Συνέβη…

Σήμερα,
4.30 το πρωί, Ομόνοια …
Γυναίκα 40 -45 χρονών, πιωμένη κι αγριεμένη, προσπαθεί να βρει ταξί για Κυψέλη… δεν σταματάει κανείς…
Φαίνεται να προσπαθεί για ώρα… αρχίζει να ρωτάει ΙΧ και μηχανές… τίποτα…
Βγάζει 50 ευρώ και τα κουνάει, ‘50 ευρώ όποιος με πάει Κυψέλη!’
Κανείς…
Σταματάει μια μηχανή, ο τύπος την κοιτάει πάνω κάτω μέσα από το κλειστό κράνος.
‘εσένα ούτε με 1000 δεν σε παίρνω!’ λέει και φεύγει…
Γιατί τόση κακία πρωτοχρονιάτικα…ήταν ανάγκη;

Είχε κόκκινα μάτια και η μύτη της έτρεχε, μπορεί να ήταν από κρύωμα, μπορεί και από κλάμα…
Την παίρνουμε μαζί μας…(σιγά την παράκαμψη…)
Ήθελα να μάθω διάφορα γι αυτήν, αλλά…
Φτάνουμε. Επέμενε να πάρουμε το 50αρικο, δεν θέλαμε… το τσαλάκωσε σε μια μπαλίτσα, το πέταξε στο πάτωμα του αυτοκίνητου κι έφυγε τρέχοντας…
‘καλή σας χρονιά…’

6 το πρωί…
Νυστάζω αλλά δεν θέλω να κοιμηθώ ακόμα…
Δεν θέλω να με πιάσει κοιμισμένη το πρώτο φως του 2006…
Θέλω να το προλάβω να το δω πρώτη εγώ…
Να του την έχω στημένη όταν ξεπροβάλλει…
Χε χε χε…

Καλή χρονιά μπλόγκησσες και μπλόγκηδες…

Ένα φυτό για όλες τις δουλειές…

Εδώ και χρόνια υπάρχει στο σπίτι μας ένα φυτό Μπέντζαμιν, κάποτε είχε φτάσει σχεδόν τα δυο μέτρα ύψος… όταν κάποιος από την οικογένεια λέει ‘το φυτό’ ξέρουμε πως εννοεί το Μπέντζαμιν, ‘το φυτό’… αυτό είναι το όνομα του…

Το φυτό αυτό έκανε και βόλτες! Δηλαδή το μεταφέραμε από εδώ κι από εκεί… άλλοτε βρισκόταν στο σαλόνι, άλλοτε στο χωλ, άλλοτε έξω στην είσοδο του σπιτιού και άλλοτε στον πίσω κήπο… αναλόγως τις περιστάσεις και τον καιρό, στα κρύα έμπαινε μέσα και στις ζέστες το βγάζαμε έξω… είναι ευαίσθητο φυτό…

Κάποια Χριστούγεννα ο πατέρας μου είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε το φυτό αυτό για Χριστουγεννιάτικο δέντρο!
Και πραγματικά το φυτό ήταν μια χαρά στον καινούργιο του ρόλο… από τότε καθιερώθηκε και κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα φόραγε τα λαμπάκια και τα’ άλλα στολίδια…
Είχα αναλάβει εγώ το στόλισμα του φυτού… (και σχεδόν κάθε χρόνο πάθαινα και μια μικρή ηλεκτροπληξία ενώ κρέμαγα τα λαμπάκια…)

Πριν δυο-τρία χρόνια, ενώ δεν είχε τελειώσει ο χειμώνας, δεν ξέρω πως, αλλά το φυτό βρέθηκε έξω στον κήπο. Ήταν τότε με τα πολλά χιονιά…
Το βρήκε ο χιονιάς και του άλλαξε τα φώτα…
Τα φύλλα γίνανε καφέ και κίτρινα και στο τέλος πέσανε όλα! Προσπαθήσαμε κανένα δίμηνο να το συνεφέρουμε αλλά τίποτα… είχε ξεραθεί !

Με μεγάλη λύπη αποφασίσαμε να το πετάξουμε… το μεταφέραμε δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών για να το πάρει το σκουπιδιάρικο…
Το φυτό έμεινε εκεί για μερικές μέρες, δεν ξέρω γιατί, αλλά το σκουπιδιάρικο δεν το έπαιρνε… το έβλεπα κάθε μέρα που περνούσα απ’ εκεί …

Μια μέρα πέρασα από δίπλα του και του έριξα την συνηθισμένη λυπημένη ματιά…
Προσπέρασα αλλά σταμάτησα μετά από μερικά βήματα… κάτι είχα δει… γύρισα πίσω και έριξα άλλη μια ματιά… δεν πίστευα στα μάτια μου:
Ένα μικρό πράσινο φυλλαράκι είχε φυτρώσει στο ξεραμένο φυτό!

Έτρεξα πίσω στο σπίτι και ζήτησα βοήθεια να το μεταφέρουμε πάλι μέσα… το πλακώσαμε στην περιποίηση και το φυτό ανάκαμψε! Καινούργια φύλλα άρχισαν να βγαίνουν το ένα μετά το άλλο!

Φυσικά και φέτος το φυτό έγινε και πάλι χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Αγγελία για δουλειά…

Ζητείται, από τράπεζα, πληροφορηκάριος που να ξέρει από work flow συστήματα (καλά το λέω;)…

Δεν κάνω πλάκα… Μου το είπε το ξαδελφακι μου ο Κώστας που δουλεύει στην ίδια τράπεζα.
- να βάλω αγγελία στο μπλόγκ μου; Τον ρωτάω…
(ο Κώστας είναι το ένα από τα δυο άτομα από το σόι μου που ξέρει πως έχω μπλόγκ, η άλλη είναι η Τότα…)
- και δεν βάζεις, μου λέει …

και το έβαλα…
όσοι ενδιαφέρονται να στείλουν email στον Κώστα:

kostaspapadimas@hotmail.com

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ…

Μέρες που είναι τώρα… και επειδή η ώρα πάει 6 το πρωί και συμπληρώνω ένα εξοντωτικό 24ωρο χωρίς ύπνο (με δουλειά και διασκέδαση, δεν έχω παράπονο…) νομίζω πως έχω αρχίσει να έχω παραισθήσεις… (άσε που έχω ανακατέψει παυσίπονα με αλκοόλ, κουραμπιέδες και μελομακάρονα και γίνεται ο κακός χαμός στο στομάχι και το κεφάλι μου…) είχα λοιπόν μια πολύ συγκεκριμένη παραίσθηση, την παρακάτω:

Παρακολουθώ εδώ και καιρό τις διάφορες διαμάχες, τα ξεκατινιάσματα και τα μαλλιοτραβήγματα μεταξύ κάποιων μπλοκερς και απορώ… (άσε που, πολλές φορές, δεν καταλαβαίνω το γιατί …)

Στην περίπτωση όμως του Βατράχου -j95 και της Lili, κατά κάποιον τρόπο, μας καλούν να πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου…
Πριτς!!!
Δεν γίνεται… πώς να το κάνουμε … εγώ γουστάρω και τους δυο… για τ΄ άλλα χεστήκαμαν…

Αλλά νομίζω πως όλοι έχουμε καταλάβει τι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά !!
Είναι πολύ απλό: είναι ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο και κάνουν πείσματα!!
(παρένθεση: την καρδιά της Lili διεκδίκησε – και διεκδικεί- επάξια ο Μακμανους αλλά, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, νομίζω πως νικητής ανακηρύσσεται ο Βάτραχος j95! – είχε καλύτερο φίνις…)

Είχα λοιπόν την εξής φαντασίωση; - παραίσθηση; - όραμα;…
Σαν απόδειξη του έρωτα τους, Lili και Bάτραχος, θα τραγουδήσουν μαζί το τραγούδι ‘ΈΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ’ που λένε ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος και η Λίτσα Διαμάντη.
(Στίχοι: Εύη Δρούτσα - Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου)

Φαντάζομαι την σκηνή σε λαϊκή πίστα :
Ανεβαίνουν στη σκηνή η Lili και ο Βάτραχος, το κοινό αποτελείται από 100αδες μπλοκερς, τα λουλούδια είναι έτοιμα να ριχτούν, μερικοί σηκώνουν αναμμένους αναπτήρες και τους κουνάνε πέρα δώθε …

Η ορχήστρα αρχίζει να παίζει… προβολέας…

Α, ξέχασα… υπάρχει και μπαλέτο!
Το αποτελούν οι: Μακμανους, Πιτσιρίκος, Καλτσοβρακος, Μανιφεστοςγκρ και ο Ανώνυμους (αυτός είναι και ο κορυφαίος του χορού, κάτι σαν τον Νταλάρα στην Επίδαυρο…)

Πάμε πάλι από την αρχή, η ορχήστρα αρχίζει να παίζει… φώτα… μπαίνει το μπαλέτο (ημίγυμνο παρακαλώ…)
Προβολέας… εμφανίζονται Lili και Βάτραχος, τραγούδι….

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ…

[ΒΑΤΡΑΧΟΣ]:
Μου ρίχνεις ευθύνες λες κι έφταιξα εγώ
που χάσαμε χρόνια αγάπης.

[LILI]:
Σου ρίχνω ευθύνες, τι άλλο να πω;
Περίμενα τόσο για νά ’ρθεις.

[ΒΑΤΡΑΧΟΣ]:
Ο πόνος τις νύχτες γινόταν βαρύς,
έτσι περνούσαν οι μήνες.

[Μαζί]:
Μονάχος,
μονάχη,
γι’ αυτό μη μου ρίχνεις ευθύνες.

Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος
κι εσύ κολλάς σε κάτι πράγματα μικρά.
Καρδιά μου, όλα επιτρέπονται τη νύχτα
και οι ευθύνες είναι λόγια περιττά.

[ΒΑΤΡΑΧΟΣ]:
Μου ρίχνεις ευθύνες, μα ξέχνα το πια.
Τις μέρες που χάσαμε δως μου.

[LILI]:
Σου ρίχνω ευθύνες, μα ξέρεις καλά
πως θα ’σαι για πάντα δικός μου.

[ΒΑΤΡΑΧΟΣ]:
Πληγές η αγάπη κρατούσε ανοιχτές,
έτσι περνούσαν οι μήνες.

[Μαζί]:
Μονάχος,
μονάχη,
γι’ αυτό μη μου ρίχνεις ευθύνες.

Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος...

Τέλος τραγουδιού, το κοινό παραληρεί, Lili και Βάτραχος αγκαλιάζονται…
(απορία: τι θα γίνει αν η Lili φιλήσει τον –don’t kiss the- Βάτραχο;)

Υπάρχει και εναλλακτική λύση: το τραγούδι να ειπωθεί σε Soul ή Reggae εκτέλεση!
Στην περίπτωση αυτή το μπαλέτο είναι υποχρεωμένο να κάνει και φωνητικά του στυλ… Ooh yeah, yeah, yeah… la, la, la, la… Uh-uh-uh… Wo-o-o-oah… I-I-I-I-I-I-I … και άλλα τέτοια παρόμοια…

ΥΓ (άσχετο)
Γιατί ρε γαμώτο, αν θες να δεις τον Χριστοδουλόπουλο, θα πρέπει να φας στη μάπα και τον Πανταζή; (που τραγουδάει σαν να κάνει κακά του…)

Ελεοοος...

Παραδίνομαι, δεν αντέχω άλλο…

Λυσσάξατε με τις αγορές… όλα τα πήρατε… ελεοοος…
Τ’ αδειάσατε τα ράφια…
Μέχρι και τις κούκλες και τα στολίδια της βιτρίνας βαλθήκατε ν΄ αρπάξετε…
Νιώθω σαν κατάδικος…που αντί αλυσίδες είμαι δεμένη με γιρλάντες και φωτάκια που αναβοσβήνουν… δεν μου φτάνει όλη μέρα στο μαγαζί, με κυνηγάει και στον ύπνο μου… μέχρι όνειρο είδα πως ήμουν στο μαγαζί και με κυνηγάγανε υστερικές πελάτισσες…
Γαμώ τα εορταστικά σας ωράρια γαμώ…τι άλλο θέλετε πια;
Να φέρουμε τα σλιπινγ μπαγκ να κοιμόμαστε στο πατάρι του μαγαζιού για να σας προλαβαίνουμε; ( αν και αυτό θα γίνει και με το νόμο απ’ ότι βλέπω…)

Ελπίζω να τα ξοδέψατε όλα τα εορτοδάνεια σας και να βρούμε την ησυχία μας από βδομάδα… δεν αντέχω άλλο…

Και δεν φτάνουν ολ’ αυτά, έχω και τη μύτη μου να έχει γίνει βρύση από κρύωμα και το δέρμα γύρω απ’ αυτή μοιάζει με δέρμα κροκόδειλου (στο πιο ροζ…) και ξοδεύω 10 πακέτα χαρτομάντιλα τη μέρα για να μαζεύω τα ζουμιά που τρέχουν…

Α, ρε Χριστέ μου τι μας κάνεις… κάθε φορά που έχεις γενέθλια πρέπει να ξεπατωνόμαστε… (αυτό το είδα σε κάποιο μπλόγκ (;) με ανάλογη φωτογραφία αλλά ξέχασα που… οποίος το ξέρει παρακαλώ να μου πει που είναι, το θέλω)

Έτσι νιώθω, όπως ακριβώς το είπε ο anemos: ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΗ Η ΧΑΡΩΠΗ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΗ Η ΧΑΡΩΠΗ ΜΑΛΑΚΙΑ;;;
(http://naftilos.blogspot.com/2005/12/blog-post_22.html)

ΥΓ
Οποίος έρθει για κάλαντα, να τα λέει ολόκληρα, αλλιώς δεν έχει μια… όχι να λέμε μια στροφή και ν΄ απλώνει το χέρι…
Ελπίζω να έρθουν πάλι και αυτοί οι Αλβανοί που τραγούδαγαν αλβανικά κάλαντα …

Σιγά ρε παιδιά…

Το ακούω συνεχεία τον τελευταίο καιρό, είτε σε παρέα είμαι, είτε στο μαγαζί, η ίδια ερώτηση. Τι πανικός έχει πέσει; ειδικά τωρα στις γιορτές...

Η ίδια ερώτηση συνεχώς: ‘πηγες στο Μall;’ ‘όχι’ ‘να πας! Είναι σούπερ, είναι καταπληκτικό, είναι μεγάλο…’
Σ’ αυτό το τελευταίο, το μέγεθος, επιμένουν όλοι.
‘πάμε στο Μall;’ ‘γιατί;’ ‘έτσι, να χαζέψουμε’ ‘όχι ρε, εγώ δεν πάω, ούτε πρόκειται…’ ‘γιατί;’ ‘γιατί μας το έχουν κάνει κλύσμα και σε κάτι τέτοια είμαι αντιδραστικιά, με πιάνει το πείσμα μου’…

Εντάξει, κάποτε θα πάω, αν τύχει… αλλά να ξεκινήσω επί τούτου… όχι… σιγά το γεγονός… τόσο βαρετή έχει γίνει πια η ζωή μας;

Ρωτάω μια πελάτισσα χθες, ‘πως πέρασες το ΣΚ;’ ‘καταπληκτικά, πήραμε τα παιδιά και πήγαμε στο Μall! θα ξανάπαμε…’
Τι έγινε; Κάτι μου διαφεύγει;
Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου, μας φόρτωνε σ’ ένα βανάκι που είχε και μας αμόλαγε στην Πάρνηθα ή κάπου αλλού…
Άλλαξαν τόσο τα πράγματα;
Τώρα οι οικογένειες πάνε εκδρομή στο Μall;

Φουλ ερωτευμένος ή τρελός ή απλώς χαρμάνης;

Πάλι βρέθηκα σε θέση να πρέπει να δώσω συμβουλές για ερωτικογκομενικα, αφού δεν γουστάρω, τι με πρήζετε… έχω κάψει κόσμο, σας λέω (κι έχω καεί η ίδια…)

‘Λίτσα’, μου λέει η Αναστασία (μακρινή ξαδέλφη), ‘μου την έχει πέσει από δίπλα ένας τύπος και κάνει τρέλες.’

(παρένθεση: η Αναστασία βρίσκεται σε φάση ανάρρωσης από ένα γέρο κέρατο που έφαγε πριν λίγο καιρό, δηλ. βλέπει άντρα και θέλει να τον σφάξει!)

‘Τον λένε Νίκο’ συνεχίζει η Αναστασία, ‘καινούργιος στη δουλειά, ήρθε από άλλο υποκατάστημα, με το που με πρωτοείδε έκανε σαν να τον χτύπησε κεραυνός, έπεσε ξερός! Έτσι μου είπε…’
‘Και ενώ τα τμήματα μας δεν έχουν σχέση, όλο κάτι βρίσκει για να κάνει τις βόλτες του από το γραφείο μου…’
‘Στη δουλειά είναι διακριτικός, η φάση γίνεται στο σχόλασμα…’
‘Ξεκινάω να φύγω…’ ‘να σε πάω σπίτι σου με τ’ αυτοκίνητο;’ Λέει ο Νίκος…
‘όχι ευχαριστώ…’

(παρένθεση: ο Νίκος μένει αλλού γι αλλού σε σχέση με το σπίτι της Αναστασίας.)

‘Στέκομαι στη στάση να πάρω το λεωφορείο, να κι ο Νίκος με τ’ αυτοκίνητο’
‘να σε πάω σπίτι;’ ‘ είπαμε, όχι!’ (ευγενικά)
‘μπαίνω στο λεωφορείο, φτάνω στη στάση κοντά στο σπίτι μου, κατεβαίνω, να κι ο Νίκος από δίπλα!’
‘πως βρέθηκες εδώ;’ Ρωτάει η Αναστασία.
‘ακολούθησα το λεωφορείο και είδα που κατέβηκες!’ απαντάει ο Νίκος…
‘να σε πάω σπίτι;’ Συνεχίζει ο Νίκος…
‘δίπλα μένω..’ ‘για αυτό…, τι χάνεις;’
‘όχι!’ επιμένει η Αναστασία και συνεχίζει με τα πόδια μέχρι το σπίτι της.

Η Αναστασία με τα πόδια από το πεζοδρόμιο και ο Νίκος από κοντά, στο δρόμο, με τ΄ αυτοκίνητο!

Δυο μέρες αυτό έκανε ο Νίκος!
Ακολουθεί το λεωφορείο της Αναστασίας και μετά την ‘συνοδεύει’ μέχρι το σπίτι, αυτή από το πεζοδρόμιο κι αυτός από το δρόμο με τ’ αυτοκίνητο!!

Την τρίτη τον προειδοποίησε να μην το ξανακάνει κι αυτός υπάκουσε…

Τι πρέπει να κάνω Λίτσα μου; Ρωτάει η Αναστασία
Εσένα σ’ αρέσει; Ρωτάω εγώ.
‘Εεε… λίγο… αλλά ξέρεις, αυτή την εποχή είμαι λίγο αγριεμένη με τους άντρες…’

‘Τι να σου πω κι εγώ… με το μαλακό, πάρε τον με το μαλακό… μπορεί στ΄ αλήθεια να τον χτύπησε κατακούτελα ο έρωτας, μπορεί να του έχει λασκάρει λίγο καμιά βίδα, μπορεί απλώς να έχει καιρό να γαμήσει ή …ή…ή….’

Ξέρω ΄γω… τι της λένε γι αυτήν την περίπτωση...;

Συμβουλές; Α πα πα…. Μακριά από μένα …

Το βλέπεις και το ακούς παντού, όλοι είναι έτοιμοι να σου δώσουν την συμβουλή τους, την άποψη τους, να σου κάνουν την χάρη να σου αποκαλύψουν την μόνη κι αληθινή αλήθεια τους…
Προσπαθούσα μέχρι τώρα να είμαι συγκρατημένη και στο να δίνω και να δέχομαι ότι ‘αλήθεια’ μου πασάρουν.

Τις τελευταίες 2 μέρες έχω στριμωχτεί άγρια από την Γιώτα (το πρώην φυτό).
Μου ζητάει επίμονα την γνώμη μου …
Για τον νέο γκόμενο της βέβαια!

Μέχρι πριν λίγες μέρες υπήρχε μια καλυμμένη αντιπάθεια μεταξύ της Γιώτας κι εμένα.
Ήταν ένα πράγμα του στυλ: « … σ’ ανέχομαι γιατί δουλεύουμε μαζί τόσες ώρες κάθε μέρα και δεν υπάρχει λόγος να κάνει δύσκολη τη ζωή η μια στην άλλη… αλλά μέχρι εκεί …τα τυπικά… τι κανείς; Καλά, ευχαριστώ… τα λέμε αύριο…»
Τι να πούμε; Ποτέ δεν κατάλαβα…

Εδώ και 2 μέρες την Γιώτα την έχει πιάσει το εξομολογητικό της.
Κι έχει βρει εμένα να τα λέει…

Τώρα με τον Άρη, (τον νέο γκόμενο της, τον κούκλο που λέγαμε…) αφού πέρασε ο μήνας του μέλιτος, πλάκωσαν οι ανασφάλειες και τα ερωτήματα.

Η Γιώτα μοιάζει σαν να μην πιστεύει την καλή της τύχη που της έτυχε τέτοιο κελεπούρι…
Σαν να έγινε κάποιο λάθος κι από στιγμή σε στιγμή θα έρθουν να της πουν
‘συγνώμη, κάναμε λάθος αυτός προοριζόταν για κάποια άλλη, φέρε τον πίσω και βολέψου με κάτι πιο πρόχειρο…’
Κακώς, γιατί κι η Γιώτα, εμφανισιακά τουλάχιστον, δεν είναι για τα μπάζα, κάθε άλλο… αλλού χάνει (νομίζω..)
Μπούρ…μπούρ όλη μέρα μ’ έχει ζαλίσει με το να υμνεί τα προτερήματα του!
‘… κι είναι έτσι… κι είναι αλλιώς … και μου κάνει εκείνο… και μου κάνει το άλλο… και μήπως να κάνω αυτό; .. ή το άλλο;…’

Εξομολογήσεις σε βάθος…
Μετά την πιάνουν οι ανασφάλειες…
Το συμπέρασμα και το μεγάλο ερώτημα είναι ένα και μοναδικό!
‘Πως θα τον κρατήσω κοντά μου;’
‘Εδώ μου βάζεις δύσκολα’ της λέω. ‘δεν είμαι εγώ για τέτοια, έχω κάψει κόσμο με τις συμβουλές μου κι έχω καεί κι η ίδια από τις απόψεις μου…’

Μακριά από μένα…
Όμως αυτό το ‘πως θα τον κρατήσω’….
‘Αν δεν ‘κρατιέται’ από μόνος του, δεν μπορείς να κανείς τίποτα…
‘Κρατιέται από μόνος του;’
Τι εννοείς; Ρωτά μ’ αγωνία η Γιώτα.
‘Δεν ξέρω μ’ άρεσε η έκφραση…’
Μετά σκέφτηκα πως μάλλον μαλακία είπα κι έβαλα την Γιώτα να ψάχνεται τζάμπα…

Λύθηκε το μυστήριο… (του θαύματος)

Έγραφα προχθές για το θαύμα που έγινε και η Γιώτα, το φυτό, αποφάσισε ν’ απεργήσει.
Το μυστήριο λύθηκε, δεν την έπιασε ξαφνικά κρίση ταξικής συνειδητοποίησης.
Απλώς ερωτεύτηκε!
Μου το εξομολογήθηκε!
Είδε την απεργία σαν μια ευκαιρία να περάσει όλη τη μέρα με τον καινούργιο γκόμενο!
Και στη συγκέντρωση πήγανε, αγκαλιά στη βροχή κάτω από την ίδια ομπρέλα και τα ουζάκια τους ήπιανε και τις βόλτες τους κάνανε κλπ…κλπ …
Κι έτσι καλά είναι …
Στο σχόλασμα ήρθε να την πάρει, τον γνώρισα. Κούκλος είναι ο τύπος που ψώνισε το φυτό!!! (τέρμα, δεν την ξανάλεω φυτό.)

Θαύμα… θαύμα!!!

Απεργία σήμερα, δεν θα πάω στη δουλειά.
Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να τσακωθώ με την Τζένη.
- ξέρω, ξέρω..., μου είπε χθες, αύριο δεν θα έρθεις στο μαγαζί…

αλλού ήταν η έκπληξη:
- ούτε κι εγώ θα έρθω κ. Τζένη! Πετάγεται η Γιώτα, το φυτό!!!
Της πέφτει το σαγόνι της Τζένης!
- κι εσύ Γιώτα;
Μάλιστα, η Γιώτα, ο φυτούκλας, η σπασίκλας, η όλο ‘ναι κ. Τζένη… μάλιστα κ. Τζένη… έχετε δίκιο κ. Τζένη…’ είχε μουλαρώσει και δεν άλλαζε γνώμη.
- θα με αφησετε μόνη μου! Λέει η Τζένη. (την καημένη, σπαράζει η καρδιά μου…)
- ν’ απεργήσεις κι εσύ Τζένη μου! Λέω εγώ!
- να κλείσω το μαγαζί χριστουγεννιάτικα; Δεν είστε καλά…

Τέλος πάντων… η Γιώτα κι εγώ σήμερα απεργουμε!
ΥΓ
Γαμώτο… και σήμερα που δεν έχω δουλειά, πάλι την ίδια ώρα ξύπνησα…

Τελείωνε κυρά μου…

Σάββατο πρωί,
Εγώ κι η Γιώτα είμαστε στημένες έξω από το μαγαζί και περιμένουμε να έρθει η ιδιοκτήτρια, η Τζένη, για να μας ανοίξει.
Κρύο, κάποια στιγμή έριξε και μια περίεργη ψιχάλα, κάτι μεταξύ ψιχάλας και υγρασίας…

Σαν καλές πωλήτριες είχαμε πάει στην ώρα μας και είμαστε έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουμε την εισβολή των καταναλωτών που ανυπομονούσαν ν’ αδειάσουν τις πιστωτικές τους κάρτες και να τσακίσουν τον 13ο μισθό και τα εορτοδάνεια…

Εμείς μεν είχαμε πάει στην ώρα μας, η Τζένη δε, πέρναγε η ώρα και δεν φαινόταν, μάλλον θα την είχε πλακώσει το στρώμα, πάλι και θα τρώγαμε στήσιμο έξω στο κρύο…

Έτσι κι έγινε.
Μετά από 25’ ξεπαγιάσματος φάνηκε η Τζένη με τον γκόμενο της, τον Ηλία, μέσα στο Γκράν Τσερόκι τους…
Σταματάνε το αμάξι έξω από το μαγαζί, ανακούφιση, επιτέλους θα ανοίξει να μπούμε μέσα να ζεσταθούμε…
Αμ δε…

Η Τζένη δεν έλεγε να βγει από το αυτοκίνητο, καθόταν μέσα και χαϊδολογιόταν με τον Ηλία!
Και νά τα χάδια… και νά τα φιλιά κι οι αγκαλιές… είχαν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο λες και είχαν να ειδωθούν χρόνια…
Εμείς εντωμεταξύ κρυώναμε…

Περνάει κανένα 10λεπτο κι αυτοί στον κόσμο τους… συνέχιζαν τις γλύκες μέσα στο αιρ κοντισιον του τσερόκι αδιαφορώντας για μας που τουρτουρίζαμε.
Άρχισα να αισθάνομαι μαλάκας… δεν έφτανε το στήσιμο, τώρα έπρεπε να κρατάμε και φανάρι στις πρωινές καύλες της Τζένης και του Ηλία…
Θυμήθηκα και την ξεπέτα που μου έκανε χθες ο Μπάμπης και τα πήρα ακόμα περισσότερο… τα σιρόπια είχαν αρχίσει να τρέχουν στο δρόμο…
‘ξεκόλλα επιτέλους κυρά μου’ μουρμούρισα ‘ δεν τον χόρτασες χθες βράδυ;…
‘αχ, φαίνονται πολύ ερωτευμένοι’ λέει η Γιώτα, το φυτό…

Ρίχνω μια μούντζα στη Γιώτα, ‘πάρτα να μη στα χρωστάω…’ και πάω δίπλα στο αυτοκίνητο των καυλιάρηδων…

Τοκ-τοκ, τους χτυπάω το τζαμί, κατεβάζει το τζαμί η Τζένη ενοχλημένη…
‘τι τρέχει Λίτσα;’
‘δεν μας δίνεις τα κλειδιά να μπούμε στο μαγαζί να μην κρυώνουμε… είμαστε μισή ώρα στημένες στο κρύο… κι εσείς μπορείτε κάτσετε εδώ όσο θέλετε… να βγάλετε τα μάτια σας!’
( αυτό το τελευταίο το σκέφτηκα αλλά δεν το είπα…)
‘έρχομαι’ λέει και γυρίζει πάλι στον Ηλία κι αρχίζει τα ‘γεια σου μωρό μου… θα σε δω το βράδυ… θα μου λείψεις…’ και ξανακολλάνε με αγκαλιές και φιλιά! κι εγώ σαν μαλάκας να περιμένω έξω από το παράθυρο!
Παραλίγο ν’ αρχίσω πάλι να τους χτυπάω την πόρτα αλλά με πρόλαβε η Τζένη που κατέβηκε επιτέλους από το αμάξι.

Μου ρίχνει δεύτερο θανατηφόρο βλέμμα, ‘ήταν πολύ άκομψο αυτό που έκανες!’ μου λέει
‘Και τι είναι κομψό Τζένη μου; Η μισή ώρα στήσιμο στο κρύο;’ απαντάω εγώ…
Μου ρίχνει και τρίτο θανατηφόρο βλέμμα…

Με ξεπέταξε ….

Παρασκευή βράδυ.

Ώρα 21.00, σχολάω και φεύγω σφαίρα από το μαγαζί.
21.30, είμαι σπίτι και ήδη βγαίνω από το μπάνιο,(ναναι καλά η βέσπα) η μάνα μου με κυνηγάει να μαζέψω τα νερά που έχω αφήσει πίσω μου. ‘δεν προλαβαίνω, έχω ραντεβού με τον Μπάμπη’

21.44, ντυμένη και στολισμένη περιμένω τον Μπάμπη έξω από το σπίτι, κοιτάζω το ρολόι μου:
21.45, ο Μπάμπης φτάνει ακριβώς στην ώρα του με το αυτοκίνητο του, μπαίνω μέσα, ξεκινάει.
– δεν μπορώ να μείνω καθόλου, λέει ο Μπάμπης, κάτι έκτακτο έτυχε…(λέει μια πειστική, μάλλον, δικαιολογία)
- τότε τι ήρθες;
- να σε δω για λίγο..
- πόσο χρόνο έχεις;
- καθόλου, έπρεπε να είμαι ήδη πίσω!
Το αυτοκίνητο έχει ήδη κάνει το γύρο δυο τετραγώνων κι είναι και πάλι έξω από το σπίτι μου!
- καληνύχτα Λίτσα!
- καληνύχτα Μπάμπη!

Κατεβαίνω, κοιτάζω το ρολόι:
21.47
Δυο λεπτά ακριβώς! Τόσο κράτησε το ραντεβού μου με τον Μπάμπη!
Ατομικό ρεκόρ! Το πιο σύντομο ραντεβού της ζωής μου!

22.00 σφουγγαρίζω τα νερά που είχα αφήσει στο μπάνιο…
‘ τέτοια ξεπέτα δεν μου έχει ξανατύχει…’ σκέφτομαι…

Της πουτάνας…(;)

Πόσες εκδοχές χωράνε και πόσες πλευρές μπορεί να έχει μια ειδησούλα που μόλις και κατάφερε να χωρέσει στην εφημερίδα κι αυτό μόνο και μόνο εξ αιτίας του γαργαλιστικού της θέματος;

« … καθηγήτρια μουσικής κατηγορείται ότι εκδιδόταν έναντι ποσού 50 ευρώ στη βόρεια Εύβοια…»
από την σημερινή Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=66512008

Η πρώτη μου σκέψη: τα μισθολογικά των καθηγητών πάνε από το κακό στο χειρότερο…
Δεύτερη σκέψη : δηλαδή τι παραπάνω έκανε αυτή από τους χιλιάδες καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα για να συμπληρώσουν το εισόδημα τους και τα κενά που δημιουργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα;
Κι αυτή ιδιαίτερα έκανε! … συμπλήρωνε τα συναισθηματικοσεξουαλικα κενά της κοινωνίας μας….

«… Χώρισε πριν από λίγο καιρό μετά από έγγαμο βίο είκοσι χρόνων…»

Απορίες… παιδιά είχε; μήπως έγινε πουτάνα επειδή χώρισε… ή χώρισε επειδή έγινε πουτάνα… ή έκανε το κέφι της …ή …ή … πόσες εκδοχές της ιστορίας της υπάρχουν και που ποτέ δεν θα ερευνηθούν γιατί δεν χωράνε στα ψιλά των εφημερίδων που στα πρωτοσέλιδα τους κυριαρχούν οι μεγάλες και πραγματικές πουτάνες της οικονομικής και πολιτικής ζωής (ασχέτου φύλου, ηλικίας, επαγγέλματος και κοινωνικής προέλευσης…)

«… οι γονείς ξεσηκώθηκαν…»
… Για να σώσουν τα βλαστάρια τους από την πουτάνα καθηγήτρια ενώ τ’ αφήνουν εκτεθειμένα στους νταβατζήδες της τηλεόρασης και του life style…

«… Η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου έλαβε γνώση και έδωσε εντολή για την παύση της…»
Τώρα ανακουφίστηκα… ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου και μια αισιοδοξία να με καταλαμβάνει … το υπ΄ αριθμόν ένα πρόβλημα της παιδείας μας είχε λυθεί… η ηγεσία του υπουργείου παιδείας είχε κάνει το καθήκον της, όπως πάντα….

"ενδιαφέρουσα" ανακοίνωση...

Μπαίνει σήμερα ένας μαύρος αφρικανός στο μαγαζί, δεν πούλαγε ούτε cd ούτε διάφορα μπιχλιμπίδια όπως συνήθως…
Κράταγε ένα τετράγωνο χαρτί, πολύ ευγενικός…
- ν’ αφήσω το χαρτάκι; Ρώτησε τη Τζένη.
Αυτή το κοιτάει φιλύποπτα, δείχνει ενδιαφέρον, πάμε κοντά εγώ κι η Γιώτα, τελικά πήραμε όλες από ένα….
Το αντιγράφω εδώ:

«Πάνω από 30 χρόνια εμπειρίας.
Μέντιουμ Prof. Manadu
Μπορώ να σας βοηθήσω να λύσετε τα δυσκολότερα προβλήματα σας στον μικρότερο χρόνο ακόμα κι αν έχετε απογοητευτεί από άλλους πνευματιστές ..
Μπορώ να κάνω τους ερωτευμένους καλύτερα από πριν.
Μπορώ να κάνω άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να ερωτευτούν.
Επίσης διαθέτω πανίσχυρο φυλαχτό για προστασία .
Λύνω σημαντικές δικαστικές υποθέσεις, συμβουλές επαγγελματικές και σεξουαλικού περιεχομένου, και πολλά άλλα.

Αποτέλεσμα σε 7 μέρες… μετά το αποτέλεσμα η πληρωμή!
Ιεροσολύμων 19, Πλ. Αμερικής, 8661-494»

Σωστός ο μαύρος... έχει χρονοδιάγραμμα κι εγγύηση, αν δεν γίνει η δουλειά δεν πληρώνεις…
Ήταν κάτι το πιο εξωτικό από τα συνηθισμένα…
Μ’ έβαλε σε σκέψεις…
Λες να μπορεί να κάνει κανένα βουντού και για την πολιτική κατάσταση και την οικονομία; … κανένα ξόρκι για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό;… μήπως και δούμε άσπρη μέρα…
Συγνώμη σύντροφοι για τον ‘εναλλακτικό’ τρόπο πάλης που σκέφτηκα αλλά κι εσάς πολύ εφησυχασμένους σας βλέπω τελευταία…
Ποιος ξέρει … αυτοί οι αφρικανοί μπορεί να γνωρίζουν τίποτα περίεργα κόλπα…

Για το εμπόρευμα ρε γαμώτο …

Από την Ελευθεροτυπία: Ευρώφακέλωμα …
(http://www.enet.gr/online/online_text?c=111&id=84298520)

«… Οι Ευρωπαίοι πολίτες, όχι μόνο θα φακελώνονται μέσω των τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών επικοινωνιών τους, αλλά τα προσωπικά στοιχεία τους θα αποτελούν «εμπόρευμα» προς πώληση και, επιπλέον, θα πληρώσουν για το φακέλωμα... Στο όνομα, φυσικά, της καταπολέμησης της τρομοκρατίας...
…………..
Ο ΟΤΕ π.χ. θα έχει το δικαίωμα πώλησης των δεδομένων σε διάφορες εταιρείες, ημεδαπές ή αλλοδαπές, για μάρκετινγκ κ.λπ. Έτσι, υπολογίζεται ότι θα καλυφθεί ένα μέρος του κόστους, με τα κράτη-μέλη να αναλαμβάνουν το υπόλοιπο...»

Ποια τρομοκρατία και πράσινα άλογα…
για το ‘εμπόρευμα’ (τα προσωπικά στοιχεία) έγινε όλη η φασαρία…
τώρα θα παίζουμε κρυφτούλι μ’ αυτούς που θα μας κυνηγάνε για να μας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
εγώ, σαν εμπόρευμα, δεν αισθάνομαι καθόλου καλά…
πάλι μας ‘ξεπούλησαν’ ρε γαμώτο ...

Πιο ψηλά αυτοί… πιο ψηλά κι εμείς …

Από σύνθημα σε τοίχο…
Οδηγός για τη νέα βδομάδα…

« βελτιώνονται οι φράχτες,
βελτιώνονται κι οι άλτες!!»

…και μην ακούσω διάφορες απαισιοδοξίες και γκρίνιες του τύπου
‘οποίος πηδά πολλά παλούκια…’ κι άλλες τέτοιες αηδίες…

καλή βδομάδα …