ΠΛΑΚΩΘΗΚΑ !!!

Κυριακή απόγευμα κι ακόμα να συνέλθω.

Σάββατο, μετά το μαγαζί, στημένη στη στάση για το σπίτι. Τα πόδια πονάνε, ζέστη.
Στο δρόμο μποτιλιάρισμα, καλά, θα φτάσω αύριο…
Πολλοί πάνε για διακοπές, φαίνονται, έχουν φορτώσει το μισό τους σπίτι στο αμάξι, ζηλεύω. Ζηλεύω κι αυτούς με το αιρ κοντισιον στο αυτοκίνητο και αυτούς με τις μηχανές που περνάνε ανάμεσα και φεύγουν.

Έρχεται το λεωφορείο, χωρίς αιρ κοντισιον, τίγκα κόσμο, οι περισσότεροι γέροι και μετανάστες. Ταλαίπωρες φάτσες, ξεζουμισμένοι άνθρωποι, έτσι νιώθω κι εγώ.

Βρώμα, δίπλα μου ένας γλίτσας έχει να πλυθεί 1 μήνα. Τον μισώ, άλλο νάσαι φτωχός και να σ΄ έχουν φτυσμένο όλοι κι άλλο ν΄ αφήνεσαι στη βρώμα και στην κακομοιριά, έχει μια έκφραση ‘δεν βαριέσαι’, ζαλίζομαι…

Προσπαθώ να φτάσω κοντά σε παράθυρο ν΄ αναπνεύσω.
Κάτι ακουμπά στον κώλο μου!! … ε, όχι κι αυτό!!!
Γυρίζω με αυστηρό βλέμμα, δίπλα μου ένας γέρος, ένας μαλλιάς μ΄ ακουστικά και ένας πακιστανός.
Στάση, μπαίνουν κι άλλοι, πιο πολύ στρίμωγμα.

Πάλι κάτι στον κώλο μου, καθαρό πιάσιμο!!
Γυρίζω αγριεμένη, ο μαλλιάς προσπαθεί να κάνει πίσω, σαν να χαμογελάει, είναι και προκλητικός…
ΕΚΡΗΞΗ!!
-ξεφτίλα! – τι;
Του χώνω 2 γρήγορες στη μούρη, πάρτο κάτω το mp και τ΄ ακουστικά.
- τι κάνεις εκεί;
Σκύβει να τα πιάσει, τον κοπανάω με την τσάντα
- μαλάκα, λιγούρη, το δικό σου κώλο πιάσε…
- άντε μωρή …
Μου ρίχνει σπρωξιά/ μπουνιά, αρπάζω το πουκάμισο του, ξηλώνει…
Πέφτουν να μας χωρίσουν, έρχεται κι ο γλίτσας, μπόχα, τρώει κι αυτός μία.
Προλαβαίνω μια κλωτσιά στο καλάμι του μαλλιά.
Σταματάει το λεωφορείο, έρχεται ο οδηγός.
Ο μαλλιάς κατεβαίνει, δείχνει δάχτυλο.
- είσαι πολύ μαλακισμένη… - στον κώλο της μάνας σου ρε.. .
Ο οδηγός με παίρνει δίπλα του – στάσου εδώ να μη σ΄ ενοχλούν.
Ακούω σχόλια πίσω, μερικοί γελάνε, τρέμω απ΄ οργή.
- άνοιξε να κατέβω.

Συνεχίζω με τα πόδια, θέλω να ξεφορτώσω. Ακούω φωνή πίσω μου.
- εγώ δεν σ΄ ακούμπησα. Είναι ο μαλλιάς.
- είσαι πολύ υστέρω!!
Αυτό μου έλειπε, αλλάζω πεζοδρόμιο, δεν μ΄ ακολουθεί.
Περπάτημα, σκέψεις, λες να πλακώθηκα με λάθος άνθρωπο; Γαμώ την ατυχία μου.
Φτάνω σπίτι ούτε κι εγώ ξέρω μετά από πόση ώρα.

Οικογενειακό συμβούλιο
- θέλω μηχανάκι, βαρέθηκα να μου βάζουν χέρι!
Μάνα και αδελφός: όχι, με τίποτα! Πατέρας: να το σκεφτούμε…
Η μάνα επιμένει: όχι!! είναι ο νταβατζής του σπιτιού, τα οικονομικά περνάνε απ΄αυτή… αρπαζόμαστε. Ρίχνει υπονοούμενα για την εμφάνιση μου
– ήσουν προκλητική!! - Κολλητό παντελόνι, κοιλίτσα έξω, όλες έτσι είναι…
Δεν κατάλαβα και δαρμένη και χρεωμένη!! Επιμένω, θα το πάρω!

Βράδυ, στ΄ αυτοκίνητο του Μπάμπη, πάμε στα Στέρ Αχαρνών.
Ο Μπάμπης μου τα μασάει:
- επικίνδυνο το μηχανάκι … τι νομίζεις, χειρότερα θα σου κολλάνε … είναι κι η εμφάνιση !!
Όπα!! Κι εσύ Μπάμπη; Όταν ανέβαινα, με το μίνι, πάνω στο τραπέζι γούσταρες, τώρα σου κάνω σε ξέκωλο;
Τα παίρνω τελείως … κατεβαίνω από τ΄ αυτοκίνητο – μην τολμήσεις να με ακολουθήσεις!! Γυρίζω σπίτι με τα πόδια (πάλι) από την τσαντίλα μου.

Δεν μου γαμιέστε όλοι σας, που τους βρήκα όλους αυτούς!!
Μια μπούργκα κι ένα φερετζέ κρατάνε πίσω από την πλάτη τους κι είναι έτοιμοι να σου τον τρίψουν στη μούρη!!

Αργά.
Πατέρας και μάνα τσακώνονται για μένα, ακούω τις φωνές τους. Ξυπνάω μετά από 2 ώρες. Προσπαθώ να γράψω, λίγα καταφέρνω, ασχολούμαι με τα links, κάνω μαλακίες…

Κυριακή πρωί.
Μόνη με την γιαγιά, οι άλλοι για μπάνιο.
Πάω την γιαγιά με το καροτσάκι στην εκκλησία, το μόνο που μπορεί να κουνήσει είναι το μισό χέρι της, προσπαθεί να κάνει το σταυρό της.
Πίσω σπίτι, της διαβάζω τον Ριζοσπάστη, δεν μπορεί ούτε να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει, αλλά οι γιατροί λένε πως καταλαβαίνει, μάλλον έχουν δίκιο, το βλέπω πως ‘παίζουν’ τα μάτια της. Α ρε καπετάνισσα Ευαγγελία πως κατάντησες …

Ο Μπάμπης παίρνει τηλέφωνο, δεν το σηκώνω, έρχεται και χτυπάει το κουδούνι.
- φύγε, δεν σ΄ ανοίγω .
- με παρεξήγησες, δεν εννοούσα …
Από αυτά που τους ξεφεύγουν καταλαβαίνεις…
Κλαψομουνίζει για λίγο έξω από την πόρτα και φεύγει, ξεκουμπίδια …

Απόγευμα, ο μπαμπάς πάτησε πόδι (από τις λίγες φορές).
Θα έχω το μηχανάκι!!!
Η μάνα σέρνει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, σκασίλα μου!!

Ε, ΔΕΝ ΤΟ ΠΣΤΕΥΩ !!!

Ε, δεν το πιστεύω, είπε η Τότα όταν της το διηγήθηκα:
Πρωί, πρώτος πελάτης, βιαστικός εμφανίσιμος 45αρης, περίπου σε στυλ Κλούνεϋ.
(στο περίπου είπαμε…)
Ρίχνει μάτια στο εμπόρευμα, δεν θέλει βοήθεια.
Βρίσκει ένα φόρεμα, το κοιτάζει, κοιτάζει κι εμένα, σχεδόν με διατάζει:
- Το φοράτε δεσποινίς; Το θέλω για μία περίπου στα μέτρα σας!!
Τι να κάνω, το φοράω, το γυρίζω και στην πλάκα: ποζάρω, κάνω 2-3 στροφές, ρίχνω και μια βόλτα σαν να ήμουν σε πασαρέλα!!
(ξέρετε, σπάσιμο μέσης, πέρα δώθε ο κώλος κλπ κλπ, δεν είμαι καλή σ΄ αυτά αλλά προσπάθησα – πουτάνα Τζένη, τι κάνω για το μαγαζί σου-)
-Το παίρνω λέει ο Κλούνεϋ.
( 90 ευρώ, με λίγο ψάξιμο το βρίσκεις σε κινέζικο μαγαζί με15-20 ευρώ!)
- θέλω κι ένα ίδιο σε μεγαλύτερο νούμερο, έχετε; - έχουμε- το παίρνω!

Όπα, τι τα θέλει δυο ίδια σε άλλο νούμερο;
Η γυναίκα έχει σκοπό να παχύνει;
Φαντάζομαι διάφορα, Ξυπνάει η κατίνα μέσα μου.
Λες; … λες να παίζει το δίδυμο γυναίκα – γκόμενα;
Τις θέλει με τα ίδια ρούχα ή βαριέται να ψάχνει;
Οι υποψίες μεγαλώνουν, το ένα το πληρώνει με πιστωτική, το άλλο μετρητά!
(μπράβο του, προσεχτικός…)
Διαφορετικές τσάντες, η μια ‘περιποιημένη’, βάζει κάρτα μέσα, φεύγει.
(- πρόσεχε μην μπερδέψεις τις τσάντες ε;…)

Συνεδριάζουν οι 3 καντίνες, Τζένη, Γιώτα, κι εγώ. Ακόμα και η Γιώτα το φυτό είναι κατηγορηματική, τα ήθελε για γκόμενα και γυναίκα.

Την άλλη μέρα, απόγευμα με κόσμο στο μαγαζί.
Μπαίνει στιλάτη (και σέξι) 40αρα με το φόρεμα του Κλούνεϋ στην τσάντα, θέλει αλλαγή, άλλο νούμερο.
Σε 5-6 λεπτά μπαίνει άλλη στιλάτη (και σέξι) 30αρα όμως… με την άλλη τσάντα του Κλούνεϋ (την περιποιημένη), κι αυτή αλλαγή.
Η 30αρα βλέπει την 40αρα να δοκιμάζει το φόρεμα
Η Τζένη τρέχει να προλάβει καμιά κρίση, μην αρχίσουν να ξεμαλλιάζονται εδώ μέσα, (έχει συμβεί κι αυτό)
– Κι εγώ θέλω, σε μικρότερο έχετε; Λέει η 30αρα.
Δεν φαίνεται να γνωρίζονται, ευτυχώς…

Τις κοιτάζω και τις δυο, είναι σχεδόν ίδιες με 10 χρόνια διαφορά
Όπως λέμε πριν – μετά; Συνεπής στα γούστα του ο τύπος ή βαρετός;
Βρήκε γκόμενα την γυναίκα του πριν 10 χρόνια.

Για την 30αρα υπάρχει άλλο νούμερο, για την άλλη όχι, πιάνουν κουβέντα, συστήνονται, ανταλλάσσουν απόψεις για ρούχα, δοκιμάζουν, φαίνεται να συμφωνούν στο γούστο, θα κάτσανε κανένα μισάωρο, τις αφήσαμε μόνες να κατεβάζουν διάφορα.
Τελικά επιστέφουν κι οι δυο τα φορέματα του Κλούνεϋ και παίρνουν άλλα.
Φεύγουν μαζί, κάτι πήρε τ΄ αυτί μου πως πάνε για καφέ.
Ψοφάω να μάθω την συνεχεία, μάλλον θα την έβαψε ο τύπος, θα του βγουν όλα στη φόρα !!

ΜΠΛΙΑΑΑΧ!!

Γιατί; Γιατί σε μένα αυτό;
Μ΄ έχει φτυσμένη ο θεός (δεν απορώ έτσι που τον βρίζω)
Στο μαγαζί εγώ κι η Γιώτα, εκτός από πωλήτριες είμαστε και καθαρίστριες. Εναλλάξ, τη μια μέρα η μια καθαρίζει μέσα κι η άλλη έξω (πεζοδρόμιο, βιτρίνα)
Σήμερα ήταν η σειρά μου να καθαρίσω έξω. Πάω το πρωί και τι να δω, κάποιος το βράδυ είχε ΞΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ στη βιτρίνα !
100 και βαλε μαγαζιά έχει η Ηρακλείου, εδώ βρήκε να τα κάνει; Και μάλιστα σήμερα που ήταν η σειρά μου;
Γαμώ την ατυχία μου, πρωί πρωί μάζευα ξερατά (πίτα σουβλάκι με πατάτες) που είχαν ξεραθεί κι από την ζέστη…

Μετά το σκέφτηκα καλύτερα:
1. Μήπως ο άνθρωπος ξέρασε μ΄ αυτά που είδε στην βιτρίνα; Αν είναι έτσι τότε πάω πάσο!! Είμαι υπέρ της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης, κι αυτό κοστίζει και θέλει θυσίες (σκάσε και σφουγγάριζε)!!
2. Αν ξαναπεράσει από δω να μας πει ή ν΄ αφήσει σημείωμα από πήρε την πίτα σουβλάκι για να ξέρουμε να μην πλησιάσουμε.
3. Προς όλους τους ενδιαφερόμενους:
Όταν βρεθείτε σε ανάλογη διάθεση και κοντά σε βιτρίνα, σκεφτείτε τι τραβάμε κι εμείς οι πωλήτριες – δουλικά και κάντε τα λίγο παραπέρα.
Το ίδιο ισχύει και για τις διάφορες άλλες σωματικές ανάγκες, που έχουμε καθαρίσει κατά καιρούς ( στο στενό δίπλα, στα 20 μέτρα είναι ένα ερείπιο που βολεύει μια χαρά για αυτές τις ανάγκες σας)

πίκρα…

Δεν είμαι καλά.
Το πρωί στη συγκέντρωση οικογενειακώς.
Το μεσημέρι στο Ιπποκράτειο, ο θειος Βαγγέλης έκανε στεφανιαιογραφημα,
-με χαλάνε τα νοσοκομεία-
Το απόγευμα στην άλλη συγκέντρωση, μη χάσω …

Μια απογοήτευση, κι οι δυο συγκεντρώσεις, οι συγκεντρωμένοι βαριουνταν, κουτουλάγανε μεταξύ τους, οι ομιλητές τις δικές τους μαλακίες, σα νάταν ο καθένας στον κόσμο του…
Δίκιο έχεις George για τα μέσα μεταφοράς στις απεργίες με συγκεντρώσεις, και το ΚΚΕ αρχίδια κάνει γι αυτό.
Πριν 2 χρόνια είχα πετύχει αυτόν τον συνδικαλιστή των λεωφορείων, του ΚΚΕ, πως τον λένε ρε τον αρκουδιάρη, ξέχασα…
- γιατί δεν βάζετε λεωφορεία τζάμπα,οταν εχει απεργια, να κατεβαίνει ο κόσμος στις πορείες;
Με κοίταξε στο στυλ –τι λέει η μικρή…και μουρμούρισε κάτι συνδικαλιστικές μπούρδες.
- καλοί κοπρίτες είστε κι εσείς, του απαντώ, - άντε και βουλευτής!
Μη νομίζουν πως δεν τους έχουμε πάρει χαμπάρι …

Οι χωριστές συγκεντρώσεις είναι άλλη πίκρα, - γιατί δεν τα βρίσκουμε ρε παιδιά;
-όχι εμείς, οι άλλοι (οι όποιοι άλλοι) φταίνε… είναι η απάντηση!
Καριόλια εργατοπατέρες…

Και καλά, αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε, εμείς γιατί δεν κάνουμε την δική μας;
‘… Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!...’
Κ. Βάρναλης.


Πρωί.
Ξύπνησα 4.30 με πονοκέφαλο κι είπα να γράψω τον πόνο μου.
Στο ράδιο, Red, πάλι η διαφήμιση του φρεντοτσίνο, θα κόψω τις φλέβες μου, γιατί ρε παιδιά πρωί πρωί;
Χαλιά διάθεση
Αν ακούσω, στο μαγαζί, κανένα περίεργο σχόλιο από την Τζένη ή από το φυτό την Γιώτα θα τις βάλω να καταπιούν τις κρεμάστρες!!!

ΑΠΕΡΓΙΑ !!!

Πρωί, περιμένω έξω από το μαγαζί νάρθει η Τζένη, τ΄ αφεντικό, ν΄ ανοίξει,
είμαι φτιαγμένη. Με το που την βλέπω την αρπάζω από τα μούτρα.
- Αύριο έχει απεργία, δεν έρχομαι.
Μου ρίχνει άγρια ματιά, (η σκύλα που λέγαμε)
- Πάλι; Ξέρεις πόσες απεργίες έχεις κάνει φέτος;
- Εγώ; Το εργατικό κίνημα! Δύσκολοι καιροί, θέλει αγώνες …
- ξέχασε το, σε θέλω οπωσδήποτε, θάχουμε κόσμο αύριο, οι πελάτες δεν απεργούν!
(Το ξέρω πως θάχουμε κόσμο, όταν γίνεται απεργία, βγαίνουν οι κοπρίτες για ψώνια, αντί να πάνε στις συγκεντρώσεις- αύριο ειδικά θα πάνε και για μπάνιο)
- α πα πα, δεν γίνεται Τζένη μου, η εργατοϋπαλληλική μου συνείδηση δεν μ΄ αφήνει
- (άγρια) πρόσεχε, μη με προκαλείς!!
- τι λες ρε Τζένη, εδώ πάνε να μας γαμούν 24 ώρες το 24ωρο με το ωράριο κι εγώ θα το παίζω κότα και θάρθω για δουλειά;

Αλλάζει ύφος.
- έλα ρε Λιτσάκι που θα με αφήσεις έτσι … δεν θάχει λεωφορείο; Σου πληρώνω το ταξί! – (ξοδεύτηκε) – τσού εγώ.
- νάρθω να σε πάρω από το σπίτι;
Αυτή ρε είναι ικανή να βάλλει κόκκινη σημαία στο γκράν τσερόκι και νάρθει να με πάρει από τους Αγίους για να με βάλει να δουλέψω.
- δεν γίνεται Τζένη μου, έχουμε και μια ιδεολογία, οικογενειακή παράδοση …

Έτσι είναι, θα πάμε στην συγκέντρωση οικογενειακώς, ο πατέρας κι ο αδελφός θα κλείσουν το εργαστήρι (ξυλουργείο), θα πάρουμε και την γιαγιά με το αναπηρικό καροτσάκι της κι ας έχει πάθει δυο εγκεφαλικά και είναι 78 χρονών.
Θα της φορέσουμε το κόκκινο μαντίλι που έχει από την ΕΠΟΝ και θα κοτσάρουμε και μια κόκκινη σημαία στο καρότσι της.

Όλοι στην οικογένεια είμαστε ΚΚΕ και ΑΕΚ (τι θα γίνει με το γήπεδο ρε άχρηστοι;) Όλοι εκτός από το ηλίθιο το αδέλφι μου τον Φώτη, αυτός είναι ΠΑΣΟΚ και Παναθηναϊκός!! Τι ξενέρωμα … πούστη θεέ …
Κι ο Μπάμπης είναι ΚΚΕ – ΑΕΚ.
Η Τζένη είναι ΠΑΣΟΚ, γουστάρει τον Γιωργάκη, άλλο ξενέρωμα …

Φτάνει στο μαγαζί κι η Γιώτα, η άλλη υπάλληλος, η Τζένη διατάζει.
- εσύ Γιώτα αύριο θα είσαι εδώ!!
- μάλιστα κυρία Τζένη!!

Η Γιώτα είναι φυτό, μα πολύ φυτό … τρέμει μην απολυθεί, κι εγώ φτωχιά είμαι αλλά δεν κάνω έτσι…

ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ - ΜΕΤΑ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΠΑΝΙΟ-!!

Γαμώ την ατυχία μου Κυριακάτικα…

Στις 6.30 το πρωί έπεσα για ύπνο, στις 8.30 ο Μπάμπης αρχίζει να βαράει το κουδούνι της πόρτας. Με τραβάγανε από το πόδι μάνα, πατέρας και αδελφός, μόνο η γιαγιά με το καροτσάκι και τα 2 εγκεφαλικά δεν ήρθε, που νάρθει η καημένη…
- ήρθε ο Μπάμπης, του είχες πει να πάτε μπάνιο – δεν θέλω ρε, νυστάζω.
Την πέφτω στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου του Μπάμπη,
-ξύπνα με όταν φτάσουμε.
Ξύπνησα όταν περνάγαμε κάτι βουνά. - Στη θάλασσα δεν πηγαίναμε; Που είμαστε;
- Εύβοια, - η θάλασσα; - σε λίγο…
Τι λίγο … ανεβαίναμε κατεβαίναμε κάτι κορφές, στο τέλος φάνηκε η θάλασσα στο βάθος, Χιλιαδού, δεν έχω ξανάρθει, ωραία φαίνεται αλλά νυστάζω.

Ξάπλωσα στην ομπρέλα και ξανακοιμήθηκα. Γύρισε ο ήλιος και μου έκαψε τα πόδια, σκατά… ρε Μπάμπη δεν με προσέχεις; Μ΄ άφησες να καώ...
Και καπάκι μέσα στην ατυχία μου ακούω την φωνή της!
- Λίτσα, τι κανείς εδώ; Ήταν η Τζένη η αφεντικίνα μου!
- Τι να κάνω μωρή, ψήθηκα από την μία και τώρα γύρισα από την άλλη.. πλάκα μου κανείς;
Είναι δυνατόν; Την τρώω στη μάπα κάθε μέρα, ερχόμαστε εδώ στην εξορία για μπάνιο και νάτην πάλι μπροστά μου με τον γκόμενο της τον Ηλία και το γκράν τσερόκι τους, μη χέσω …
- το αγόρι σου; ρωτάει, συστάσεις – Μπάμπης, Τζένη, Ηλίας, τον ξέρω…
Όλο γλύκες η Τζένη, - με την Λίτσα καλές φίλες, - να ξεράσω τώρα;
- κρατάει το μαγαζί, - αυτό είναι αλήθεια…
- φάγατε; Να φάμε μαζί; - αυτό μας έλειπε τώρα..
- κερνάμε!! Σώώώώπα καλέ, τι έγινε;
- έχουμε επέτειο, 2 χρόνια με τον Ηλία, (τον καημένο τον Ηλία, φαίνεται και καλό παιδί) – έλα ρε… άντε και καλούς απογόνους…
Κάτσαμε, - δε γαμιέται…

Άρχισε ο Μπάμπης κι ο Ηλίας να λένε για αυτοκίνητα, βαριέμαι …
( ο Μπάμπης έχει συνεργείο μαζί με πατέρα κι αδελφό)
είχε κομπλάρει ο Μπάμπης με το γκράν τσερόκι – τι να σου κάνει το Ιμπιζα –
Μη μασάς ρε Μπάμπη, κι εγώ ζηλεύω αλλά δεν κωλώνω.
Ψέματα να πω; Την ζηλεύω την Τζένη.
Η Τζένη είναι λίγο μεγαλύτερη από μένα (24), είναι ωραία, ξέρει να ντύνεται, να βάφεται και να αρωματίζεται.
Τα τρώει από τους γονείς της που της ανοίξανε το μαγαζί (σχέδιο ρούχων σπούδασε κάπου έξω αλλά προ το παρόν πουλάει ρούχα άλλων)
Έχει ωραίο γκόμενο, με λεφτά κι αυτός, τα μασάει κι από αυτόν…
Και γενικά είναι σκύλα, ωραία σκύλα αλλά σκύλα. Κι από ότι έχω καταλάβει οι άνδρες ψοφάνε για κάτι τέτοιες – μαλακές άντρες, μαζόχες, ε, μαζόχες …

Γι ένα είμαι σίγουρη: Ο Θεός είναι πούστης!!
Σ΄ άλλους τα δίνει όλα: με το καλημέρα, πάρτα όλα, δικά σου …
Και σ΄ άλλους πρέπει να τους βγει η πίστη για το παραμικρό…
Δεν γαμιέσαι ρε Θεέ!!!

Είπαμε, ζηλεύω αλλά δεν κωλώνω, δεν αφήνω να με πάρει από κάτω.
(έτσι νομίζω …)
Πιάνω τον Μπάμπη να κοιτάζει σαν ξελιγωμένος την Τζένη, με το μάτι ρίχνει βουτιά στο ντεκολτέ της!! Κλωτσιά κάτω από το τραπέζι,
- καλααα Μπάμπη, θα τα πούμε μετά… εγώ λίγη σου πέφτω ε;

Θυμήθηκα την ξαδέλφη την Τότα.
-υπάρχουν, λέει η Τότα, δυο ειδών γυναίκες:
1. οι γυναίκες -ΑΚΙ και 2. οι γυναίκες –ΑΡΑ, εσύ Λίτσα είσαι -ΑΚΙ
- παρδόν;
- ΑΚΙ = έχεις κορμάκι, βυζάκι, μουνάκι, κωλαράκι!!
Οι άλλες, οι –ΑΡΑ, = έχουν κορμάρα, βυζάρα, μουνάρα, κωλάρα!!
(υπάρχουν και ενδιάμεσοι συνδυασμοί πχ. Βυζάκι-κωλάρα…)

Εγώ –ΑΚΙ, ρε Τότα; Με το 1.70 μου, με το αθλητικό κορμί μου;
(χάλκινο μετάλλιο στους πανελλήνιους νεανίδων στα 100μ όταν ήμουν 15 χρονών, μετά βαρέθηκα προπονήσεις και δίαιτες και τα παράτησα, πέρυσι που είδα την Χαλκιά ζήλεψα)
Εγώ που δεν φοράω τακούνι για να μη κομπλάρει ο Μπάμπης που θα του ρίχνω 2-3 πόντους;
Η Τζένη είναι μάλλον -ΑΡΑ.

Φεύγουν ο Ηλίας κι Τζένη, έχουν να πάνε και σε γάμο, ξεκουμπίδια … και να προσέχετε τα ρύζια μη σας μπουν στο μάτι …
Ο Μπάμπης είναι σε κώμα από το φαΐ, στο φαΐ δεν έχει ντροπές, του δίνει και καταλαβαίνει, ευτυχώς δεν παχαίνει ανάλογα με το τι τρώει, 2-3 κιλά υπέρβαρο τον κόβω.
Την πέφτει δίπλα στην σκιά του βράχου με τα πόδια μέσα στη θάλασσα, μεσάνυχτα θα γυρίσουμε μέχρι να χωνέψει ο Μπάμπης…
Με πιάνουν οι κακίες μου.
Του ρίχνω μπουγέλο, - σήκω να φύγουμε, - δεν μπορώ να οδηγήσω, χωνεύω.
Του ρίχνω χαλίκια, - άσε να χωνέψω λίγο ρε …
Του ρίχνω κλωτσιά, - θα οδηγήσω εγώ (δεν έχω δίπλωμα αλλά ξέρω)
- σ΄ αυτές τις στροφές; - ναι ρε, έχω καλό δάσκαλο, νάζι … κολακεύεται ο Μπάμπης, (άλλος γκόμενος μ΄ έμαθε τα βασικά στην οδήγηση, με τον Μπάμπη όμως έκανα μεγάλες προόδους)
- μέχρι την Χαλκίδα θάχεις χωνέψει, ( ε, δεν μας παίρνει και στην εθνική χωρίς δίπλωμα)

Βράδυ στο σπίτι.
Ανοίγω το ιντερνέτ, διάφορες ξεκωλιάρες βιζιτούδες γεμίζουν τη οθόνη:
Πάρε με, σκίσε με και visit us …
Βάζω φωνή: Φωτηηηη! (ο αδελφός), μπήκες στο ιντερνέτ; - λίγο …
- Τι λίγο ρε, πάλι τσόντες έψαχνες για να τον παίξεις; - όχι …
- ναι καλά … (δεν ξέρει το ηλίθιο πως υπάρχει και το History) μας γέμισες με πουτανοϊούς και δεν ξέρω πως βγαίνουνε!!

Ξαδέλφη Τότα βοηθειαααα!!!
Πρέπει νάρθεις να βγάλεις τις πουτάνες που έβαλε στο κομπιούτερ ο μαλάκας ο Φώτης!

Γαμώ την ατυχία μου Κυριακάτικα…

Πως άρχισα τα μπλόκια

Σε μια φάση, μικρή ήμουν 11-12, είχα μαζέψει πολύ πράμα μέσα μου.
Κάθομαι σ΄ ένα χαρτί και γράφω όλα όσα μ΄ εκνευρίζανε.
Τους έβρισα όλους: μάνα, πατέρα, αδελφό, δάσκαλους, σχολείο, γειτονιά, σόι , όλους!!
Τάγραψα στο χαρτί και το έχωσα σ ένα κουτί, έσκαψα μια τρύπα στον κήπο και το έκρυψα.
Μετά το βρήκε ο αδελφός μου, ο Φώτης, ο ηλίθιος, που έσκαβε κι έβαζε φωτιά στις μυρμηγκοφωλιές, - μαμαααά!! κοίτα τι γράφει εδώ η Λίτσα!!- (είχα βάλει κι υπογραφή η άθλια!!)
Έγινε χαμός….

Η εξαδέλφη μου η Τότα είναι το μόνο σωστό άτομο που έχει το σόι μας (εκτός από τον πατέρα και την γιαγιά Ευαγγελία)
Πριν δυο μήνες πήρε καινούργιο κομπιούτερ και μου έδωσε το παλιό της.
Είχα να πιάσω κομπιούτερ από το λύκειο, μου άρεσε το μάθημα, κι ο καθηγητής μου άρεσε, κι εγώ του άρεσα ..( άστο γι άλλη φορά αυτό ...)
Μου έδειξε η ξαδέλφη και τι είναι τα μπλόγκ.
Κάτσε να τα γράφεις εδώ μου λέει, να ξεχαρμανιάζεις για να μην κανείς κανένα φόνο και δεν είμαστε για τέτοια τώρα.!

Έτσι τα γράφω και τα κρύβω εδώ, κι αν τα βρει κανείς και το πει στην πουτάνα την μαμά, χέστηκα!
Κι αν δεν τα βρει κανείς πάλι χέστηκα.

Μόνο η Τότα μ΄ ακούει, ίσως και ο γκόμενος, ο Μπάμπης, αλλά δεν είναι και σίγουρο, Μπάμπης είναι αυτός, ποτέ δεν ξέρεις…
Άλλες κολλητές δεν έχω, ή μάλλον υποτίθεται πως έχω αλλά τέτοιες που είναι…
Σαν την διαφήμιση του φρεντοτσίνο κάνουνε…
Έχετε ακούσει τη διαφήμιση του φρεντοτσίνο;
-ήρθε και με πηηηήρε- λέει η μια, η ανάπηρη
- κουουλ- απαντά η άλλη, η καθυστερημένη
- με πηηηήγε – κουουλ – συνεχίζουν τα μογγολάκια, που να κουλαθείς και να σε πάρει και να σε σηκώσει μωρή ξεκάρφωτη!!

Έτσι κι οι φίλες μου, χαζοβιόλες που δεν ξέρουν που ν΄ ακουμπήσουν το μουνί τους.
Ο ένας είναι έτσι, ο άλλος είναι αλλιώς… δώστο μωρή να πάει στο διάολο.
Δεν χάλασε ο κόσμος … δεν σ΄άρεσε; Ο επόμενος…
τι το φυλάς και το ψειρίζεις;

το ξημερωσα παλι ...6 η ωρα.. καληνυχτα ...

Φεγγάρι

Ρε καριόλια ακόμα και για το φεγγάρι ψέματα λέγατε ;
Αυτή η πορδή εκεί πάνω ήταν το καλύτερο φεγγάρι της χρονιάς;
Πλάκα μας κάνατε; Πήγαμε και πιάσαμε ταράτσα στην ψησταριά δίπλα στο ποτάμι, το είδα εγώ από την αρχή τι χλεμπονιάρικο και εφταμηνίτικο που ήταν.
Άδικα στηθήκαμε λέω του Μπάμπη, αυτό ήταν, δεν έχει άλλο, κάτσε μου λέει, θα μεγαλώσει … ναι καλά … έτσι έμεινε κατσιασμένο, τζάμπα το στήσιμο, φάγαμε και μια σκάφη παϊδάκια και κουτούλαγα όλη μέρα στο μαγαζί από τη νύστα.

Μπόμπες στην Αίγυπτο

Πλησιάζουν!!! Λονδίνο, Τουρκία, Αίγυπτο μας τριγυρίζουν οι μπόμπες, έρχονται ..
Προς βομβιστές: μην ξεχάσετε να βάλετε και μια στο λεωφορείο 421
(Αγ Ανάργυροι – Αγ Παρασκευή) κατά προτίμηση όταν περνάει έξω από το μαγαζί που δουλεύω- δεν περνάει από εκεί αλλά λέμε τώρα …
Βάλτε την εσείς γιατί μόλις που κρατιέμαι όπως λέει κι η ξαδέλφη μου η Τότα, μόλις που κρατιέμαι να μην την βάλω εγώ…

τα εχω παρει ...

Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο … θέλω να τα πω κάπου αλλιώς θα σκάσω !

Τελειώνει κι ο Ιούλιος και εγώ είμαι ακόμα εδώ και θα είμαι κι άλλο γιατί έχουν αρχίσει οι εκπτώσεις και όπως λέει η αφεντικίνα μου η Τζένη δεν έχει άδεια στις εκπτώσεις.
Η χειρότερη μου, νάμαι πωλήτρια σε ρουχαδικο στη Ν Ιωνία μέσα στο κατακαλόκαιρο και νάρχονται μιλιούνια οι καντίνες, οι κότες κι οι μαλακισμένες να ψωνίσουν, γιατί βάλανε τις εκπτώσεις καλοκαιριάτικα; Μη γαμήσω …

Δεν φτάνει και τόσες ώρες ορθοστασία είναι και το 421 που πάω σπίτι δουλειά σπίτι, Αγ Ανάργυροι – Ν Ιωνία και πάλι πίσω. Ξέρετε τι είναι το λεωφορείο το 421, όχι; Μόνο με ταξί, ιχ και μηχανές κυκλοφορείτε; Μπείτε στο 421 με καύσωνα και την ώρα που έχει κόσμο, μπείτε ντε να δείτε μπόχα, να δείτε στρίμωγμα, και κωλοδάχτυλο …

Όταν έσκασε η βόμβα στο λεωφορείο του Λονδίνου με πιάσανε τα γέλια, α ρε να βάζανε και μια στο 421 … σ΄ αυτό που είναι διπλό με τη φυσούνα, να κοπεί στη μέση, να φύγει το μπροστά χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο οδηγός, να αφήσει το άλλο μισό και να συνεχίσει. Ή και στο άλλο με το αέριο, φαντάσου να σκάσει και το αέριο να γίνει της κόλασης, να μη μείνει τίποτα … κι ας είμαι και εγώ μέσα ,δε γαμιέται …

Αλλά δεν είναι αυτά που με κάνουν να χαλιέμαι, αυτά είναι τα λιγότερα.
Τώρα πάνε και να με παντρέψουν, δεν θέλω ρε, 20 χρονών είμαι.
Να γίνω σαν την φίλη μου την Λένα που γκαστρώθηκε στα 16 γιατί δεν ήθελε να πηγαίνει άλλο σχολείο και έχει πήξει στο σκατό και στην πάνα με τα δυο μούλικα που αράδιασε. Χιλιες φορές καλύτερα το σχολείο Λίτσα μου λέει.
Ναι ε; τώρα το κατάλαβες; Σου τόλεγα γω. Τράβα τώρα να φτιάξεις κανένα μπιμπερό.