Όχι, ακόμα, άνθρωπέ μου…

Είχα πάει στο φαρμακείο της Χρυσούλας για προμήθειες επειδή όλοι στην οικογένεια έχουμε αρρωστήσει, άλλος λίγο άλλος πολύ…
Ανοίγει η πόρτα και πάει να ένας συμπαθητικός 60αρης, πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα ή να πει τίποτα, η Χρυσούλα του βάζει τις φωνές:
‘Όχι! Δεν έχω ακόμα τίποτα!’
‘Καλά, θα έρθω αύριο’ λέει ο 60αρης
‘Ούτε αύριο θα έχω! Ούτε μεθαύριο, ούτε παραμεθαύριο! Δεν υπάρχει ακόμα εμβόλιο για την γρίπη των πουλερικών!’ φωνάζει η Χρυσούλα.
‘ Θα πάω αλλού να ρωτήσω…’ πεισμώνει ο άλλος και φεύγει…

- Μ’ έχουν τρελάνει… μου λέει η Χρυσούλα, όλοι ζητάνε εμβόλιο για τις κότες! Αυτός που είδες έρχεται κάθε ημέρα!

Η Χρυσούλα τρώει στη μάπα κάθε υστερία, πανικό και παράνοια που σερβίρουν τα media για θέματα υγείας… αυτή την εποχή έχει βρει τον μπελά της με την γρίπη των πουλερικών…

Παραπονιέται η Χρυσούλα:
‘… Και να σκεφτείς πως τα τελευταία χρόνια έχει τετραπλασιαστεί η ποσότητα των φαρμάκων για καρκίνους που πουλάω… γι αυτό δεν ακούω να λένε τίποτα…’

Χθες τ’ απόγευμα πέρναγα από το ρέμα του Ποδονίφτη και σ’ ένα από τα σπιτάκια που είναι εκεί υπάρχει ένα κοτέτσι…
Σταμάτησα και κοίταγα τις κοτούλες σαν κάτι το αξιοπερίεργο… σαν απειλή … σαν να είδα εξωγήινους… ξέρω ‘γω… θες δε θες όλο και κάτι σου μένει μ’ αυτά που ακούς…

Και στη γειτονιά μου όλο και κάποιος κόκορας ακουγόταν… τώρα νομίζω πως έχω καιρό ν΄ ακούσω κοκόρια… λες να πέσανε κι αυτά θύματα της κοτογριποϋστεριας;
Θα στήσω αυτί ν’ ακούσω καλύτερα…