Η κυρα ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΠΟ Τ’ ΑΪΒΑΛΙ

Η Ιστορία και οι Ιστορίες της…

Σήμερα πήγα στην κηδεία της κυρα Φωτεινής.
Η κυρα Φωτεινή ήταν 96 χρονών και είχε γεννηθεί στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Δεν ήταν συγγενής μας αλλά την αισθανόμαστε σαν κάτι πολύ περισσότερο …

Από μικρή είχα ένα πρόβλημα, ένα δίλημμα.
Σε οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις έπρεπε ν΄ αποφασίσω αν θα πήγαινα με τα άλλα πιτσιρίκια να παίξω ή να κάτσω με τους ‘μεγάλους’ και να στήσω αυτί στις ιστορίες που λέγανε και στις συζητήσεις και διαφωνίες που είχανε.
Ποτέ πήγαινα με τα άλλα παιδιά και ποτέ καθόμουν με τους μεγάλους, μάλιστα προσπαθούσα να πάρω μέρος στη συζήτηση…
Τους τάραζα στις ερωτήσεις, πως εκείνο;… γιατί αυτό…

Όταν στην παρέα ήταν η κυρα Φωτεινή δεν το έχανα με τίποτα.
Καθόμουν δίπλα της και δεν ξεκόλλαγα, ήταν πολύ συναρπαστική παραμυθατζού, έλεγε φοβερές ιστορίες, και είχε ζήσει φοβερές περιπέτειες.
Δεν ξέρω τι να θυμηθώ…

Η οικογένεια της κυρα Φωτεινής και η οικογένεια του παππού μου, του Φώτη, ήταν γείτονες στο Αϊβαλί.

Στην καταστροφή του 1922 η κυρα Φωτεινή ήταν 13 ετών κι ο παππούς μου 6 μηνών. Η κυρα Φωτεινή κράταγε τον παππού μου στην αγκαλιά της για 4 μέρες μέχρι να φτάσουν στη Μυτιλήνη, δυο μέρες ήταν κρυμμένοι σ’ ένα νεκροταφείο…

Η κυρα Φωτεινή, εκτός από το 1922, έσωσε τον παππού μου άλλες 2 φορές. Τον έκρυβε στην κατοχή και στον εμφύλιο, πήγε και λίγο φυλακή γι αυτό.
Γι αυτήν ήταν πάντα ο ‘μωρούλης’ της, ήταν το ‘πρώτο’ της παιδί…

Ήταν κι η αιτία που γνωρίστηκαν ο παππούς Φώτης με την γιαγιά Ευαγγελία. Αυτή κανόνισε να συναντηθούν στο σπίτι της …

Η κυρα Φωτεινή έκανε 5 παιδιά με 2 άντρες. Παντρεύτηκε και άρχισε να κάνει παιδιά από 16 χρονών. Έφτασε να έχει δισέγγονα και τρισέγγονα που ζουν σε όλο τον κόσμο, από Γερμανία, Καναδά μέχρι Αυστραλία…
Όπως έλεγε κι η ίδια ‘η οικογένεια μου, από το `22 και μετά, δεν κατάφερε να ριζώσει πουθενά… όλο και σκορπιζόντουσαν …’
Στην κηδεία μπόρεσαν να έρθουν ένα εγγόνι κι ένα δισέγγονο…
Ήρθε όμως ένα σωρό άλλος κόσμος που την γνώριζαν…

Η κυρα Φωτεινή ‘έθαψε’ 2 άντρες, 4 παιδιά, 2 εγγόνια και ένα δισέγγονο!
Ο πρώτος της άντρας σκοτώθηκε από τους Γερμανούς στην κατοχή και τα πρώτα δυο παιδιά της σκοτώθηκαν στον εμφύλιο, το καθένα σε διαφορετική παράταξη!!

Τα τελευταία χρόνια ήταν σε γηροκομείο, πήγαινα και την επισκεπτόμουνα που και που, το μυαλό της δούλευε ξουράφι μέχρι τέλος…

Τελευταία φορά που την είδα ήταν όταν πέθανε ο Φλωράκης.
Πήρε τηλέφωνο όταν έμαθε πως πέθανε ο Φλωράκης, ήθελε να την πάω στον Περισσό, όπου είχαν την σωρό, για να τον αποχαιρετίσει.
Την βάλαμε στ’ αυτοκίνητο του Μπάμπη, πήραμε και την γιαγιά Ευαγγελία και πήγαμε.

Σταθήκανε οι δυο γριές μπροστά στο φέρετρο του Φλωράκη, κάνανε το σταυρό τους και φιλήσανε την φωτογραφία του!
Απόρησα…

- τι κάνετε εκεί; Δεν είμαστε σ’ εκκλησία, είπα…
- σώπα ΄συ, ξέρουμ΄ μείς ..

Σηκώσανε την γροθιά και είπανε ‘καλό ταξίδι καπετάνιο και καλή αντάμωση…’