Πως έγινα Αλβανή…

Χθες τελευταία μέρα σήμερα που κυκλοφόρησα με λεωφορείο, η βέσπα μου ήταν έτοιμη αλλά την φασαρία δεν την γλίτωσα τελικά…

Φεύγω το απόγευμα από το μαγαζί και πάω στην στάση να πάρω το λεωφορείο.
Είμαι όρθια αλλά ευτυχώς χωρίς στρίμωγμα
Αδειάζει μια θέση ακριβώς δίπλα μου, κάθομαι.

Με το που κάθομαι ακούω μια μουρμούρα…μια γκρίνια… κάτι σαν να παραμιλάει κάποιος και μάλιστα γυναίκα.
Ξεχώριζα μερικές λέξεις… αγένεια… θράσος…
Γυρίζω και βλέπω μια 60αρα, καλοντυμένη, όχι ακριβώς χόντρη, αλλά καλοθρεμμένη… θα έλεγα και συμπαθητική αλλά είχε ένα βλέμμα… απ’ αυτά που σκοτώνουν… πα πα πα …θάνατος…

Τα είχε βάλει μαζί μου!
Επειδή της είχα πάρει τη θέση ή τουλάχιστον δεν της είπα να κάτσει…!!
Το σκέφτομαι λίγο… Σηκώνομαι και της δίνω τη θέση (αν και κουρασμένη ενώ αυτή δεν φαινόταν ταλαιπωρημένη, το αντίθετο, σαν να είχε μόλις βγει από το κομμωτήριο… τίγκα στο άρωμα …)

Κάθεται η κυρία αλλά συνεχίζει την γκρίνια!
Τα ίδια! … ‘η νεολαία… δεν έχουν τρόπους… σεβασμός…’
Τα νεύρα μου… μου έχουν τύχει γκρινιάρηδες γέροι στα λεωφορεία αλλά τέτοιο… δεν αντέχω και της την λέω…

- τι σκούζεις κυρά μου; έκατσες, δεν έκατσες; Τι άλλο θες;
- κοίτα θράσος… τα παλιόπαιδα τα έχουν όλα έτοιμα και θέλουν κι άλλα …Θα μας φάνε ζωντανούς στο τέλος… λέει η ‘κυρία’…
- δεν πας καλά, της λέω, ή ληγμένα παίρνεις ή να σου αλλάξει τα χάπια ο γιατρός…
αυτά που σου δίνει δεν πιάνουν…
- Έχουμε γεμίσει από αυτά τα κακοαναθρεμμένα… δεν μας έφταναν όλοι αυτοί οι ξένοι… σε κατάλαβα από την αρχή τι είσαι…

Με κοιτάζει πάνω κάτω
- Αλβανή είσαι;
- ναι ρε, Αλβανή είμαι! Έχεις πρόβλημα;
- που καταντήσαμε… δεν φτάνει που τους ταΐζουμε τόσα χρόνια… δεν τους ξεχωρίζεις πια… αλλά εγώ σε κατάλαβα!!
- μπράβο, κόβει το μάτι σου! Κι από μυαλό… ξουράφι!!

Πέφτει γέλιο από τους γύρω…
Πάω και στέκομαι μακριά της … την ακούω να συνεχίζει να λέει τα δικά της… κάποιον άλλο θα βρήκε να πει τον πόνο της…