Νυχτερινή καταδίωξη …

Όλα άρχισαν μ’ ένα περίεργο θόρυβο τη νύχτα…

Για να τα πάρω από την αρχή:
Χθες βράδυ βρικολάκιασα πάλι και το είχα ρίξει στη ζαχαροπλαστική.
Από μέρες είχα βάλει στο μάτι τα brownies της Magica de Spell
(http://volcaniccooking.blogspot.com/2005/11/brownies.html) κι εκεί κατά τις δυο μετά τα μεσάνυχτα άρχισα να τα φτιάχνω…

Ενώ τα brownies είχαν μπει στο φούρνο άκουσα ένα θόρυβο πίσω από το ψυγείο, δεν έδωσα σημασία…
Μετά από λίγο πάλι ο ίδιος θόρυβος… κοιτάω πίσω από το ψυγείο, τίποτα…
Μετά πάλι ο θόρυβος…
Μετακίνησα λίγο το ψυγείο και τι να δω:
Ένα ποντίκι!!
Ένα γκρίζο ποντικάκι που έτρεξε και κρύφτηκε στο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη που ήταν μισάνοιχτο…

Κλείνω γρήγορα το ντουλάπι και προσπαθώ να συνέλθω από την έκπληξη και την τρομάρα…
Μόνο άλλη μια φορά είχα ξαναδεί ποντίκι στο σπίτι μας, μάλλον εξ αιτίας των γάτων που έχουμε δεν τολμούσαν να πλησιάσουν. Έξω στους δρόμους είχα δει αλλά μέσα στο σπίτι μόνο μια φορά.

Μια γάτα σκέφτηκα… μια γάτα θα δώσει λύση!!
Θα βάλω τη γάτα μέσα στο ντουλάπι που κρύφτηκε το ποντίκι κι αυτή θα κάνει το καθήκον της…
Έψαξα να βρω καμιά από τις 3 γάτες μας αλλά ήταν εξαφανισμένες!
Και οι 3 προφανώς είχαν βγει για νυχτερινές τσάρκες…
‘Που πάτε ρε ανεπρόκοπες κι αφήνετε το σπίτι αφύλαχτο;’

Οπλίζομαι μ’ ένα ξύλο, ένα φακό και αρκετό θάρρος…
Ανοίγω την πόρτα της κουζίνας που βγαίνει στην αυλή και κλείνω την άλλη που οδηγεί στο υπόλοιπο σπίτι. Σκέφτηκα πως αν δεν το πετύχω με το ξύλο, τουλάχιστον να φύγει έξω…

Ανοίγω το ντουλάπι και φωτίζω με το φακό… το ποντίκι πετάγεται και ξαναμπαίνει κάτω από το ψυγείο!
Φυσικά, δεν πρόλαβα ν΄ αντιδράσω….
Βάζω το ξύλο κάτω από το ψυγείο… το ποντίκι φεύγει και κρύβεται πάλι στο ντουλάπι του νεροχύτη που είχα αφήσει ανοιχτό!!
Χώνω το ξύλο στο ντουλάπι και το ποντίκι φεύγει και ξανάπαει κάτω από το ψυγείο!! Πάλι δεν το πρόλαβα…

Κλείνω το ντουλάπι του νεροχύτη.
Βάζω το ξύλο κάτω από το ψυγείο, το ποντίκι βγαίνει, βρίσκει κλειστό το ντουλάπι, κάνει ένα γύρω στο πάτωμα, περιφρονεί την ανοιχτή πόρτα της αυλής και ξαναμπαίνει κάτω από το ψυγείο!!!
Προσπάθησα να το χτυπήσω αλλά είχα ανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν!

Μάλλον το ποντίκι δεν είχε σκοπό να φύγει κι εγώ μάλλον δεν είχα σκοπό να το σκοτώσω… με είχε πιάσει μια λύπηση και σιχαμάρα μαζί… σκεφτόμουν πως αν το πετύχαινα θα γέμιζε το πάτωμα με αίμα και έντερα κι αλλά τέτοια σπλάτερ…

Ευχόμουν να υπήρχε καμιά φάκα-κλουβί… είπα κλουβί και θυμήθηκα πως είχαμε ένα μικρό κλουβί από ένα καναρίνι που είχε πεθάνει…

Έβαλα σ’ εφαρμογή το μεγαλοφυές μου σχέδιο:
Τοποθετώ το κλουβί στο πάτωμα, βάζω ένα τυρί μέσα, ανοίγω την πορτούλα και την στηρίζω μ’ ένα ξυλαράκι.
Αν έμπαινε μέσα, μ’ ένα χτύπημα θα έκλεινα την πόρτα και θα το αιχμαλώτιζα…
Είχα αρχίσει να σκέφτομαι μήπως να το κρατούσα σαν κατοικίδιο…
Ένα ποντίκι σε κλουβί πουλιού!!

Τα brownies είχαν αρχίσει να μυρίζουν, τα βγάζω και τα παίρνω στο δίπλα δωμάτιο να κρυώσουν… κάθε τόσο άνοιγα σιγά-σιγά την πόρτα της κουζίνας να δω πως πάει η ‘παγίδα’ μου…
Μετά ξεχάστηκα για λίγη ώρα κάνοντας ζάπινγκ…

Ξανακοιτάω στην κουζίνα και τι να δω! Το δόλωμα στο κλουβί είχε εξαφανιστεί, το ποντίκι μπήκε, το έφαγε κι έφυγε!
Λες να έφαγε και να έφυγε έξω από το σπίτι;
Πάλι το ξύλο κάτω από το ψυγείο, πάλι το ποντίκι πετάγεται έξω!

Τα πήρα πολύ άσχημα!
Αισθανόμουν κορόιδο που έφαγε το δόλωμα χωρίς να το πιάσω… με πιάσανε τα αιμοβόρικα μου…
Άρχισε η μεγάλη καταδίωξη… αφού κάναμε 2-3 γύρους στην κουζίνα και αφού ανέβηκε στο νεροχύτη κι έσπασα ένα ποτήρι και το αγαπημένο μου φλιτζάνι, το ποντικάκι αποφάσισε πως δεν το παίρνει άλλο εδώ μέσα κι έφυγε έξω στην αυλή…

Με το θόρυβο ξύπνησε ο μπαμπάς και κατέβηκε κάτω, βλέπει τα γυαλιά και το κλουβί στο πάτωμα…
- τι γίνεται εδώ Λίτσα;
- τι να σου πω τώρα… προσπαθούσα να βάλω ένα ποντίκι στο κλουβί του πουλιού!
- α, καλά…! λέει ο μπαμπάς και την πέφτει στα brownies που είχαν κρυώσει και γίνανε τέλεια…

Sex και ποδόσφαιρο 2 ( πιο προσωπικό…)

Μερικοί άντρες ανακατεύουν το ποδόσφαιρο στην σεξουαλική τους ζωή ηθελημένα ή αθέλητα… όποτε κι οι γυναίκες τους βρίσκονται μπλεγμένες άσχετα αν είναι ποδοσφαιρόφιλες ή όχι…

παραδείγματα από προσωπικές μου εμπειρίες:

Α)
Τα είχα φτιάξει με τον Παντελή…
Πάνω στο σεξ, ο Παντελής, είχε την συνήθεια κάθε φορά που ‘τελείωνε’ να φωνάζει ‘γκοοοόλ’!!!
Θα είχε πλάκα αν δεν είχε το ελάττωμα να είναι ‘βιαστικός’…
Αυτός μεν ‘σκοράριζε’, εγώ δε εμένα στα κρύα του λουτρού!!
Του έκανα παράπονα… του εξήγησα την κατάσταση:
‘Παντελή’, του είπα, ‘πάψε να παίζεις μόνος και κάνε ομαδικό παιχνίδι… αυτό που νομίζεις για γκολ είναι απλώς αυτογκόλ…ή πετάς την μπάλα στην εξέδρα…’
Ο Παντελής ήταν φιλότιμος και η κατάσταση βελτιώθηκε… και γκοοόλ εξακολούθησε να φωνάζει και ‘σκοράραμε’ κι οι δυο…

Β)
Μια φίλη, Αεκτζού, είχε ένα γκόμενο Παναθηναϊκό…
Την έριχνε ο βαζελος στο κρεβάτι και της άρχιζε τα γνωστά:
‘τι σου κάνω χανουμάκι μου…;’ Και αλλά τέτοια…
1,2,3 φορές… αυτός συνέχιζε σίγουρος για τον εαυτό του…
‘τι σου κάνω χανουμάκι μου…;’
Δεν άντεξε άλλο η φίλη και του την είπε:
‘Τι να μου κανείς… προσπαθείς να με τρομοκρατήσεις με το μικρό πράσινο σκουληκάκι σου, μήπως και σου βρίσκεται τίποτα σε προβοσκίδα να δούμε καμιά άσπρη μέρα; ( έστω και πράσινη…)
Δεν ήταν αλήθεια, (για το μέγεθος του ‘σκουληκιού’) αλλά ο βάζελος σταμάτησε να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις…

Γ)
Όταν είχα γνωρίσει τον Μπάμπη το δωμάτιο του ήταν από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι κιτρινόμαυρο!
Εκτός από το ότι είχε αδειάσει την μπουτίκ της ΑΕΚ, το είχε γεμίσει και με πόστερ ομαδικά ή μεμονωμένων παιχτών.
Επειδή εγώ επηρεάζομαι από το περιβάλλον άρχισαν να μου συμβαίνουν διάφορα περίεργα:
Κάπου ανάμεσα σε σεξ, ύπνο και μισοξύπνιο, είχα την εντύπωση ότι ο Ντέμης και ο Ιβιτς με κοίταζαν με πονηρό βλέμμα, τι κοίταζαν δηλαδή… μάτι μας έπαιρναν κανονικά!!
Μια άλλη φορά είδα στον ύπνο μου πως συμμετείχα σε κιτρινόμαυρη παρτούζα!!
Το λέω στον Μπάμπη.
‘Μπάμπη, δεν ξέρω αν σ’ ενοχλεί, αλλά είδα όνειρο πως πάρθηκα μ’ όλη την 11αδα που έχεις κολλημένη εκεί στον τοίχο!!
Και όχι μόνο αυτό αλλά ο Ντέμης κι ο Ιβιτς, από τον άλλο τοίχο, με κοιτάζουν με άγριες διαθέσεις… θα γίνει καμιά άσχημη και θα βλέπω εφιάλτες πως με κυνηγάνε η Δέσποινα και η Πετρουλάκη να με ξεμαλλιάσουν!!’

Ο Μπάμπης έβαλε τα γέλια και τοριξε στην πλάκα… λίγες μέρες μέρα είχε κατεβάσει τις ‘σκανδαλιστικές’ φωτογραφίες….

Sex και ποδόσφαιρο…

Σίγουρα στο ποδόσφαιρο υπάρχει πολύ sex!
Τουλάχιστον στα λόγια…
Από πράξη … λίγο χλωμό το βλέπω… μάλλον ισχύει το ‘όπου ακούς πολλά κεράσια, βάστα μικρό καλάθι..’

Από τις αθλητικές εφημερίδες μέχρι τα γήπεδα ακούγονται και γράφονται διάφορα σεξουαλικά συνθήματα και υπονοούμενα…
Από το ‘πωπωπώ πωπωπώ τι τσιμπούκι ήταν αυτό!’ μέχρι το ‘είναι βαριά, είναι βαριά η πούτσα του τσολιά!’ … άσε τα σκληρά και οθωμανικά που γράφουν οι εφημερίδες…

Τα συνθήματα αυτά είναι αυστηρά «αρσενικά», περιλαμβάνουν όλες τις πιθανές στάσεις και φαντασιώσεις και φυσικά απευθύνονται στους αντίπαλους παίχτες, οπαδούς, διοίκηση και διαιτητές.
Επίσης άμεσα ενδιαφερόμενοι είναι και τα θηλυκά μέλη των οικογενειών των παραπάνω (μάνα, αδελφή, γυναίκα… καμιά τους δεν αφήνουν παραπονεμένη!)

Κάπου εδώ αρχίζει το μπέρδεμα για μια γυναίκα ποδοσφαιρόφιλη που συχνάζει στα γήπεδα …
Τι πρέπει δηλαδή να κάνει όταν οι οπαδοί της ομάδας της φωνάζουν πχ:
‘όσο νυχτώνει, η πούτσα μεγαλώνει!’

Η θέση της είναι κάπως περίεργη… τι να πει;
‘Καλά έχετε βολέψει τους αντίπαλους... Μήπως περισσεύει και κάτι για μένα ρε παιδιά;…’

Προσωπικά, δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να μου εφαρμόσουν μερικές από τις σεξουαλικές υποσχέσεις που δίνουν στους αντίπαλους!!

Γυναίκες και ποδόσφαιρο…

Δεν είναι και πολλές οι γυναίκες που πάνε στο γήπεδο.
Τελευταία, λίγο το Euro της Πορτογαλίας, λίγο κάτι ομορφάντρες τύπου Ζαγοράκη νομίζω πως έχουν γίνει πιο πολλές… όχι τόσο όσο στο μπάσκετ, εκεί πάνε περισσότερες… Μάλλον τους αρέσουν οι ψηλοί.
Εμένα όχι, παρά είναι ψηλοί και άχαροι… ωραίοι άντρες είναι οι βολεϊμπολίστες (και οι βολεϊμπολίστριες είναι πολύ ωραίες…)

Κάποιοι άντρες έχουν βρει τον μπελά τους για το ποδόσφαιρο όπως ο Μίλτος στην αρχή της σχέσης του με την Ρένα.
Σήμερα θα πάω στο γάμο του… Παντρεύονται μετά από 6 χρόνια σχέσης…
Ο Μίλτος πουλάει φρούτα στη λαϊκή αγορά. Πάνω από τον πάγκο του έχει κρεμασμένο ένα κασκόλ της ΑΕΚ.

Μου έλεγε πως μια φορά πήρε την Ρένα στο γήπεδο και μάλιστα στη σκεπαστή! Δεν ήξερε από γήπεδο κι έφριξε η κοπέλα… παραλίγο να τον χωρίσει…
Είδε τον ήρεμο Μίλτο να ξεσαλώνει και να σκαρφαλώνει στο σύρμα! άκουσε κι αυτά που ακούγονται στα γήπεδα, είδε και τις διάφορες μούρες, τρόμαξε και πήρε δρόμο …
‘Τι ξεφτίλες είστε εσείς’ του είπε… ‘αυτά κανείς εδώ που έρχεσαι;’
Ο Μίλτος παράτησε το ματς και την κυνήγαγε για να τα μπαλώσει…

Η Ρένα του έδωσε τελεσίγραφο:
‘Η το ποδόσφαιρο ή εγώ!’ Καψούρης ο Μίλτος, τι να κάνει… άφησε (για λίγο) την ΑΕΚ για χάρη της Ρένας!
Το τι κοροϊδία έφαγε από τους φίλους … έκανε υπομονή και άρχισε να ψήνει την Ρένα… με τον καιρό την έπεισε πως όλα είναι μια πλάκα και σιγά σιγά του επέτρεψε (!) να ξανάπαει γήπεδο… στο τέλος μάλιστα την κατάφερε να έρχεται κι αυτή που και που!
Βέβαια, όχι πια με τους οργανωμένους…

Πολύ γέλιο …

Στο μπλόγκ blog’n’roll διάβασα μια καλή ιστορία, δυο μέρες τώρα όποτε την σκέφτομαι με πιάνουν τα γέλια…
Ριχτε μια μάτια:
Μια αληθινή ιστορία!

Όσοι έχουν φάει στη μάπα φάσεις μέσα σε λεωφορεία θ΄ αναγνωρίσουν πρόσωπα και καταστάσεις…

Βία…; Ποια Βία..;

Μέρα ενάντια στην βία κατά των γυναικών ήταν χθες…

Δαρμένες όλου του κόσμου ενωθείτε…

Τα στατιστικά λένε ότι οι περισσότερες από τις κακοποιημένες γυναίκες βρίσκονται στα μεγάλα αστικά κέντρα (65-70%)
Αυτό τουλάχιστον λέει ο αριθμός των καταγγελιών.

Δηλαδή οι γυναίκες στις πόλεις τρώνε περισσότερο ξύλο από τις γυναίκες της επαρχίας;
Δεν ισχύει ο μύθος του άξεστου και αγροίκου χωριάταρου;

Γιατί όμως έχω την υποψία ότι και στην επαρχία πέφτει ανάλογη σφαλιάρα απλώς εκεί τα θύματα δεν τολμάνε να το καταγγείλουν;
Και ξυλοφορτωμένες είναι και κάνουν μόκο…;

Συγγνώμη κυρία πρόεδρε…

Χάλια βδομάδα
Με τσάκισε ο Ακράτητος… μπορεί να κέρδισε η ΑΕΚ αλλά εγώ κρεβατώθηκα. Από την Κυριακή με γυρόφερνε ένα κρύωμα, πάω γήπεδο με μακό κι ελαφρύ μπουφάν και πάρτην κάτω τη Λίτσα… χτύπησα ένα 39αρι πυρετό… δεύτερη φορά τον τελευταίο καιρό… δεν μου έχει ξανατύχει…

Πέμπτη πρωί δεν άντεξα άλλο την κλεισούρα, είχα να πάω και μάρτυρας σε δικαστήριο και πήγα.
Είχα περιέργεια, δεν έχω ξανάπαει σε δικαστήριο, ‘να δω καμιά καλή φάση να γελάσω’ σκέφτηκα…

Ειρηνοδικείο Ν. Ιωνίας…
Δικαστήριο μέσα σε εμπορικό κέντρο! Περνάς από βιτρίνες με ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρικά και βγαίνεις σε δικαστήριο…

Μπαίνω στην αίθουσα μαζί με την Βάσω (την δικηγόρο). Η Βάσω είχε τα νεύρα της, γαμοσταύριζε την επαγγελματική της ευσυνειδησία…
Είχε βγει το βράδυ και της είχε ‘κάτσει’ ένας σωστός γκόμενος σε μια παρέα, όμως πήγε 3 η ώρα και άφησε το ‘παιχνίδι’ στη μέση και πήγε για ύπνο για να μη κάνει μαλακίες στο δικαστήριο…

Καθόμαστε πρώτη σειρά για ν΄ ακούω, μπαίνει η δικαστίνα μαζί με μια άλλη (γραμματέας;)
‘Αρκουδοπελέκη ονομάζεται’ μου λέει η Βάσω δείχνοντας την δικαστίνα… νόμιζα πως είναι το παρατσούκλι της…
‘όχι, έτσι είναι τ΄ όνομα της!’
Δικαστίνα που την λένε Αρκουδοπελέκη!... σωστή!!
Έμοιαζε και με την Εύη Δρούτσα (αυτή του fame story, έτσι δεν την λένε;) ίδιο το μαλλί και το γυαλί …

Αρχίζουν να δικάζουν… απογοήτευση… τίποτα το ενδιαφέρον… όλο με ακάλυπτες επιταγές οι υποθέσεις… ‘ειρηνοδικείο είναι, τι περίμενες, κανένα φόνο;’ μου λέει η Βάσω… ατυχία, πολύ πλήξη, δεν άκουγα και καλά γιατί μαζευόντουσαν μπροστά στην έδρα και τα λέγανε μεταξύ τους…

Βγαίνω να πάρω ένα τσάι και ξαναμπαίνω στην αίθουσα, άνετη, κρατώντας το τσάι μου. Η Βάσω μου ρίχνει άγριο βλέμμα.
‘απαγορεύονται τα ποτά εδώ μέσα!’
Κάθομαι στη δεύτερη σειρά για να κρύβω το τσάι, χαζεύω γύρω…
Οι μισοί δικηγόροι είχαν διάφορα τικ, άλλος το μάτι, άλλος το στόμα, άλλος το χέρι… και κανένας της προκοπής… οι δικηγορίνες πιο εμφανίσιμες… οι μισές ήταν του στυλ ‘είμαι σκύλα και το δείχνω’ (και καλά τώρα …) το ακροατήριο όλο ταλαίπωρες φάτσες…

Ξεχνιέμαι και αράζω πίνοντας το τσαγάκι μου, με παίρνει χαμπάρι η Αρκουδοπελέκη!!
‘που νομίζετε πως βρισκόσαστε δεσποινίς;’
Η Βάσω με σκουντάει
‘ε…εγώ;’
‘ναι εσείς με τον καφέ! Καφενείο το κάναμε εδώ;’ αγριεύει η δικαστίνα… γυρίζουν όλοι και με κοιτάνε, γέλια…
‘πες συγγνώμη και φύγε’ μου ψιθυρίζει η Βάσω.
‘συγγνώμη κυρία πρόεδρε..’ λέω και την κάνω στα γρήγορα μη μου ρίξει κανένα πρόστιμο…

Τελικά η υπόθεση που ήμουν μάρτυρας πήρε αναβολή, τον Φεβρουάριο πάλι… η Βάσω ξαναρχίζει τα γαμοσταυριδια…
‘να το ήξερα πως θα αναβληθεί να μην παρατήσω τον γκόμενο χθες…’
Πιάνει το κινητό κι αρχίζει τα τηλέφωνα για να κανονίσει, και καλά, ‘τυχαία’ συνάντηση τον χθεσινό…

Όταν είχα μπλέξει τα μπούτια μου …

Κυριακή πρωί…
Συνήθως τα πρωινά της Κυριακής παίρνω την γιαγιά Ευαγγελία με το αναπηρικό καροτσάκι της και την πάω στην εκκλησία…
Πως τα φέρνει η ζωή… όταν ήμουν μικρή, κάθε Κυριακή, η γιαγιά με έσερνε στην εκκλησία, εγώ δεν γούσταρα, την κοπάναγα… μ’ έψαχνε… κλπ..κλπ… στο τέλος βαρέθηκε και μ’ άφησε ήσυχη…
Τώρα ήρθαν έτσι τα πράγματα που την πάω εγώ στην εκκλησία!
Ούτε τώρα γουστάρω την εκκλησία, αφήνω την γιαγιά και πετάγομαι για ένα καφέ σε κοντινή καφετέρια … όταν τελειώσει η εκκλησία, την παίρνω πίσω στο σπίτι και, συνήθως, της διαβάζω αποσπάσματα από τον κυριακάτικο Ριζοσπάστη…
Η γιαγιά είναι θεοσεβούμενη και κομουνίστρια !!
(φανατική και με τα δυο!)

Γενικά, στην οικογένεια μας, ανακατεύαμε τα ποδοσφαιρικά, τα πολιτικά και τα θρησκευτικά θέματα…

Αυτό ήταν η αιτία που μέχρι 5-6 χρονών είχα φάει μεγάλο μπέρδεμα, που πήρε καιρό να ξεχωρίσω τα τρία παραπάνω…

Να εξηγήσω:
Η γιαγιά είναι θεοσεβούμενη, κομουνίστρια και Αεκτζού.
Ο παππούς ήταν, μέχρι που πέθανε, ΚΚΕ και ΑΕΚ.
Ο πατέρας, στην αρχή ήταν Κνίτης και ροκάς, μετά έγινε, αναρχικός και ροκάς και τώρα είναι ΚΚΕ, ροκάς και ΑΕΚ. (ΑΕΚ ήταν πάντα..)
Η μάνα είναι απλώς συμπαθών ΚΚΕ και ΑΕΚ.
Μόνο ο αδελφός μου έγινε ΠΑΣΟΚ και βάζελος (σκέτη απελπισία αυτό το παιδί …)

Έτσι στο σπίτι υπήρχαν διάφορα σύμβολα, εικόνες και φωτογραφίες που με είχαν μπερδέψει πολύ…

Πχ:
Η γιαγιά έχει ένα εικονοστάσι όπου ανάμεσα σε καντήλια, αγίους, Χριστούς και Παναγίες έχει βάλει και τις φωτογραφίες του Βελουχιώτη, του Μπελογιάννη και του Τσέ!!
Έχει, δηλαδή, προσθέσει τους δικούς της αγίους ανάμεσα σ΄ αυτούς της εκκλησίας!
Ο παππούς, πάνω στον μπουφέ, είχε μαζέψει διάφορα αγαλματάκια και ανάγλυφα: μια προτομή του Λένιν, ένα αγαλματάκι ποδοσφαιριστή με την φανέλα της ΑΕΚ, δυο ανάγλυφα, ένα με τον δικέφαλο και ένα με το σφυροδρέπανο, κλπ… κλπ…

Κάπου εδώ άρχιζε το μπλέξιμο στα παιδικά μου μάτια…

Έβλεπα δίπλα-δίπλα το σφυροδρέπανο και τον δικέφαλο και νόμιζα πως ήταν το ίδιο πράγμα ή τουλάχιστον κάτι το πολύ κοντινό!
Επίσης, στην δισκοθήκη του μπαμπά γινόταν ένα άλλο αξιοπερίεργο που μ’ έκανε ν’ απορώ. Εκεί, κάπου ανάμεσα στους Led Zeppelin και τον Rory Gallagher, υπήρχαν δίσκοι που στο εξώφυλλο τους ήταν ο Βελουχιώτης και ο Τσέ! (αντάρτικα και λάτιν επαναστατικά τραγούδια)
Έλα όμως που ο Βελουχιώτης και ο Τσε βρισκόταν και ανάμεσα στους αγίους στο εικονοστάσι της γιαγιάς!
Έβγαζα λοιπόν το συμπέρασμα ότι εκτός από ροκ στάρς, ο Τσε και ο Βελουχιώτης, ήταν και άγιοι ή τουλάχιστον, άνθρωποι της εκκλησίας!
Κι, επειδή οι άγιοι και οι παπάδες ήταν μαλλιάδες και μουσάτοι, όπως οι περισσότεροι ρόκερς, κατέληξα πως και η εκκλησία έχει στενή σχέση με την ροκ μουσική!
Και όχι μόνο με το ροκ αλλά και το ποδόσφαιρο:
Πηγαίναμε συχνά στο γήπεδο της ΑΕΚ, στη Φιλαδέλφεια, δίπλα στο γήπεδο είναι η εκκλησία της Αγ Τριάδας, εκεί, λοιπόν, δίπλα στους δικέφαλους της ΑΕΚ, έβλεπα να έχουν σηκώσει τους βυζαντινούς δικέφαλους της εκκλησίας!!
Τι πιο απλό: η συγγένεια της ΑΕΚ με την εκκλησία ήταν κάτι παραπάνω από φανερή! Ή, νόμιζα, ότι η εκκλησίες ήταν κάτι σαν παραρτήματα της ΑΕΚ!!!
Κι αφού η ΑΕΚ, πάνω στον μπουφέ του παππού, ήταν μαζί με τα σφυροδρέπανα και τον Λένιν, άρα ΑΕΚ, εκκλησία και ΚΚΕ ήταν ένα και το αυτό!!

Μαλλιά κουβάρια… μύλος στο μυαλό μου… τράβηξα μεγάλο λούκι, μου πήρε καιρό ν’ αρχίσω να τα ξεχωρίζω ….

Γάμος με ...σφαλιάρες

Από την Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=68652768

«… Όλα ξεκίνησαν όταν ο παπάς είπε το γνωστό «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα……Η νύφη μια όμορφη κοπέλα περίπου 27 ετών, ακολουθώντας προφανώς τις προσταγές της μητέρας της, πάτησε -όπως το θέλει η παράδοση- με δύναμη το πόδι του γαμπρού, αλλά αντί για το χαμόγελό του εισέπραξε ένα δυνατό χαστούκι (!) που ακούστηκε σε όλη την εκκλησία.
….
Το μυστήριο του γάμου αμέσως διεκόπη, έκπληκτος και αμήχανος ο παπάς σταμάτησε τους ψαλμούς, η νύφη έβαλε τα κλάματα και αποχώρησε.
…..
Αλλά τελικά μετά την παρέμβαση των ψυχραιμότερων και τις εκκλήσεις του ιερέα, η νύφη επέστρεψε στην εκκλησία και το μυστήριο του γάμου συνεχίστηκε από το σημείο της σφαλιάρας και μετά ...»

Γιατί κοπέλα μου; Γιατί;
Καλά έκανες και την κοπάνησες μετά την σφαλιάρα…
Τι τόθελες και γύρναγες;
Δεν το βλέπεις; Το πράγμα βρωμάει…

Αν σε πλακώνει στις φάπες από την πρώτη μέρα του γάμου και μέσα στην εκκλησία, φαντάσου τι θα γίνει στη συνεχεία… έχει να πέσει πολύ ξύλο…

Πολύ την λυπάμαι την καημένη…

Λίτσα, κάτσε φρόνιμα…

Κάτι για την επέτειο του Πολυτεχνείου…
Λίγο πριν φύγω για την πορεία…
Με τα δημοτικά τραγούδια δεν τα πάω καλά αλλά αυτό μου αρέσει πολύ.

Το αντιγράφω εδώ μαζί με την ‘μετάφραση’ του

«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης,
Για ν’ αποχτήσεις πρόβατα, ζευγάρια και γελάδες,
Χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν.

Μάνα μου, εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης,
Να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν,
Και να ΄μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γεροντους

Φέρε μου τ’ αλαφρό σπαθί και το βαριό τουφέκι,
Να πεταχτώ σαν το πουλί ψηλά στα κορφοβούνια …»

ΝΑ ΚΑΙ Η ‘ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ’, ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΕΓΩ…

«Λίτσα, κάτσε φρόνιμα και γράφε εις το blog σου,
Κοίτα τη δουλίτσα σου και κάνε το κορόιδο,
Πάρε τ’ αγόρι σου αγκαλιά και καν’ του και παιδάκια,

Μάνα μου, εγώ δεν κάθομαι σαν κότα εις τ’ αυγά μου,
Να σκύβω μπρος στ’ αφεντικά και πίπες να τους παίρνω,

Παίρνω το κράνος τ΄ αλαφρύ και το βαρύ λοστάρι,
Με την μολότοφ την καυτή, θα ξεχυθώ στους δρόμους,
Φωτιά να βάλω στα δεσμά, μπουρλότο στους κανόνες…»

….
Αφιερωμένο σ’ όλα τ΄ «άταχτα» παιδιά που δεν κάθονται «φρόνιμα».

Ουπςςςς, την πάτησα…

Γαμώτο…
Α, ρε πατέρα τι μου κανείς…

Είχα γράψει, πριν μερικές μέρες, το ποστ ‘Νόστιμες Στάχτες’ (http://litsak.blogspot.com/2005/11/blog-post_10.html)

Αλλά ο George (Your Man) ανακάλυψε πως ήταν Urban Legend! Μούφα δηλαδή…! (http://www.snopes.com/horrors/cannibal/cremains.htm)

Δείχνω το σάιτ με τον Urban Legend στον μπαμπά:
- ρε πατέρα, του λέω, εσύ δούλευες εμένα ή ο Χρηστάκης σου έλεγε παραμύθια;
Άφωνος ο μπαμπάς, μετά βάζει τα γέλια
-ρε τον παλιογερο… άσε που σχεδόν είμαι σίγουρος ότι το είχα δει δημοσιευμένο σε κάποιο από τα έντυπα του…

Όπως λένε…
Μάλλον παραήταν καλό για να είναι αληθινό…

Με τρώει ο κώλος μου…

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με τρώει o κώλος μου για φασαρία…
Την πορεία του Πολυτεχνείου εννοώ …
Από 0 χρονών με κουβαλάγανε στην πορεία του Πολυτεχνείου, πάντα με το μπλοκ του ΚΚΕ…
Ήμουν στην τρίτη γυμνάσιου όταν δεν άντεξα άλλο την πολύ ‘νομιμοφροσύνη’, την κοπάνησα και πήγα με τα ‘κωλόπαιδα’ τους ‘αλήτες’ τους ‘γνωστούς-άγνωστους’ τους ‘αναρχοτετοιους..’ ή όπως στο καλό τους λένε τα διάφορα ‘ξεφτέρια’ της δημοσιογραφίας (μη χέσω…)
Μέχρι και στη Γένοβα ήθελα να πάω τότε αλλά, φυσικά, δεν μ’ αφήσανε…
Έπεσε και μουρμούρα από την οικογένεια αλλά δεν τους έπαιρνε… (κι ο μπαμπάς στα νιάτα του με τους αναρχικούς πήγαινε, μετά ‘νοικοκυρεύτηκε’ και γύρισε στη αγκαλιά του ΚΚΕ!)
Πέρυσι και πρόπερσι είχα ‘φρονιμέψει’ και ξαναπήγα με το ΚΚΕ.

Φέτος όμως όχι!
Φέτος τα έχω πάρει γενικώς … πέφτει πολύ δούλεμα… έχω ‘φορτώσει’ πολύ…

Μεθαυρίο θα πάρω το κράνος μου και θα πάω πάλι με τους ‘άτακτους’, τα ‘κακά παιδιά’, τους ‘αλήτες’.

Δεν περιμένω να γίνουν και σπουδαία πράγματα αλλά κάτι να κουνηθεί ρε γαμώτο…
Όχι τίποτ' άλλο… να μην νομίζουν ότι όλοι έχουμε κατεβάσει αδιαμαρτύρητα τα σώβρακα στη νέα τάξη και χάφτουμε τα παραμύθια τους…

Ο τελευταίος μεγάλος έρωτας…

Φίλη μου η Μαρινα έχει ένα ελάττωμα: (ή προσόν – όπως το πάρει κανείς-…)
Όταν ερωτεύεται νομίζει ότι βρήκε τον μεγάλο έρωτα, τον άνδρα που θα περάσουν μαζί την υπόλοιπη ζωή…
Το πιστεύει στ’ αλήθεια…
Με κάθε καινούργιο γκόμενο ‘ψήνεται’ από μόνη της..
Και αυτό το παθαίνει σχετικά συχνά, τρίτη φορά για φέτος!

Όταν την γνώρισα τα είχε με τον Σταύρο, μετά εμφανίστηκε ο Μάνθος με τη Μπεμβέ, ( έχω γράψει σχετικά), μετά ο Φώτης ο μηχανόβιος…
(τα κρύα είχαν φύγει και ήθελε το κορίτσι να παίρνει τον αέρα της πάνω στη μηχανή…)

Πριν 2 βδομάδες με πλησίασε εμπιστευτικά…
‘Είμαι πολύ ερωτευμένη’ μου είπε με ξελιγωμένο ύφος
‘ο Θανάσης…’
Την σκέφτηκα την κακία μου αλλά κρατήθηκα και δεν την είπα …
(έπιασαν πάλι τα κρύα, παράτησε τον μηχανόβιο και βρήκε κάποιον με όχημα κλειστού τύπου!)
Λάθος! Η Μαρινα είναι απρόβλεπτη, ο Θανάσης, όχι αυτοκίνητο αλλά ούτε ποδήλατο δεν έχει… δηλαδή είχε αλλά το πούλησε για να ξεχρεώσει μερικά από τα χρέη του…
Τον ‘κυκλοφορεί’ η Μαρινα… τον φορτώνει πίσω στο παπί της και πάνε….

Ο Θανάσης συστήνεται ως ‘αποτυχημένος επιχειρηματίας’, έτσι λέει και σκάει στα γέλια…
Το μεγαλύτερο προσόν του είναι το χιούμορ του και ειδικά όταν μιλάει για το εαυτό του…
Όπως λέει κι ίδιος: ‘είμαι σκέτη καταστροφή!... Από το 1999 έχω πάρει την κάτω βόλτα κι ακόμα να πιάσω πάτο …!’
‘… τότε με το χρηματιστήριο… από τότε δεν έχω ορθοποδήσει… λένε πως ο κάθε κύκλος στη ζωή κρατάει 7 χρόνια, τώρα είμαι στον 5ο χρόνο χασούρας, 2 χρόνια ν’ αντέξω ακόμα και θα πάρω τα πάνω μου…’

Τελευταίο του ‘κατόρθωμα’ ήταν ένα αποτυχημένο μπαρ στην Κρήτη…
Τώρα τα έχει μαζέψει και γύρισε στο σπίτι της μαμάς του, και είναι έτοιμος για νέες εξορμήσεις…
Απ’ ότι κατάλαβα ο Θανάσης έχει την ικανότητα να βρίσκει διαφόρους και να τους πείθει να επενδύουν στις ιδέες του και να χάνουν τα λεφτά τους…
Επόμενος στόχος του είναι ν’ ανοίξει Video Club…

Ακόμα και με τις τράπεζες λέει πως τα καταφέρνει.. (έτσι λέει…)

‘ Πάω και βρίσκω τον διευθυντή της τράπεζας, λέει ο Θανάσης… και του λέω: ξέρετε τι γκαντέμης είμαι! κι εγώ ξέρω τι παλιοκλέφτες είστε εσείς! μπορούμε να συνεννοηθούμε ε;… Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα βρούμε έτσι…;

Νόστιμες στάχτες…

Καθαρίζαμε το τζάκι και ο πατέρας μου θυμήθηκε μια ιστορία που είχε ακούσει από τον Λεωνίδα Χρηστάκη την εποχή που ήταν τακτικός θαμώνας της πλατείας Εξαρχείων κάπου στη δεκαετία ΄70 αρχές ΄80…
Την γράφω εδώ όπως την άκουσα. Ο μπαμπάς δεν έχει καμιά αμφιβολία πως είναι αληθινή!

…Κάπου στην αρχή της δεκαετίας το ΄50, η ζωή ήταν πολύ δύσκολη.
Μια αθηναϊκή οικογένεια είχε συγγενείς στις ΗΠΑ, αρκετά συχνά οι συγγενείς από την Αμερική έστελναν ‘βοήθεια’ στους δικούς τους στην Αθήνα.
Η ‘βοήθεια’ ερχόταν σε χάρτινες κούτες και ήταν κυρίως τρόφιμα και μερικές φορές ρούχα.
Τα πακέτα γινόταν δεκτά με μεγάλο ενθουσιασμό από τους πεινασμένους αθηναίους, πέφτανε πάνω τους και τα τσακίζανε…

Σε ένα από αυτά τα πακέτα είχε και ένα τσίγκινο κουτί με μια γκρίζα σκόνη, προφανώς στάχτη για μαγειρική…
Η μαμά, και μαγείρισσα, της οικογένειας ενθουσιάστηκε γιατί υπέθεσε πως η αμερικάνικη στάχτη θα ήταν κατά πολύ ανώτερη από την ταπεινή ελληνική στάχτη…

Και πραγματικά, η αμερικάνικη στάχτη έκανε θαύματα στη μαγειρική!
Τα κουλουράκια γίνανε καταπληκτικά… η μουσταλευριά φανταστική κλπ… κλπ… σε μια βδομάδα η στάχτη είχε σχεδόν καταναλωθεί…
Όλη η οικογένεια παραδέχτηκε πως ό,τι φτιάχτηκε μ΄ αυτή την στάχτη ήταν ανεπανάληπτο!
Ετοιμαζόντουσαν να γράψουν στους αμερικάνους συγγενείς για να τους στείλουν κι άλλη απ’ αυτήν…
Δεν πρόλαβαν…

Ένα γράμμα ήρθε από τους συγγενείς από ΗΠΑ με κάποιες διευκρινήσεις σχετικά με την στάχτη… μεταξύ των άλλων έγραφε περίπου τα εξής:

«… ξεχάσαμε να σας πούμε πως στο τελευταίο πακέτο που σας στείλαμε υπήρχε κι ένα κουτί με στάχτη.
Ήταν η στάχτη του θείου Σωκράτη!
Μετά τον θάνατο του, τον αποτεφρώσαμε και σας στείλαμε την στάχτη του για να ταφεί στο χωριό όπως ο ίδιος επιθυμούσε…!!!»

Δυστυχώς ο θείος Σωκράτης είχε ήδη φαγωθεί…

Οι αδιόριστες …

Καθόμαστε με την Μαρινα στο φλοκαφέ στη Φιλαδέλφεια περιμένοντας τ’ αγόρια μας …
Μαζί μ’ αυτούς που πουλάγανε διάφορα (σι ντι, λουλούδια κλπ…) έρχεται και μία κοπέλα που πούλαγε ένα έντυπο.
- Είμαστε αδιόριστοι νηπιαγωγοί… είπε.
Δεν πήραμε, μόλις έφυγε, η Μαρινα απόρησε.

- Τι πάει να πει αδιόριστος νηπιαγωγός; Κάποιες ειδικότητες πρέπει σώνει και καλά να διορίζονται;
- Ίσως, είπα, αλλιώς εμείς τι είμαστε; Αδιόριστες πωλήτριες;

Το άκουσε κι η σερβιτόρα που εκείνη την στιγμή μας έφερνε τους καφέδες και μου λέει:
- ναι … κι εγώ είμαι αδιόριστη σερβιτόρα!
Έφυγε γελώντας…

Πλαστικές τραγωδίες!

Δεν έχω πιστωτική κάρτα ούτε κι έχω σκοπό ν΄ αποχτήσω, προς το παρόν αντιστέκομαι, (προς το παρόν…)
Μόνο από αυτά που έχω δει στο μαγαζί θα μου έφταναν να σιχαθώ τις πιστωτικές κάρτες.
Έχω ένα θείο που δουλεύει 20 χρόνια σε τράπεζα και ποτέ του δεν έχει χρησιμοποιήσει πιστωτική κάρτα, ‘η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας!’ έτσι τις λέει…
Ξέρω πως πολλοί τις χρησιμοποιούν από ανάγκη, για να πάρουν τα’ απολύτως αναγκαία, γαμημένη φτώχεια… πούστη καπιταλισμέ… όπου συμβαίνει οι πιο φτωχοί ν’ αγοράζουν τα ίδια πιο ακριβά!!
Κι αυτό εξ αιτίας των πιστωτικών καρτών.
Δεν θ’ αναλύσω εδώ το πως και το γιατί… μάλλον το ξέρετε…


Κάθε βδομάδα συμβαίνουν και μερικά ευτράπελα με τις πιστωτικές κάρτες, τα περισσότερα είναι με ‘τελειωμένες’ κάρτες…
Να κάποια πρόσφατα:

1.
Το Σάββατο πρωί (αυτό που μας πέρασε)
Έρχεται στο μαγαζί η Τ., τακτική πελάτισσα, κατεβάζει τα μισά ράφια και πάει ταμείο.
Βγάζει κάρτα, τίποτα… δεν χωράει τα ψώνια της, βγάζει και δεύτερη και τρίτη πιστωτική! Το ίδιο… όλες στο κόκκινο!
Ύφος απόγνωσης από τη Τ… ‘ δεν καταλαβαίνω… πρώτη φορά…’
(ναι, καλά σε πιστεύουμε…)
Απελπισία η Τ… ‘τι θα κάνω τώρα;’
(- τι θες να κάνεις κυρα μου; Κάνε και λίγο κράτει… άλλη φορά… σήμερα δεν είχες τύχη…)
Απαρηγόρητη η Τ. ‘έχω να πάω σε γάμο…’
(και θα ντυνότανε με 1 φόρεμα κι από πάνω 3 μπλούζες και μια φούστα που ήθελε να πάρει; = 510 €)
Αρχίζει ν’ αφαιρεί, από τα 510 είχε μόνο 80…
Η Τ. είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα…
Επεμβαίνει το αφεντικό, η Τζένη.
Τι κάνει ο καλός έμπορας σ’ αυτές τις περιπτώσεις;
Βάζει φέσι φυσικά… (μετά από παζάρια η Τ άφησε τα μισά ρούχα…)
Η Τ. δίνει 80€, η Τζένη γράφει στο τεφτέρι αλλά 180 και είναι όλοι ευχαριστημένοι…

2.
Σάββατο βράδυ (ίδια μέρα)
Πάω με τον πατέρα στού Σκλαβενίτη για ψώνια. Συνήθως δεν πάω, Σάββατο στού Σκλαβενίτη (στη Χαλκηδόνα) γίνεται το έλα να δεις…
ότι χειρότερο…παίζουν συγκρουόμενα με τα καρότσια, εκεί να δεις μποτιλιάρισμα… χιλιάδες κόσμος ψωνίζει απελπισμένος, λες και θα πεθάνουν από πεινά αν δεν γεμίσουν δυο καρότσια ο καθένας…
Περιμένουμε στην σειρά σε ένα από τα 30 τόσα ταμεία..
Μπροστά μας μια ταλαίπωρη γυναίκα, τίγκα το καρότσι της και ένα παιδί πάνω το καρότσι… το παιδί, 2-3 χρονών, έχει αρχίσει να μασουλάει διάφορες αηδίες που ψωνίσανε…
Η ταλαίπωρη βγάζει πιστωτική κάρτα, ένα υπάλληλος την πάει στο μηχάνημα πίσω από μια κολώνα…
Η κάρτα αρνείται να πληρώσει το περιεχόμενο του ξέχειλου καροτσιού.
Ο υπάλληλος ευγενικός, χαμόγελο, ‘…η καρτούλα σας δεν…’
Η, μέχρι τώρα, ταλαίπωρη μεταμορφώνεται σε αγριεμένη τίγρη!
Βγάζει το κινητό της και αρχίζει να βρίζει κάποιον (μάλλον τον σύζυγο!)
- ρε μαλάκα, αρχίδι, άντρας είσαι εσύ;
- πως μ’ άφησες έτσι ρε!
- δεν ντρέπεσαι ρε… δεν με καλύπτεις ρε ανίκανε;
- δεν πλήρωσες την κάρτα ρε άχρηστε, και με στέλνεις να γίνομαι ρεζίλι!
- τι τα φοράς τα παντελόνια ρε…
- τσακίσου ρε μαλάκα να έρθεις να πληρώσεις τα ψώνια!! Και γρήγορα…

Ήθελα να κάτσω να δω την συνεχεία, όταν θα ερχόταν ο άλλος…
Ο πατέρας με τράβηξε να φύγουμε, δεν αντέχει, λέει, να βλέπει την κατάντια του ανθρωπίνου είδους…


3.
Δευτέρα πρωί (χθες) στο μαγαζί.
Μια πελάτισσα, η Χ, πάει με τα ψώνια στο ταμείο, βγάζει την πιστωτική… πάπαλα η κάρτα…άδεια… τελειωμένη…
Η Τζένη διακριτική, ‘δυστυχώς…’
Η Χ. όμως εκνευρίζεται, τα παίρνει άσχημα, ζητάει και τα ρέστα!!
Θεωρεί ότι την πρόσβαλε… κάνει λες και όλη της η ζωή και η υπόληψη εξαρτιότανε από την χωρητικότητα της κάρτα της!
Βάζει την Τζένη να ξαναπεράσει από το μηχάνημα την κάρτα 4 φορές!
Η κάρτα αρνείται να χωρέσει τίποτα άλλο..
Η Χ τα ρίχνει στη Τζένη ‘… και πια είσαι εσύ που θα μου πεις… ξέρεις ποια είμαι εγώ…’ και αλλά τέτοια παρόμοια…
Η Τζένη προσπαθεί να την ηρεμήσει, όμως η Χ αρχίζει, με την τσάντα της, να κοπανάει το μηχάνημα για τις κάρτες! Σαν να θέλει να το τιμωρήσει!
Η Τζένη πάει να γλιτώσει το μηχάνημα και τρώει 2 τσαντιές αδέσποτες!
Η Χ τελικά αποχωρεί μεγαλοπρεπώς από το μαγαζί πετώντας ένα ‘Σα δεν ντρεπόσαστε…’!!

Πλαστικές τραγωδίες…

ΦΩΤΙΑΑΑ!!

Από την Ελευθεροτυπία: (http://www.enet.gr/online/online_text?c=111&id=93547888)
«…Πολιτική κρίση έχει ξεσπάσει στη Γαλλία μετά τις ταραχές που ξέσπασαν σε φτωχές συνοικίες στα παρισινά περίχωρα.
Η κυβέρνηση φαίνεται ανίσχυρη να θέσει τέλος σε μια άνευ προηγουμένου ανάφλεξη βίας σε υποβαθμισμένες φτωχές περιοχές, όπου ζουν πολλές οικογένειες μεταναστών από τη βόρεια Αφρική.
Οι εκκλήσεις για κατευνασμό των πνευμάτων από τον πρόεδρο Σιράκ και οι προσπάθειες για επαναφορά της τάξης με τη βοήθεια τοπικών παραγόντων, εκπαιδευτών και μεσολαβητών έπεσαν στο κενό.
Για έβδομη νύχτα σημειώθηκε κλιμάκωση των επεισοδίων και εξάπλωσή τους σε εννέα συνοικίες στην περιφέρεια Παρισιού…»

Άντε, και στα δικά μας…

Bio 3 (ή κάπως έτσι…)

Την ακούω ξανά και ξανά αυτή τη διαφήμιση του ‘bio 3’ ή όπως αλλιώς το λένε …
Ακούγεται μια γυναίκα, πτώμα στην κούραση που ούτε το τηλέφωνο δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει γιατί δουλεύει, ψωνίζει, μαγειρεύει και διαβάζει τα παιδιά της…
‘αισθάνομαι πολύ κουρασμένη…’ καταλήγει το θύμα…

Μάλλον πολύ μαλάκας πρέπει να αισθάνεται με τόσα που την βάζουν να κάνει και μάλλον ξέχασε να μας πει ότι μετά απ’ ολ’ αυτά πρέπει να ‘κάτσει’ και του άντρα της…

Μετά όμως χαπακώνεται με το bio3 και γίνεται περδίκι, ‘ποτέ δεν ήμουν καλύτερα’ τσιρίζει το θύμα…

Ναι, κύριες και κύριοι … ναι μεν δεν βρέθηκε κανένας χριστιανός να την ελαφρύνει από τις υποχρεώσεις της αλλά βρέθηκε το χαπάκι (βιταμίνες) για να μπορεί να υποφέρει ολ’ αυτά που της φορτώσανε.

Εκείνο το χαπάκι για την θεραπεία της μαλακίας αργεί ακόμα να βγει;

Τι κάνει ο άνθρωπος για λίγο καλό sex…

Σήμερα, μετά την δουλειά, κάτσαμε για ένα καφέ με την φίλη μου την Μαρινα που δουλεύει σε μαγαζί με εσώρουχα παραδίπλα.
(έχω ξαναγράψει γι αυτήν στο ποστ ‘Και οι πωλήτριες κρυώνουν'. http://litsak.blogspot.com/2005/10/blog-post_04.html )
Όσοι δουλεύουν σε εσώρουχα μάλλον έχουν αρκετά πικάντικα ν’ αφηγηθούν.

Σήμερα έμαθα για τα ‘παθήματα’ της Χριστίνας, μιας 30αρας δικηγόρου τακτικής πελάτισσας στο μαγαζί της Μαρίνας.
Μέχρι πριν από δυο μήνες ψώνιζε αραιά και που από το μαγαζί.
Τους τελευταίους 2 μήνες έρχεται κάθε βδομάδα και αγοράζει μεγάλες ποσότητες από κιλότες, σουτιέν, φανελάκια και άλλα αξεσουάρ.
Πάντα παίρνει από τα πιο φτηνά χωρίς να νοιάζεται και πολύ για σχέδια και χρώματα.
Την περασμένη βδομάδα πήρε 10 καλτσόν και σήμερα άλλα 10! (μαζί με τα άλλα συνηθισμένα που αγοράζει…)

Στην αρχή η Μαρινα σκέφτηκε πως τα φοράει μια φορά και τα πετάει, σήμερα της έπιασε κουβέντα και η Χριστίνα της αποκάλυψε πως ολ΄ αυτά που αγοράζει τα χρησιμοποιεί για σεξουαλικά βοηθήματα!!!

Εδώ και λίγο καιρό τα έχει φτιάξει με τον Αλέκο, ωραίο παιδί, με χιούμορ, όλα καλά... εκτός από ένα σημείο:
Ο Αλέκος δεν μπορεί να κάνει έρωτα αν προηγουμένως δεν σκίσει τα εσώρουχα της Χριστίνας!!
Με το που ακούει τον ήχο του σκισίματος ο Αλέκος ‘φτιάχνεται’ αμέσως!
Δεν τα σκίζει και τα βγάζει από τη Χριστίνα αλλά θέλει να της κάνει έρωτα ενώ αυτή φοράει τα κουρελιασμένα εσώρουχα!!

Μερικές φορές που προσπάθησαν να κάνουν έρωτα χωρίς σκίσιμο, το πουλάκι του Αλέκου αρνήθηκε να κελαηδήσει!!

Τι να κάνει κι η Χριστίνα κάθεται και της τα σκίζει, δεν φαίνεται άλλωστε να την ενοχλεί αφού έχει σαν αποτέλεσμα οι επιδόσεις του Αλέκου να είναι πολύ ικανοποιητικές!
Έτσι ο Αλέκος πληρώνει στην Χριστίνα ‘επίδομα εσωρούχων για σκίσιμο’! Αυτή αγοράζει και αυτός σκίζει
– αφού πληρώνει, ας σκίζει ότι θέλει… λέει η Χριστίνα!

Αλλά και την Χριστίνα δεν την άφησε ανεπηρέαστη αυτή η κατάσταση, μόλις ακούει σκίσιμο νιώθει μια ‘φούντωση’ να της έρχεται…

Μια ιστορία για γέλια ή για κλάματα;

ΡΕ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;

Τα έχω πάρει με το ΕΣΡ…
Ε, όχι… Θέλουν να κλείσουν τον ραδιοσταθμό BEST εξ αιτίας των εκπομπών του Γρ. Ψαριανού;
(από τον http://nickthecreek.blogspot.com )
Ξού ρε κοπρίτες!
Είμαι φανατική ακροάτρια του Ψαριανού, έχω δώσει μάχη στο μαγαζί που δουλεύω ν’ ακούμε BEST 12-2 το μεσημέρι…
Τον γουστάρω πολύ, μ΄ αρέσει όταν ‘τα χώνει’… ακόμα κι όταν λέει μαλακίες…
Είναι και Αεκτζής…
Πως το είπανε; ‘συνεχόμενη χαμηλή ποιοτική στάθμη προγραμμάτων μετά από σειρά χυδαίων εκφράσεων…’
Χα χα χα χα ….
Ναι ρε, να το βουλώσει ο Ψαριανός και να μείνουν να κάνουν εκπομπές κάτι χαζοβιόλες που χύνουν (και καλά…) πίσω από τα μικρόφωνα ή κάτι μαλακοκαύληδες που τσιρίζουν όλη μέρα μες την καλή χαρά από τα ληγμένα που τους ταΐζουν…
Σύντομο ανέκδοτο:
Το ΕΣΡ είναι μια ανεξάρτητη αρχή!
Χα χα χα χα ….
Ουστ…
Άντε και νευρίασα παλι βραδιάτικα…