ΔΙΑΚΟΠΕΣ 1, ΒΟΥΤΙΑ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ. 1ον
Πήγαμε στην άλλη άκρη της παράλιας, εκεί κοντά είναι ένα μικρό νησάκι oπου μαζεύεται πολύ ψάρι, όπως έμαθε ο Μπάμπης, δίπλα είναι και η παραλία των γυμνιστών.
Στην άκρη της παράλιας υπάρχουν ψηλά βράχια απ΄ όπου μερικοί έριχναν βουτιές.
Θέλει κι ο Μπάμπης να βουτήξει, ανεβαίνουμε, είναι 7-8 μέτρα ύψος, μπορεί παραπάνω, μπορεί παρακάτω, πάντως ψηλά!
Βουτάει ο Μπάμπης, ξανανεβαίνει και καμαρώνει.
Με πιάνει το ανταγωνιστικό μου, θέλω να πηδήξω κι εγώ!
- όχι, μου λέει, είναι επικίνδυνο! Πεισμώνω.
Κοιτάζω κάτω, παρά είναι ψηλά, έχω ψιλοχεστεί από τον φόβο μου αλλά δεν το δείχνω.
Θυμάμαι τότε που είχα πάει με μια παρέα για bungee jumping και, επειδή κώλωσα και δεν πήδηξα, είχα φάει μεγάλο κράξιμο!

Αφού είπα πως θα βουτήξω, θα βουτήξω!!
Το παίζω ψύχραιμη (η καρδούλα μου το ξέρει).
Σκέφτομαι πέρυσι που έβλεπα τις καταδύσεις στους ολυμπιακούς, ήταν κάτι Κινέζες που δώσανε τα ρέστα τους, λες να κάνω κι εγώ κανένα ακροβατικό;
‘άσε ρε Λίτσα τα κόλπα, σκέφτομαι, και κοιτά να σωθείς από το ρεζιλίκι’
Έχουν μαζευτεί και 5-6 άλλοι βουτηχτές και μου βαράνε παλαμάκια!
(όπως στους αθλητές στο ύψος και μήκος)
Δεν με παίρνει να κάνω πίσω… είμαι η μόνη γυναίκα, εδώ παίζεται η τιμή και η υπόληψη του φύλου μου!

Πώς να βουτήξω; Κεφάλι ή πόδια; Δύσκολη απόφαση.
Νομίζω πως πήδηξα και ακόμα δεν είχα αποφασίσει τι να κάνω… κάτι στο ενδιάμεσο πρέπει να έκανα! Δεν θυμάμαι …

ΠΛΑΑΑΑΑΦΦΦΦΦ! ΕΠΕΣΑ!

Βουλιάζω, Βουλιάζω, Βουλιάζω …
Ανεβαίνω, ανεβαίνω, ανεβαίνω …
Αυτό το ανέβασμα μου φάνηκε αιώνας! Θέλω ν΄ αναπνεύσω, δεν μπορώ … με πιάνει φόβος, πανικός… φτάνω στην επιφάνεια, ααααχχχ… ανάσα.
Ακούω χειροκροτήματα από πάνω αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου καλά!

Η καρδιά μου πάει να σπάσει κι η αναπνοή μου είναι ακανόνιστη… δυσκολεύομαι ν’ αναπνεύσω…
Πάω να πιαστώ από το βράχο μέχρι να συνέλθω, ο βράχος όμως είναι λείος, δεν έχει πιασίματα, απλά ακουμπάω… φοβάμαι, πρώτη φορά φοβάμαι έτσι στη θάλασσα…
Πάει Λίτσα, αυτό ήταν εδώ θα μείνεις…
‘Έχετε γεια βρυσούλες’ όπως τραγούδαγα και σε μια σχολική παράσταση που έκανα την Σουλιώτισα…

Είμαι έτοιμη να φωνάξω ‘βοήθεια, πνίγομαι!!’ όμως κρατιέμαι!
Τρομάρα μου, τώρα με έπιασαν οι ντροπές και το φιλότιμο;
Δεν θα φωνάξω! Δεν θα τους δώσω την χαρά να έρθουν να με σώσουν!
Θα τα καταφέρω μόνη μου!
Η παραλία είναι κοντά αλλά μου φαίνεται αδύνατον να κολυμπήσω μέχρι εκεί…
Βλέπω πως έχω χάσει και το σουτιέν από το μαγιό μου, είμαι και topless!
Μικρό το κακό, εδώ θα χάσω και το κώλο μου, χάνομαι ολόκληρη!

Σωτηρία!!
Πλησιάζουν δυο πιτσιρίκια μ΄ ένα στρώμα θάλασσας,
Τους φωνάζω, έρχονται, πιάνομαι από το στρώμα, ανακούφιση, αλλά εξακολουθώ να δυσκολεύομαι στην αναπνοή και η καρδιά μου παίζει ταμπούρλο… δίνω παραγγελία
- πάμε έξω γιατί … βιάζομαι!
(δεν μου πήγαινε να τους πω ότι πνίγομαι!)
Τα παιδιά έχουν βατραχοπέδιλα και φτάνουμε γρήγορα στην παραλία.
Ξαπλώνω στα βότσαλα, ευτυχία …

Αναρωτιέμαι τι να έπαθα. Ίσως δεν έπεσα σωστά και χτύπησα στη επιφάνεια της θάλασσας. Νομίζω και ότι, πάνω στο άγχος, μου πριν πέσω, ξέχασα να πάρω βαθιά αναπνοή και βρέθηκα στη θάλασσα χωρίς αέρα ή και τα δυο μαζί ή απλώς δεν είμαι για τέτοιου είδους κατορθώματα. (ή να κόψω το κάπνισμα, υπολόγιζα να το κάνω σε καμιά 20αρια χρόνια …)
Κρίμα, δεν θα γίνω σαν τις Κινέζες καταδύτριες!!

Έρχεται ο Μπάμπης, - είσαι κάτασπρη, έχασες και το μαγιό;
Άσε καλύτερα, μη σου πω τώρα το τι πήγα να χάσω …!!!