Νόστιμες στάχτες…

Καθαρίζαμε το τζάκι και ο πατέρας μου θυμήθηκε μια ιστορία που είχε ακούσει από τον Λεωνίδα Χρηστάκη την εποχή που ήταν τακτικός θαμώνας της πλατείας Εξαρχείων κάπου στη δεκαετία ΄70 αρχές ΄80…
Την γράφω εδώ όπως την άκουσα. Ο μπαμπάς δεν έχει καμιά αμφιβολία πως είναι αληθινή!

…Κάπου στην αρχή της δεκαετίας το ΄50, η ζωή ήταν πολύ δύσκολη.
Μια αθηναϊκή οικογένεια είχε συγγενείς στις ΗΠΑ, αρκετά συχνά οι συγγενείς από την Αμερική έστελναν ‘βοήθεια’ στους δικούς τους στην Αθήνα.
Η ‘βοήθεια’ ερχόταν σε χάρτινες κούτες και ήταν κυρίως τρόφιμα και μερικές φορές ρούχα.
Τα πακέτα γινόταν δεκτά με μεγάλο ενθουσιασμό από τους πεινασμένους αθηναίους, πέφτανε πάνω τους και τα τσακίζανε…

Σε ένα από αυτά τα πακέτα είχε και ένα τσίγκινο κουτί με μια γκρίζα σκόνη, προφανώς στάχτη για μαγειρική…
Η μαμά, και μαγείρισσα, της οικογένειας ενθουσιάστηκε γιατί υπέθεσε πως η αμερικάνικη στάχτη θα ήταν κατά πολύ ανώτερη από την ταπεινή ελληνική στάχτη…

Και πραγματικά, η αμερικάνικη στάχτη έκανε θαύματα στη μαγειρική!
Τα κουλουράκια γίνανε καταπληκτικά… η μουσταλευριά φανταστική κλπ… κλπ… σε μια βδομάδα η στάχτη είχε σχεδόν καταναλωθεί…
Όλη η οικογένεια παραδέχτηκε πως ό,τι φτιάχτηκε μ΄ αυτή την στάχτη ήταν ανεπανάληπτο!
Ετοιμαζόντουσαν να γράψουν στους αμερικάνους συγγενείς για να τους στείλουν κι άλλη απ’ αυτήν…
Δεν πρόλαβαν…

Ένα γράμμα ήρθε από τους συγγενείς από ΗΠΑ με κάποιες διευκρινήσεις σχετικά με την στάχτη… μεταξύ των άλλων έγραφε περίπου τα εξής:

«… ξεχάσαμε να σας πούμε πως στο τελευταίο πακέτο που σας στείλαμε υπήρχε κι ένα κουτί με στάχτη.
Ήταν η στάχτη του θείου Σωκράτη!
Μετά τον θάνατο του, τον αποτεφρώσαμε και σας στείλαμε την στάχτη του για να ταφεί στο χωριό όπως ο ίδιος επιθυμούσε…!!!»

Δυστυχώς ο θείος Σωκράτης είχε ήδη φαγωθεί…