Διάβασα, από τον kouk (
http://palavomares.blogspot.com/2005/08/cats-rule.html ) την ιστορία της γάτας του της Ευτέρπης και έκατσα να γράψω ότι θυμάμαι από τον αγαπημένο μου γάτο τον Τίγρη που πέθανε τον Ιούλιο σε ηλικία 14 χρονών περίπου, αλλά και γενικά για τις γάτες στη ζωή μου.
Τα τελευταία 50 χρόνια, και βάλε…, υπάρχουν πάντα 2-3 γάτες στο σπίτι μας, χώρια οι ‘περαστικες’, είναι η αδυναμία της γιαγιάς Ευαγγελίας.
Τον Τίγρη τον θάψαμε στην πίσω αυλή, είναι η 5η γάτα που θάβουμε εκεί. Μια γωνία την έχουμε κάνει γατονεκροταφείο! Στο γωνία αυτή φυτρώνουν νυχτολούλουδα που μοσχοβολάνε τα καλοκαιρινά βράδια.
Η πρώτη γάτα που θάψαμε εκεί ήταν η ΄Μπουμπού’, η μάνα του Τίγρη. Ήμουν 10-11 χρονών, μέχρι τότε, οποία γάτα πέθαινε, την πηγαίναμε στο πάρκο δίπλα, ανοίγαμε μια τρύπα και την χώναμε μέσα…
Την Μπουμπού την αγαπούσα και απαίτησα να ταφεί στην αυλή, δεν θέλανε, έγινε φασαρία, έριξα πολύ κλάμα … έβαλα την γάτα σε μια σακούλα και την έκρυψα στην ντουλάπα, χωρίς να τους λέω που είναι! Και, για να μην άρχισε να βρωμάει, και με την αποφασιστική ψήφο της γιαγιάς, η οικογένεια υποχώρησε και την θάψαμε στην πίσω αυλή.
Ακολούθησαν άλλες 4 γάτες (η Κούαξ, η Τσουτσού, ο Μπίλυ και τελευταίος ο Τίγρης). Υποθέτω πως όλες έχουν γίνει λίπασμα για τα νυχτολούλουδα.
Πήγαινα στην 1η δημοτικού όταν η Μπουμπού γέννησε 5 γατάκια (γεννούσε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο).
Πάντα είχαμε πρόβλημα τι να κάνουμε τα γατάκια που γεννούσαν.
Δίναμε σε γνωστούς, βάζαμε αγγελίες, παίρνανε τηλέφωνο διάφορα ψώνια και ρωτάγανε αν είναι γάτες ράτσας… ένας θείος είπε να τους λέμε πως είναι ράτσας keramidogatus agioanargyrus!
Είχε πλάκα αυτό… δεν καταλαβαίνανε τι ήταν και μερικοί ερχόντουσαν να δούνε καμιά σπάνια ράτσα !!
Μόλις μεγάλωσαν λίγο τα 5 γατάκια της Μπουμπούς τα έβαλα σε μια κούτα και τα πήγα να τα δώσω στους συμμαθητές μου.
Είχαν προηγηθεί συνεννοήσεις με την δασκάλα και τους γονείς 5 παιδιών που θέλανε γάτα.
Τα 4 τα πήρανε, το 5ο δεν το ήθελε κάνεις! Ήταν ο Τίγρης!
Είχε ένα πρόβλημα, η ουρά του ήταν ελαττωματική, εκτός από πιο κοντή από τ΄ αλλά, ήταν και στραβή, η άκρη της σχημάτιζε ένα Γ !
Έτσι έμεινε στο σπίτι ο Τίγρης για 14 χρόνια και, όπως θυμόταν η γιαγιά, καμιά άλλη γάτα δεν είχε μείνει τόσο πολύ!
Ήταν η πρώτη γάτα που μου έσπασε τον τσαμπουκά!
Να εξηγήσω: οι γάτες ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι…
Πρέπει, όσο ήμουν μικρή, να τις ταλαιπώρησα πολύ!
Προσπαθούσα να τις εκπαιδεύσω να κάνουνε διάφορα ακροβατικά, φυσικά απέτυχα. Αργότερα άκουσα κάποιον να λέει πως ποτέ καμιά γάτα δεν κατάφεραν να την εκπαιδεύσουνε για το τσίρκο, αντίθετα με το σκύλο και άλλα ζώα!
Τους έκανα κι αλλά βασανιστήρια, όπως, νομίζω, τα περισσότερα παιδιά.
Τους τράβαγα τις ουρές, τ΄ αυτιά, τους έριχνα ξαφνικά νερό εκεί που καθόντουσαν και λιάζονταν, μια μάλιστα την είχα πιάσει από την ουρά και την γύριζα γύρω – γύρω!
Μετά απ΄ αυτά οι γάτες με αποφεύγανε όσο μπορούσαν.
Το πρωί, μόλις ξύπναγα κι έβγαινα από το δωμάτιο μου, έπεφτε συναγερμός στις γάτες.
Άλλη έφευγε από το παράθυρο, άλλη τρύπωνε κάτω από τον καναπέ, μια φορά, από την ταραχή τους να προλάβουν να φύγουν, δυο γάτες σφηνώσανε στο πορτάκι που είχαμε ανοίξει στην πόρτα της κουζίνας για να μπαινοβγαίνουν!
Το ίδιο και όταν γύριζα από το σχολείο, μόλις άνοιγα την πόρτα της αυλής γινόταν πανικός! Άλλη πήδαγε τον φράχτη, άλλη σκαρφάλωνε στη μουριά κι άλλη χωνόταν στο σπίτι να κρυφτεί!
Εγώ απορούσα γιατί δεν δείχνανε καμιά προθυμία να παίξουν μαζί μου.
Φυσικά πάντα ήμουν γεμάτη, χέρια - πόδια, από τις γρατσουνιές που μου κάνανε!
Αυτό κράτησε μέχρι την 6η δημοτικού, τότε σταμάτησα να ενοχλώ τις γάτες κι άρχισα να πειράζω τ΄ αγόρια…
Για το Τίγρη έλεγα … όσο ήταν μικρός τράβηξε κι αυτός τα ίδια βασανιστήρια με τις άλλες. Όταν, όμως, μεγάλωσε και δυνάμωσε έδειξε τις πραγματικές του άγριες διαθέσεις…
Με τάραξε στις γρατσουνιές και τις δαγκωματιές, ακόμα έχω ένα σημάδι στο πόδι… είδα ότι με τον Τίγρη δεν μ΄ έπαιρνε και τον άφησα ήσυχο!
Ήταν ο μόνος που δεν έτρεχε να κρυφτεί όταν μ΄ έβλεπε.
Σιγά σιγά η σχέση μας εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα!
Τις περισσότερες φορές, αφού έκανε τις νυχτερινές του βόλτες, το πρωί, τον έβρισκα να κοιμάται στο κάτω μέρος του κρεβατιού μου.
Καθόταν και του καθάριζα τις πληγές από τους καβγάδες που έμπλεκε, αλλά και τις βρώμες από τις μακριές τρίχες του (ήταν και λίγο βρωμιάρης, δεν φρόντιζε και πολύ την καθαριότητα του).
Μια εποχή, γυμνάσιο πήγαινα, κάθε πρωί με ‘συνόδευε’ μέχρι το σχολείο και μετά γύριζε σπίτι.
Ο Τίγρης έγινε ο κυρίαρχος της γειτονιάς, τον φοβόντουσαν όλοι, γάτες και σκύλοι.
Οι γείτονες τον αγαπούσαν και του πετούσαν και κανένα μεζέ. Σχεδόν ποτέ δεν έτρωγε σπίτι, ερχόταν χορτασμένος, αγαπημένο του στέκι ήταν μια ψησταριά, στεκόταν εκεί και οι πελάτες του δίνανε διάφορα.
Επειδή είχε φοβερή μούρη κι ήταν μόρτης πρέπει να είχε επιτυχία με τις γυναίκες.
Μια μέρα καθόμουν σε μια καφετέρια στην πλατεία και τον είδα να έχει πάρει από πίσω μια κοπέλα που έτρωγε σάντουιτς, τελικά την ‘έψησε’ και του έδωσε πάνω από το μισό σάντουιτς!
Παρατήρηση: σχεδόν ποτέ δεν πήραμε γατοτροφές, οι γάτες έτρωγαν ότι κι εμείς, μέχρι φακές και φασόλια! Η μαμά και η γιαγιά μαγείρευαν πάντα κάτι παραπάνω και για τις γάτες…
Ούτε στειρώσαμε ποτέ γάτα, είμαστε όμως οι καλύτεροι πελάτες του κτηνίατρου, του Σπύρου, οποία γάτα έμενε για λίγο στο σπίτι την εμβολιάζαμε, εκτός από τ’ άλλα που παθαίνανε…
Κάποτε ο Τίγρης έσπασε το πόδι του, μάλλον κανένα αυτοκίνητο τον χτύπησε, ο Σπύρος τον περιποιήθηκε καλά κι ο Τίγρης έγινε κολλητός και του Σπύρου, έκανε κι από ‘κει τις βόλτες του για να παίρνει κανένα κρακεράκι… ο Σπύρος, μερικές φορές, τον έβρισκε το πρωί να τον περιμένει έξω από το κτηνιατρείο, συνήθως ήταν πληγιασμένος από τις νυχτερινές μάχες.
Ο Σπύρος ορκιζόταν πως ο Τίγρης ερχόταν μόνος του για να τον περιθάλψει!
Τι να πω; Γάτος που πηγαίνει μόνος του στον κτηνίατρο! Μπορεί …
Ο Τίγρης ήταν και ο φύλακας του σπιτιού, αν ερχόταν κανένας άγνωστος του τον έπαιρνε από πίσω στραβοκοιτώντας τον.
Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω πως όταν λείπαμε όλοι από το σπίτι, ο Τίγρης καθόταν και το φύλαγε, δεν πήγαινε τις συνηθισμένες βόλτες του.
Ένα βράδυ είχαμε πάει σε γάμο και γυρίσαμε πολύ αργά.
Μπαίνουμε στο σπίτι και βρίσκουμε το σαλόνι μπάχαλο και το πατζούρι σπασμένο.
Είχε γίνει διάρρηξη!
Σαν να είχε γίνει πάλη εκεί μέσα, ανάποδα τραπέζι, κάτω οι καρέκλες, σπασμένο ανθοδοχείο και κηλίδες αίματος εδώ κι εκεί!
Τότε εμφανίζεται ο Τίγρης κρατώντας στο στόμα του ένα κομμάτι ματωμένο ύφασμα που τ’ άφησε με καμάρι μπροστά στα πόδια μας
Ήταν φανερό πως ο Τίγρης είχε ορμήσει στον διαρρήκτη! Του είχε φύγει κι ένα νύχι..
Πρέπει να του είχε κάνει ζημιά, το ύφασμα ήταν το μεγαλύτερο μέρος από την πλάτη ενός πουκάμισου!
Ο Τίγρης μας έσωσε από την διάρρηξη, όχι πως είχε και τίποτα να πάρουν…
Τότε μπήκε θέμα να βάλουμε κάγκελα στα παράθυρα.
Η γιαγιά, επειδή είχε κάνει φυλακή και εξορία, έγινε έξαλλη, είπε:
- δεν θα κάνουμε το σπίτι φυλακή!
Έτσι δεν βάλαμε κάγκελα…
Στα τελευταία του χρόνια ο Τίγρης έκοψε τις πολλές βόλτες, είχε μείνει και μονόφθαλμος μετά από κάποιο καυγά…
Τις περισσότερες ώρες την έβγαζε ξαπλαρισμένος σ’ ένα χαλάκι.
Ένα βράδυ η μάνα πήγε να δει τι κάνει γιατί είχε πολλές ώρες να κουνηθεί, ήταν νεκρός …
