Τελείωνε κυρά μου…

Σάββατο πρωί,
Εγώ κι η Γιώτα είμαστε στημένες έξω από το μαγαζί και περιμένουμε να έρθει η ιδιοκτήτρια, η Τζένη, για να μας ανοίξει.
Κρύο, κάποια στιγμή έριξε και μια περίεργη ψιχάλα, κάτι μεταξύ ψιχάλας και υγρασίας…

Σαν καλές πωλήτριες είχαμε πάει στην ώρα μας και είμαστε έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουμε την εισβολή των καταναλωτών που ανυπομονούσαν ν’ αδειάσουν τις πιστωτικές τους κάρτες και να τσακίσουν τον 13ο μισθό και τα εορτοδάνεια…

Εμείς μεν είχαμε πάει στην ώρα μας, η Τζένη δε, πέρναγε η ώρα και δεν φαινόταν, μάλλον θα την είχε πλακώσει το στρώμα, πάλι και θα τρώγαμε στήσιμο έξω στο κρύο…

Έτσι κι έγινε.
Μετά από 25’ ξεπαγιάσματος φάνηκε η Τζένη με τον γκόμενο της, τον Ηλία, μέσα στο Γκράν Τσερόκι τους…
Σταματάνε το αμάξι έξω από το μαγαζί, ανακούφιση, επιτέλους θα ανοίξει να μπούμε μέσα να ζεσταθούμε…
Αμ δε…

Η Τζένη δεν έλεγε να βγει από το αυτοκίνητο, καθόταν μέσα και χαϊδολογιόταν με τον Ηλία!
Και νά τα χάδια… και νά τα φιλιά κι οι αγκαλιές… είχαν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο λες και είχαν να ειδωθούν χρόνια…
Εμείς εντωμεταξύ κρυώναμε…

Περνάει κανένα 10λεπτο κι αυτοί στον κόσμο τους… συνέχιζαν τις γλύκες μέσα στο αιρ κοντισιον του τσερόκι αδιαφορώντας για μας που τουρτουρίζαμε.
Άρχισα να αισθάνομαι μαλάκας… δεν έφτανε το στήσιμο, τώρα έπρεπε να κρατάμε και φανάρι στις πρωινές καύλες της Τζένης και του Ηλία…
Θυμήθηκα και την ξεπέτα που μου έκανε χθες ο Μπάμπης και τα πήρα ακόμα περισσότερο… τα σιρόπια είχαν αρχίσει να τρέχουν στο δρόμο…
‘ξεκόλλα επιτέλους κυρά μου’ μουρμούρισα ‘ δεν τον χόρτασες χθες βράδυ;…
‘αχ, φαίνονται πολύ ερωτευμένοι’ λέει η Γιώτα, το φυτό…

Ρίχνω μια μούντζα στη Γιώτα, ‘πάρτα να μη στα χρωστάω…’ και πάω δίπλα στο αυτοκίνητο των καυλιάρηδων…

Τοκ-τοκ, τους χτυπάω το τζαμί, κατεβάζει το τζαμί η Τζένη ενοχλημένη…
‘τι τρέχει Λίτσα;’
‘δεν μας δίνεις τα κλειδιά να μπούμε στο μαγαζί να μην κρυώνουμε… είμαστε μισή ώρα στημένες στο κρύο… κι εσείς μπορείτε κάτσετε εδώ όσο θέλετε… να βγάλετε τα μάτια σας!’
( αυτό το τελευταίο το σκέφτηκα αλλά δεν το είπα…)
‘έρχομαι’ λέει και γυρίζει πάλι στον Ηλία κι αρχίζει τα ‘γεια σου μωρό μου… θα σε δω το βράδυ… θα μου λείψεις…’ και ξανακολλάνε με αγκαλιές και φιλιά! κι εγώ σαν μαλάκας να περιμένω έξω από το παράθυρο!
Παραλίγο ν’ αρχίσω πάλι να τους χτυπάω την πόρτα αλλά με πρόλαβε η Τζένη που κατέβηκε επιτέλους από το αμάξι.

Μου ρίχνει δεύτερο θανατηφόρο βλέμμα, ‘ήταν πολύ άκομψο αυτό που έκανες!’ μου λέει
‘Και τι είναι κομψό Τζένη μου; Η μισή ώρα στήσιμο στο κρύο;’ απαντάω εγώ…
Μου ρίχνει και τρίτο θανατηφόρο βλέμμα…