Παραλειπόμενα μιας δημοσίευσης... ή πως δεν έγινα κομμώτρια!

Δημοσιεύτηκε προχθές στη εφημερίδα τα ΝΕΑ http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18428&m=N83&aa=3
Το κείμενο ήταν βασισμένο σε μια ιστορία που μου διηγήθηκε η γειτόνισσα μου,
η Λιάνα.

Πριν από μέρες είχα λάβει ένα μαίηλ από τον Μιχάλη Μητσό που μου ζητούσε να γράψω κάτι, μέχρι 200 λέξεις, για ένα αφιέρωμα στους μπλοκερς …

Έλα όμως που δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει ένα κείμενο 200 λέξεων…
200 λέξεις είναι αυτές, πολλές μου φάνηκαν, φτάνουν σκέφτηκα… αμ δε…
τελειώνω το γραπτό, το μετράω και μου βγαίνουν κάπου 750 λέξεις!!!
Παθαίνω ταραχή… (απορία: όταν λέμε πχ 200 λέξεις, περιλαμβάνονται και τα άρθρα;)
Κόψε απ΄ εδώ κι απ΄ εκεί τελικά τόφερα στις 200 (και κάτι ψιλά…)

Σκέφτηκα να το βάλω ολόκληρο εδώ που έχω άπλα αλλά δεν το έβρισκα… μάλλον θα το έσβησα… δεν βαριέσαι …

Θέλω όμως να πω λίγα για την Λιάνα που μου είπε αυτή την ιστορία και την σχέση μου με την κομμωτική…
Η Λιάνα, 35 ετών, δουλεύει κομμώτρια σε μεγάλο κομμωτήριο κάπου Χαλάνδρι – Μαρούσι … κάπου εκεί… μένει στη γειτονιά μου..

Όταν ήμουν μικρή, η Λιάνα ήταν το ίνδαλμα μου!
Ήθελα να της μοιάσω (σαν γυναίκα και σαν κομμώτρια…) η Λιάνα είναι φοβερή γκόμενα και καταπληκτική κομμώτρια…
Εγώ δεν κατάφερα να της μοιάσω ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο…

Πήγαινα δημοτικό ακόμα όταν η Λιάνα μας έκανε τα πρώτα μαθήματα κομμωτικής (σ΄ εμένα και την τότε κολλητή μου την Εύη…)

Σαν υποψήφιες κομμώτριες έπρεπε κάπου να κάνουμε την πρακτική μας… τα πρώτα μας ‘θύματα’ ήταν οι κούκλες της Εύης (είχε πολλές) και κάτι σκούπες…

Ήμαστε στην 6η δημοτικού και ψάχναμε ‘θύμα’ να ασκήσουμε την κομμωτική μας τέχνη…
Δυστυχώς οι συμμαθήτριες δεν μας εμπιστευόταν κι έτσι στραφήκαμε στ΄ αγόρια!
Ο πρώτος που βρέθηκε: ήταν ο αδελφός μου !
Κουράστηκα να τον ψήσω αλλά τα κατάφερα, έβαλε όρο να είναι από δίπλα η Λιάνα μην του κάνουμε καμιά στραβή και για να διορθώσει τυχόν ατυχήματα…
Είχε και άλλο σοβαρό λόγο να κάτσει να τον κουρέψω, κράταγε τα λεφτά που του δίνανε για τον κουρέα κι εγώ έκανα την πραχτική μου μαζί με την Εύη.
Απορούσαν οι γονείς που πήγαινε για κούρεμα τόσο συχνά…
Μόνο η γιαγιά ήξερε την συνομωσία αλλά αυτή ήταν ‘δικιά μας’…

Βρέθηκαν κι αλλά αγόρια πρόθυμα … Κι επειδή ήταν εποχή που γκομενίζαμε, όλο και κάποιος ερωτευμένος πιτσιρικάς ήταν διαθέσιμος για κούρεμα… αποφεύγαμε βέβαια να κάνουμε ακρότητες κι έτσι δεν είχαμε δυσαρεστημένους ‘πελάτες’…

Ο ενθουσιασμός μας σαν κομμώτριες δεν κράτησε για πολύ… τα παρατήσαμε… εμένα μου έμεινε η ‘ειδίκευση’ σε ανδρικά κουρέματα.

Από τότε μέχρι σήμερα περιορίζομαι να κουρεύω τους άνδρες της ζωή μου.
Λίγο- πολύ, πρόθυμα ή γκρινιάζοντας όλοι μου κάτσανε να τους κουρέψω τουλάχιστον μια φορά….
Πάντα διστάζανε, ήταν μια δοκιμασία γι αυτούς, εκτός από την έλλειψη εμπιστοσύνης είχαν να υποστούν και την μεγάλη διάρκεια του κουρέματος μου… χρειαζόμουνα 3-4 φορές περισσότερη ώρα απ’ ότι ένας επαγγελματίας, πρέπει να τους έσπαγα τα νεύρα…

Θέλησα να προσθέσω στο ρεπερτόριο μου και το ξύρισμα αλλά εκεί συνάντησα μεγάλη αντίδραση…
Η εικόνα μου να κρατάω ένα ξυράφι μάλλον τους τρομοκρατούσε…
Όλοι εκτός από τον Σπύρο, που ήταν ψιλοφαλάκρας στα 25 του, καθόταν ευχαρίστως και του ξύριζα και το κεφάλι.

Τελευταίο μου ‘θύμα’ είναι, φυσικά, ο Μπάμπης.
Δυσκολεύτηκα αλλά τον κατάφερα, πήρα το Ο.Κ. για το κούρεμα… και για το ξύρισμα προσπάθησα…
Έφτιαξα και ατμόσφαιρα… στην μπανιέρα δυο-δυο… κεριά κι αρώματα… τέτοια πράγματα…
Μόλις όμως έριξα την πρώτη ξυραφιά άρχισε τα μη, τα δεν και τα όχι…
- δεν μ’ αρέσει… έλεγε… - δεν αισθάνομαι άνετα…

Τελικά δεν κατάφερε να χαλαρώσει… πολύ σφιγμένος… τζάμπα πήγε η ατμόσφαιρα… μου την χάλασε την όλη φάση….