Ο καθένας με τον πόνο του…

Κυριακή μεσημέρι, όλη η οικογένεια είναι έτοιμη για φαγητό, είχε έρθει κι ο Μπάμπης.
Μαζί με τον Μπάμπη είχα αναλάβει τη σαλάτα, (κόκκινο και άσπρο λάχανο, μαρούλι ρόκα, μάραθο, μαϊντανό) είμαστε στην κουζίνα επί μισή ώρα και κόβαμε και πλέναμε, τα βάλαμε σε μια μεγάλη πιατέλα και διαφωνούσαμε αν θα πρέπει να τ’ ανακατέψουμε ή ν’ αφήσουμε τον καθένα να κάνει το δικό του μείγμα …
Αποφασίσαμε το δεύτερο και πήρε ο Μπάμπης την πιατέλα να την πάει στην τραπεζαρία.

Στο σημείο αυτό έγινε ο σεισμός!

Επειδή είχαμε πάθει μεγάλη ζημία στο σεισμό του ’99, έπεσε μια ταραχή (τότε ήμουν μόνη στο σπίτι κι είχα φοβηθεί πολύ …)
‘Πάμε έξω’ είπα, βουτάω τη γιαγιά με το καρότσι και βγαίνω, μπροστά ο Μπάμπης μου άνοιγε τις πόρτες μέχρι την αυλή…
Εκεί διαπιστώσαμε πως είμαστε οι μόνοι από την οικογένεια που βγήκαν έξω, εγώ με την γιαγιά κι ο Μπάμπης που κράταγε ακόμα την πιατέλα με την σαλάτα!
Ναι, είχε βγει έξω κρατώντας την σαλάτα!

Βγήκανε και μερικοί γείτονες αλλά καμιά σχέση με το ’99 … έκανε και κρύο, γρήγορα μπήκαμε όλοι μέσα.

Έπεσε ένα ψιλοδούλεμα από τους υπόλοιπους… αλλά κι αυτοί είχαν κάνει τις δικές τους κινήσεις :
Η μάνα μου έτρεξε στην κουζίνα να κρατήσει κλειστά τα ντουλάπια με τα πιατικά και τα ποτήρια (το ’99 είχαν ανοίξει και σπάσει τα περισσότερα…)
Ο πατέρας πήγε να συγκρατήσει τα ράφια με τους δίσκους του ( το ’99 είχε αρκετές απώλειες…)
Ο δε αδελφός μου είχε πάει ν’ ανοίξει την τηλεόραση να δει για τον σεισμό!!
Ο καθένας με το κόλλημα του…

Είδε ο πατέρας μου τον Μπάμπη με την πιατέλα και θυμήθηκε ένα άλλο σεισμό, του ΄81… τον είχε βρει, είπε, σ’ ένα μπαρ και βγήκε έξω κρατώντας ένα ποτήρι βότκα!
Τότε είχε γυρίσει σπίτι με τα πόδια (από την Πλάκα) αποτελειώνοντας το ποτό του και κράτησε ενθύμιο το ποτήρι, ήταν ένα ποτήρι με πολύ χοντρό πάτο…

ΥΓ
Το ποτήρι της βότκας από το σεισμό του ‘81 έσπασε στο σεισμό του ΄99…