσαι Λίτσα; - ναι γιατί;
- δικό σου το μηχανάκι; - φρέσκο, σημερινό! - εμείς έχουμε Τογιότα!
(τονίζει το εμείς καθώς σφίγγει τον Τάκη)
- μπα, οδηγείς;
- όχι εγώ, ο Τάκης! – α!!
Η Αθηνά είναι ωραία κοπέλα αλλά σπαστικιά, πάντα έτσι ήταν.
Ήταν η μόνη από το τμήμα μας που τελείωσε το λύκειο και ήταν ακόμα παρθένα,
(έτσι έλεγε δηλαδή, ποτέ δεν ξέρεις…)
Το φύλαγε με ευλάβεια για να το δώσει στον πρίγκιπα, και φαίνεται ότι τον βρήκε!

Στην 5ημερη, της έκανα μια φάρσα μαζί με την Βάσω.
Ψήσαμε ένα λεχρίτη μαντράχαλο από άλλο τμήμα ότι η Αθηνά τον γουστάρει αλλά διστάζει και ότι είναι και λίγο βιτσιόζα και ΄φτιάχνεται’ με βρισιές και βρομόλογα!
Της την πέφτει λοιπόν ο λεχρίτης και την αρχίζει στο ψαλτήρι, το αποτέλεσμα ήταν η Αθηνά να τρέχει στους διαδρόμους του ξενοδοχείου φωνάζοντας ‘βοήθεια, με βιάζουν!!’ .
Δεν ξέρω αν έμαθε ποτέ ποιός της κάνανε την φάρσα.

Αρχίζει να μου λέει για την μεζονέτα τους, για την επίπλωση, για καταναλωτικά δάνεια, για στεγαστικά δάνεια, για καναπέδες του ΙΚΕΑ, γιατί συμφέρει να πάρεις δάνειο από την Γιούρομπανκ και όχι από την Εθνική και αλλά παρόμοια…
Πάνω που αρχίζει να με πιάνει ένα άγχος με όλα αυτά τα δάνεια και τις δόσεις, ανοίγει το στόμα του ο Τάκης, που δεν είχε πει λέξη τόση ώρα, και λέει να φύγουν γιατί νυστάζει και έχει δουλειά αύριο.
Νάσαι καλά Τάκη που με έσωσες, άντε να δουλέψεις, γιατί αν δεν πληρώσεις τις δόσεις θα το χάσετε το Τογιότα, τον καναπέ και την μεζονέτα.
- θα κάνουμε μπάρμπεκιου πάρτυ και θα σε καλέσω!! λέει η Αθήνα φεύγοντας.
Μόνο που ξέχασε να μου ζητήσει το τηλέφωνο μου όποτε μάλλον θα το χάσω το μπάρμπεκιου πάρτυ!!
Μάλλον είχε μάθει ότι εγώ της έκανα την φάρσα στην 5ημερη.
Γι αυτό δεν με κάλεσε και στο γάμο.

Χτυπάω κι ένα δεύτερο παγωτό πύραυλο να πάνε κάτω τα φαρμάκια

Με πλησιάζουν 2 τυπάκια.
- μόνη σου είσαι κοπελιά;
Τι ζόρι τραβάνε όλοι τους αν είμαι μόνη μου; Δείχνω απέναντι στην καφετέρια.
- όχι δεν είμαι μόνη, εκεί κάθεται ο νταβατζής μου, κανονίστε τα πρώτα μ΄ αυτόν και μετά ελάτε σε μένα!!!
Κοιτάζουν εκεί που τους έδειξα, μπλοκάρονται, δεν καταλαβαίνουν αν τους κάνω πλάκα, χασκογελάνε και φεύγουν…

Ώρα να του δίνω.
Κατεβαίνω την Κηφισίας, τσίτα το γκάζι, στρίβω Καποδιστρίου, έχει λακκούβες, κόβω ταχύτητα, όχι και να πάθουμε ζημιά πρώτη μέρα, δεν λέει…

Μπάτσοι, μπλόκο, έλεγχος, είμαι συγκινημένη, ο πρώτος μου έλεγχος!!
Τον τελευταίο χρόνο έχουν αγριέψει νομίζω, παλιά δεν ήταν τόσο συχνοί οι έλεγχοι, τώρα τους βλέπω σχεδόν κάθε μέρα.
Δίπλωμα, ασφάλεια, είμαι κυρία σε όλα μου, έχω φορέσει και το κράνος!
- που πας τέτοια ώρα μόνη σου;
Άντε πάλι το μόνη σου … τι τον νοιάζει …
- Ε, να… Γυρίζω να βρω κανένα καλό μέρος να βάλω την βόμβα!
Ναι το είπα η άθλια, δεν άντεξα!!
Ο μπάτσος παθαίνει μπλάκ άουτ για 1-2 δευτερόλεπτα, μετά βάζει τα γέλια.
Μάλλον δεν φέρνω σε βομβιστή…
Έρχονται και οι άλλοι δυο μπάτσοι, έχουν όρεξη για κουβέντα… παρατάνε τους έλεγχους.
Οι δυο είναι πιτσιρικάδες, ο άλλος μεγαλύτερος, μου ρίχνουν κι αυτοί ένα κήρυγμα για το τι πρέπει να προσέχω με την μηχανή.
Φαίνονται απηυδισμένοι που τους έχουν στήσει εδώ βραδιάτικα…
Τους θυμίζω ότι έχουν δουλειά να κάνουν!
- θα περάσει κανένας προϊστάμενος και θα βρείτε μπελά…
Ο ένας πετάει κάτι βρισιές για τους προϊστάμενους.
Φεύγω.

Πλησιάζω στη γειτονιά μου.
Κουράστηκα, είναι αργά.
Αισθάνομαι μοναξιά, θέλω παρέα, μια αγκαλιά…
Έχω τα τηλέφωνα του οδηγού και του μαλλιά, α, μπα,δεν είμαι για τέτοια…
Κατά βάθος είμαι συντηρητικούρα, και πιστή γκόμενα!!

Τηλέφωνο στον Μπάμπη, έχουμε να μιλήσουμε από το περασμένο Σάββατο.
- που είσαι; - σπίτι. – κατέβα να σε πάω βόλτα!

Κατεβαίνει με την ουρά κάτω από τα σκέλια, αρχίζει τις συγνώμες …
- άστα αυτά και ανέβα!
Ανεβαίνει, δεν κρατιέται για πολύ και αρχίζει τις υποδείξεις.
- σκάσε Μπάμπη γιατί θα σε κατεβάσω

Ο Μπάμπης σωπαίνει, μ΄αγκαλιάζει, ζεστασιά, αισθάνομαι καλύτερα...

Μικρός που είναι ο κόσμος...

Μήπως πρέπει να ξαναρχίσω να κοιτάζω τα ζώδια;
Κάτι γίνεται αυτή την εποχή, δεν εξηγείται αλλιώς, πολλές συμπτώσεις.
Έχουν μαζευτεί τίποτα περίεργοι πλανήτες στους δίδυμους;
Μέχρι πριν 2 χρόνια ήμουν τρελαμένη με τα ζώδια. Τότε είχα ερωτευτεί ένα τύπο κι έλιωνα, γινόμουν αλοιφή για πάρτη του. Τα ζώδια μου λέγανε τα καλύτερα,
‘ο έρωτας της ζωής σου’ κι αλλά τέτοια … έπεσα με τα μούτρα. Μέσα σε δυο μήνες ο τύπος αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος μαλάκας όλων των εποχών!!
Ψώνισα ένα ψιλοέλκος, έκοψα μαχαίρι τα ζώδια κι άρχισα το τσιγάρο!
Δεν έχω ξανακοιτάξει ζώδιο από τότε, τώρα το σκέφτομαι, πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση, πολλές συμπτώσεις …

1. Δευτέρα πρωί

Ξύπνησα άλλος άνθρωπος, όλα μου φαίνονται πιο ωραία.
Μέχρι το τέλος της βδομάδας θα έχω το μηχανάκι (vespa θέλω).
Ούτε η ξινισμένη μούρη της μάνας με πείραξε, ούτε το ηλίθιο μάτι του αδελφού. Μέχρι και τον Μπάμπη σκέφτομαι να συγχωρήσω, άστον να τσιγαριστεί λίγες μέρες.

Κόβω μέσα από το πάρκο να πάω στην αφετηρία του λεωφορείου, είμαι πρώτη, κάθομαι στη μονή θέση δεξιά του οδηγού, μου αρέσει αυτή η θέση, έχει άπλα και θέα. Έρχονται άλλοι δυο τρεις και μπαίνει ο οδηγός να ξεκινήσει.
Με κοιτάζει, χαμόγελο.
- καλημέρα, πως είμαστε σήμερα, καλά; - καλά ευχαριστώ… (απορία)
Ξεκινάει και συνεχίζει να με κοιτάζει πάνω από τον ώμο του ( κοίτα μπροστά άνθρωπε μου μη χώσεις το λεωφορείο σε καμιά βιτρίνα)
- δεν με θυμάσαι; - όχι, θάπρεπε;
- το Σάββατο που τσακώθηκες, που σου ΄βαλαν χέρι… εγώ οδήγαγα - αα!!
Με τέτοια σύγχυση, που να θυμάμαι. 30αρης, λίγο στρουμπουλός, χαρούμενος τύπος.
- καλά του ΄κανες, - μπορεί λάθος…
- σ΄ έχω ξαναδεί, είσαι τακτική εδώ ε; Δευτέρα – Πέμπτη είμαι πρωινός
- όχι πια, παίρνω βέσπα.
- κρίμα θα σε χάσουμε από πελάτισσα.
Αρχίζει το κήρυγμα: - κράνος, φλας, και μη σε δω να μπαίνεις από δεξιά όταν κατεβάζω κόσμο, έχουν δει τα μάτια μου …

Έρχεται δίπλα ένας παππούς, σηκώνομαι να κάτσει.
(όταν πηγαίνω στη δουλειά σηκώνομαι για κανένα γέρο, όταν γυρίζω είμαι πτώμα, αν βρω θέση – σπάνια-, δεν σηκώνομαι με τίποτα!)
Ο οδηγός κλείνει το μάτι στον παππού. - μακριά απ΄ αυτήν, βαράει άσχημα!!
Ο παππούς με κοιτάζει πατόκορφα, χαμόγελο, ματάκι.
- αν είναι να πάω από το χεράκι της, χαλάλι !!
Γέλια … στέκομαι δίπλα στον οδηγό, με ταράζει στις ερωτήσεις.
- πως σε λένε, τι ζώδιο, που μένεις, σπουδάζεις, δουλεύεις, που συχνάζεις, έχεις φίλο;
- όπα, ηρέμησε μεγάλε … !! θα μου πάρεις και δαχτυλικά αποτυπώματα;

Πετιέται ο παππούς που έχει στήσει αυτί:
- μη του κάνεις τη δύσκολη, μια χαρά παλικάρι είναι…(συμφωνώ) σε βλέπω εγώ, ατίθασο είσαι … μέχρι να βρεθεί κάποιος να σου βάλει το καπίστρι!!
- το ποιο;
- το χαλινάρι!! – α !
Ρε τι κακό που μας βρήκε, μετά την μπούργκα θέλουν να μου βάλουν και χαλινάρι!
Ώρα να φεύγουμε – εδώ κατεβαίνω.
Ο οδηγός μου πασάρει ένα χαρτί – μην το χάσεις!
Κατεβαίνω και περνάω απέναντι, κοιτώ το χαρτί, ένα τηλέφωνο, βγάζει το κεφάλι του από το παράθυρο, - ούτε να το πετάξεις ε;
Γελάει, συμπαθητικός ο χάχας!

Μ΄ αρέσουν οι χαρούμενοι, και οι λίγο στρουμπουλοί δεν με χαλάνε.
Έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετοί χαρούμενοι στρουμπουλοί και μερικοί είναι και σβέλτοι.
Κάποτε, λόγω αθλητισμού, δεν ανεχόμουν ούτε γραμμάριο παραπάνω ναχει ο άλλος, ήθελα να πιάνω πέτρα, μπούτι, κώλος, πλάτη, στήθος, ήθελα νάναι τοίχος!
Άλλαξα, εντάξει, καλό το σφιχτό, αλλά αν είναι εντάξει ο τύπος τι σημασία έχουν κάτι κιλά παραπάνω, άσε που νομίζω πως οι μπρατσάραδες κάπου χάνουνε, από την πολλή γυμναστική έχει πετρώσει και μυαλό τους.

Να ξαπλώνω πάνω στον άλλο και ας είναι και λίγο αφρολέξ, τι έγινε; Θέλω να ζουλάω και λίγο αφράτο πράμα!!
Μα τι σκέφτομαι η ανάπηρη … έχω αρχίσει, με την φαντασία μου, να χουφτώνω τον οδηγό! Πως τον λένε; Το μαλάκα, ξέχασε να μου πει το όνομα του, ούτε στο χαρτί το γράφει. Σιγά, εκεί θα κολλήσουμε; Άμα θέλω …

Υποψίες: σε πόσες να δίνει το τηλέφωνο του κάθε μέρα;

2. Δευτέρα απόγευμα

Αφού έκλεισε το μαγαζί, η Τζένη μας κράτησε να κάνουμε διάφορες ταχτοποιήσεις.
- μια ωρίτσα βρε κορίτσια! Η μια ώρα έγιναν τρεις και βάλε …
- αυτό λέγεται υπερωρίες Τζένη μου … - θα τα βρούμε Λίτσα μου …
ξέρουμε, ξέρουμε … ‘ βοηθήστε με φτωχοί, να μην γίνω σαν και σας!!’

Φτάνω στη στάση μετά τις 6, πεινάω, ξέχασα να φάω σήμερα.
Πάνω στη στάση είναι ένα μαγαζί με παγωτά ilo ilo, μου έρχεται να πάρω ένα κουβά παγωτό και να τον τσακίσω.

Εκεί που ζαχαρώνω τα παγωτά μια μοτοσικλέτα, που έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο, σταματάει απότομα δίπλα μου. Ο οδηγός της δεν κατεβαίνει αλλά μένει για λίγο να με κοιτάζει μέσα από το κράνος. – τι θέλει πάλι αυτός;

Βγάζει το κράνος και παθαίνω πλάκα!! Είναι ο μαλλιάς!! Ναι, ο μαλλιάς που πλακώθηκα το Σάββατο στο λεωφορείο γιατί μου έπιασε τον κώλο! (ή τελοσπάντων νομίζω πως μου τον έπιασε …)

Μένω άφωνη αλλά το παίζω ψύχραιμη, με είδε, το σκέφτηκε καλύτερα και θέλει να πάρει το αίμα του πίσω για το ρεζιλίκι.
Παίρνω το άγριο μου, κοιταζόμαστε όπως στα καουμπόικα -που έβλεπε ο πατέρας μου στο βίντεο- εκεί που οι μονομάχοι κοιτάζονται άγρια με τις ώρες, πριν αρχίσει να πέφτει το πιστολίδι.
Εδώ θα πέσουν φάπες, κερδίζει το πιο γρήγορο χαστούκι!
( σοβαρέψου, είναι επικίνδυνα τα πράγματα!!)
Δεν είχα προσέξει πόσο ψηλός είναι, πως τόλμησα να τα βάλω μαζί του;
Φαντάσου νεύρα που είχα… έχει και δυο νυχιές στη μούρη, δικές μου θα είναι!

Σκέφτομαι τρόπους απόδρασης. Στα παγωτά είναι μια κοπελίτσα μίση μερίδα,
μπα, όχι θα πάμε άπατες κι οι δυο. Στο Βερόπουλο δίπλα; Καλή ιδέα, θα κυνηγιόμαστε ανάμεσα στα ράφια!
Στην ψησταριά στη γωνία; Καλύτερα … Είναι δυο μουστακαλήδες μέσα, μάλλον θα πάρουν το μέρος μιας αβοήθητης κοπέλας που την κυνηγάει ένας μαλλιάς ένα κεφάλι ψηλότερος!!
Υπάρχει και το τρέξιμο, στα 15 μου έκανα 12’’ στα 100 μέτρα στους πανελλήνιους τελικούς νεανίδων (χάλκινο) … Τώρα πόσο; Μετά από τόσες χιλιάδες τσιγάρα …
Ε, όλο και κάτι θα καταφέρνω, αποκλείεται να με πιάσει. Στο τρέξιμο μου έχω εμπιστοσύνη, μ΄ έχει γλιτώσει κι άλλες φορές ( γκόμενοι, διαδηλώσεις κλπ…)
Και την μοτοσικλέτα να πάρει, δεν θα είναι και τόσο ευκίνητος.
Είναι κι η γωνία Ελ Αλαμέιν και Ηρακλείου, εκεί, συνήθως, όλο και κάποιος μπάτσος υπάρχει, κάποιον είδα και τώρα, μάλλον …
Που κατάντησα … να ψάχνω μπάτσους για προστασία!!

Κάνω να μιλήσω πρώτη, να του σπάσω τον τσαμπουκά, του στυλ: ‘τι θέλεις τώρα ρε, τα ρέστα;’ Όμως με προλαβαίνει και μιλάει πρώτος.
- κερνάω ένα καφέ να λύσουμε την παρεξήγηση! (κοιτάει την βιτρίνα με τα παγωτά) – και παγωτάκι;
Γαμώτο … μου την βγήκε από τ’ αριστερά! Συνεχίζει πριν πω τίποτα.
- είχα δώσει την μηχανή για φτιάξιμο, πάνω από 3 χρόνια είχα να μπω σε λεωφορείο και πέφτω πάνω σου!!
- είδες τι καλά περνάμε εμείς οι επιβάτες; ( ξεθάρρεψα!)
- δεν σου έβαλα εγώ χέρι. - … - δεν με πιστεύεις;
Τώρα τι να του πω; Ότι έχω την υποψία πως έχει δίκιο και πως τζάμπα του έβαλα παράσημα στη μούρη;
- σε είδα πως κάπως ήσουν … λέω νάτος, αυτός είναι!!
- ξαφνιάστηκα, μ΄ άρεσες, σε είδα από τότε που μπήκες και σε χάζευα…
- μπα; κι είπες να βάλεις χέρι στο τοπίο;
- έλα τώρα, είπαμε …

Έρχεται το λεωφορείο κάνω πως θέλω να φύγω αλλά η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι την πρόταση του. Με πιάνει από το μπράτσο.
- θα σε πάω εγώ σπίτι σου, θα γλιτώσει και το ξύλο κανένας άλλος ταλαίπωρος στο λεωφορείο !
Χαλαρώνω, με πιάνουν οι ενοχές, να του κάνω τη χάρη;
Με πιάνουν κι οι υποψίες, κι αν παίζει θέατρο; και με πάει σε καμιά έρημη γωνιά και με σαπίσει στο ξύλο; Έχει κάτι ερείπια εργοστάσια εδώ γύρω …
Μου φαίνεται και συμπαθητικός, γενικά δεν μ΄ αρέσουν οι μαλλιάδες αλλά έτσι που το βλέπω με την ωραία κοτσίδα του, καλός είναι …
Δεν γαμιέται λέω, πάμε! Ή μήπως κάνω μαλακία;

Τίποτα το απρόοπτο, κάτσαμε στού Τίλλα στη Φιλαδέλφεια.
- Συγνώμη αλλά πεινάω. Σαβουριάζω, χωρίς ντροπή, 1 κανταΐφι, 1 γαλατομπούρεκο (να θυμηθώ να φτιάξω γαλατομπούρεκο…) ένα παγωτό και ένα φραπόγαλο.
(μην ακούσω μαλακίες για φρεντοτσίνους, φραποτσίνους και μαλακοτσίνους)
Ο Κώστας πίνει φραπέ σκέτο, ευτυχώς. Κώστα τον λένε, είναι μαθηματικός που κόλλησε με τα κομπιούτερ.
- κι εγώ μόλις έγινα μπλοκερού! Καμαρώνω … δεν εντυπωσιάζεται … δεν τον ενδιαφέρουν τα μπλόγκ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;

Εκτός από τις νυχιές στο πρόσωπο και το σχισμένο πουκάμισο, μου δείχνει τη μελανιά που του έκανα στο καλάμι.
-κι εγώ έχω μελανιά στο στήθος από το μπουνοσπρωξίδι, αλλά είμαστε σε δημόσιο χώρο για να σου την δείξω.
- πάμε και σε ιδιωτικό χώρο…
Νατααα μας …, μπήχτης ο Κωστάκης, παραγνωριστήκαμε. Με ξαναπιάνουν οι υποψίες!
Ρε, λες τελικά ,να μου είχε βάλει αυτός χέρι στο λεωφορείο και τώρα το παίζει αλλιώς και κάνει την αθώα; Τελοσπάντων …

Μένει στη Χαλκηδόνα και δουλεύει Χαλάνδρι. Κάθε μέρα κάνουμε ένα μέρος της ίδιας διαδρομής, αυτός μηχανή κι εγώ λεωφορείο, ίσως να ήταν κι από αυτούς που ζήλευα που τους έβλεπα να περνούν με τις μηχανές κι εγώ στριμωγμένη στο λεωφορείο, όχι πια, θα έχω την βέσπα.
Με αρχίζει στις συμβουλές, ως παλιός μηχανόβιος. Έχω να φάω πολύ κήρυγμα, ο καθένας έχει γνώμη, μέχρι κι η Γιώτα το φυτό, είχε άποψη.

Πλάκα - πλάκα κάτσαμε 3 ώρες με τον Κωστάκη. (παρ΄ όλο το μαντραχαλέ του στυλ μου κάνει σε Κωστάκης, όχι Κώστας !! δεν ξέρω γιατί…)
Φεύγουμε, επιμένω και πληρώνει ο καθένας τα δικά του, μην του φορτώσω και τις γουρουνιές μου και του έχω υποχρέωση … σε κάτι τέτοια είμαι πολύ της ισότητας, τρομάρα μου…

Με πάει σπίτι, του δίνω το τελευταίο γατάκι που έκανε η γάτα μας, ο δικός του γάτος την κοπάνησε, το γατί του τραβάει μια γρατσουνιά… γελάει.
- θα το βγάλω Λίτσα!!
Καληνύχτα, φιλί, (στο μάγουλο), φεύγει.

Η μάνα μου με περιμένει, ανάκριση, - ποιος ήταν αυτός;
- χέσε μας βραδιάτικα… - τι έγινε με τον Μπάμπη;
- του έχω δώσει ρεπό…
- τρελάθηκε στα τηλέφωνα, γιατί έχεις κλειστό το κινητό;
- γι αυτό ακριβώς!! Καληνύχτα …

Πέφτω ξερή, τελευταίες σκέψεις:
2 γνωριμίες σήμερα, μήπως η βέσπα δεν συμφέρει;
Με τα λεωφορεία γνωρίζεις κόσμο! …και κωλοδάχτυλα !!
Άσε καλύτερα… βέσπα και πάλι βέσπα.